🔹 Τα μοναστήρια είναι τα οχυρά της Εκκλησίας
Οι μοναχοί είναι ο τακτικός στρατός του Χριστού. Γι’ αυτό και δεν πληρώνονται. Όπως πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να ξεχάσουν το Άγιον Όρος! Εκεί, με μόνο το διαμονητήριο, μπορεί κανείς να φιλοξενηθεί δωρεάν· να φάει, να κοιμηθεί, να αναπαυθεί.
🔹 Το δόσιμο και η αφιλοκερδής προσφορά
Ο Γέροντας Παΐσιος διηγείται:
«Ήρθε κάποιος στο Καλύβι με πρόβλημα και αφού συζητήσαμε μιάμιση ώρα, πήγε να μου δώσει χρήματα. Του απάντησα: ‘Τί είναι αυτό;’ και μου λέει: ‘Για απλή επίσκεψη στον γιατρό πληρώνουμε, μήπως είναι λίγα;’»
Σε επίσκεψη Ευρωπαίων αξιωματούχων, τους είπε:
«Εμείς ήρθαμε εδώ για να δώσουμε – δεν ήρθαμε για να πάρουμε.»
Αυτοί απάντησαν: «Πρώτη φορά το ακούμε αυτό!»
🔹 Ο μοναχός ως εργάτης της πνευματικής αναγέννησης
Ο μοναχισμός είναι κάλεσμα για θυσία, όχι για ανάπαυση.
Ο μοναχός καλείται να απαλλαγεί από τα βιοτικά και να αφοσιωθεί στα πνευματικά, να απελευθερωθεί από τα πάθη του και να βοηθήσει και άλλους να ελευθερωθούν.
Η μοναχή γίνεται νύμφη Χριστού και πνευματική μητέρα.
Με την προσευχή βοηθάει να οικοδομηθούν σωστές οικογένειες, να στηριχτούν μητέρες, να συλλαβεί ένας άνθρωπος το νόημα της ζωής.
🔹 Επικοινωνία με τον κόσμο: με διάκριση και αφάνεια
Ο Γέροντας συμβουλεύει:
«Το να ζητά η μοναχή προβολές και επικοινωνίες είναι χαμένα πράγματα. Οι κοσμικές προβολές έρχονται σε σύγκρουση με τους πνευματικούς νόμους. Όσο μπορείτε, να κινείσθε στην αφάνεια.»
Αναφέρεται και στην παγίδα των “πνευματικών φιλιών”, πανηγυριών και κοσμικών επαφών, που αποδυναμώνουν την πνευματική εργασία.
🔹 Η ωριμότητα δεν έρχεται με τα χρόνια
Όταν ο μοναχός ή η μοναχή δεν εργάζονται πνευματικά, παραμένουν σε πνευματική ανωριμότητα, σαν παιδιά με παιδικές απαιτήσεις.
Μπορεί να γεράσουν σωματικά, αλλά να χαίρονται με μια καραμέλα ή μια φανέλα, όπως ο Βεδουίνος 65 ετών που ένιωθε... ορφανός.
Ο Γέροντας επισημαίνει:
«Να γίνουμε παιδιά στην ακακία, όχι στο μυαλό. Αν δεν ωριμάσουμε, δεν θα αποκτήσουμε ανδρισμό και παλληκαριά στην πνευματική ζωή.»
🔹 Ο μοναχός και η θυσία
Ο μοναχός δεν ζητά ανθρώπινη παρηγοριά, αλλά προσφέρει.
«Αν ήσουν στον κόσμο, θα ήσουν μάνα ή πατέρας· θα έδινες, όχι θα έπαιρνες. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και στο μοναστήρι.»
Ο αληθινός μοναχός ή μοναχή, με τη σιωπή, την προσευχή, την αγάπη, βοηθά στην πνευματική αναγέννηση των ανθρώπων. Χωρίς αυτό το πνεύμα, μένει σε υπανάπτυκτη κατάσταση.
📘 Παραπομπές
-
Ο Γέροντας έμεινε στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού 1969–1978.
-
Ειπώθηκαν τον Μάιο του 1991.
-
Βλ. Α' Κορ. 14,20 – «Μὴ γίνεσθε παιδία τῇ φρονήσει».
Ο μοναχισμός είναι πορεία προς τον σταυρό, όχι αναζήτηση ευκολίας.
Με την καρδιακή προσευχή, τη σιωπηλή παρουσία και τη θησαυρισμένη ταπείνωση, ο μοναχός και η μοναχή εργάζονται για την πνευματική ανάσταση του κόσμου.
📚 Απόσπασμα από το βιβλίο:
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου – ΛΟΓΟΙ Β΄: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ. 322–326.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου