Στις 27 Αυγούστου κάθε χρόνου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Φανουρίου, ενός Αγίου που έγινε γνωστός από την ανεύρεση της ιερής του εικόνας στη Ρόδο τον 14ο αιώνα, ενώ είναι βέβαιο ότι έζησε και έδρασε πολύ παλιότερα.
Στην εικόνα που βρέθηκε από τον τότε Μητροπολίτη Ρόδου Νείλο Β΄ Διασπωρινό (1355–1369 μ.Χ.), ο Άγιος απεικονιζόταν ως νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξί του χέρι σταυρό, πάνω στον οποίο υπήρχε λαμπάδα αναμμένη. Γύρω από την εικόνα υπήρχαν παραστάσεις των δώδεκα μαρτυρίων του.
Όπως και για όλους τους Αγίους, έτσι και για τον Άγιο Φανούριο, ισχύει ο λόγος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου:
«Τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος» (Λόγος εις Μάρτυρας, PG 52, 663).
Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας προβάλλει τους Αγίους στη μνήμη τους και προτρέπει τους πιστούς στην ανάγνωση του Συναξαρίου τους, ώστε να παραδειγματιστούμε στον πνευματικό μας αγώνα και να τους μιμηθούμε.
Ο Άγιος Φανούριος δεν είναι αποκομμένος από τη λειτουργική και ασκητική παράδοση της Εκκλησίας, αλλά συνεχιστής και μαρτυρικός καρπός αυτής. Γι’ αυτό ευαρέστησε τον Θεό και αναδείχθηκε αιώνες μετά το μαρτύριό του.
Η λαϊκή ευλάβεια προς το πρόσωπό του οδήγησε στην καθιέρωση διαφόρων ευσεβών παραδόσεων, με πιο γνωστή την «Φανουρόπιτα», η οποία φτιάχνεται όχι μόνο κατά την εορτή του αλλά και σε καθημερινή βάση.
Η Φανουρόπιτα είναι συνήθως μικρή, στρογγυλή, σαν άρτος ή γλύκισμα, και προσφέρεται για να φανερωθεί:
-
κάποιο χαμένο αντικείμενο,
-
κάποια χαμένη υπόθεση,
-
ή ακόμα και υγεία σε ασθενή.
Υπάρχει επίσης παράδοση ότι με την προσφορά της γίνεται μνεία της μητέρας του Αγίου, αν και αγνοείται η αιτία.
Ορισμένοι "πιστοί" συνδέουν τη Φανουρόπιτα με σύγχρονες προσωπικές ανάγκες, όπως:
-
εύρεση εργασίας,
-
νύμφης ή γαμπρού,
-
συμφιλίωση ζευγαριών με προβλήματα.
Ωστόσο, πολλοί από αυτούς δεν έχουν ουσιαστική σχέση με τη μυστηριακή και λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, κάτι που οδηγεί σε ρηχή πνευματικότητα.
Η πνευματικότητα αυτή, αντί να είναι ζωντανή σχέση με τον Χριστό, καταντά ένα πρακτικό πάρε-δώσε: να κάνει ο Άγιος αυτό που θέλουμε, και εμείς του δίνουμε μια πίτα ως αντάλλαγμα.
Η προσοχή μετατοπίζεται από τα πνευματικά χαρίσματα στα υλικά υλικά, και αντί οι άνθρωποι να νοιάζονται για το πνευματικό τους βάθος, τους απασχολεί πόσο νόστιμη θα γίνει η πίτα.
Εμείς οι Κληρικοί, έχουμε ευθύνη γι’ αυτό;
Δεν είναι η αποστολή μας να κατηγοριοποιούμε ανθρώπους – μόνο ο Χριστός είναι καρδιογνώστης – αλλά πρέπει να υποψιάζουμε τους ανθρώπους πως κάτι βαθύτερο πρέπει να αναζητήσουν:
👉 Την ένωση με τον Θεό.
Συμπέρασμα:
-
Άλλο να έχει κανείς συνειδητή εκκλησιαστική ζωή και να προσφέρει Φανουρόπιτα με ευλογία και πίστη.
-
Και άλλο να θεωρεί ότι με την προσφορά της πίτας αναπληρώνει τη σχέση του με την Εκκλησία και εκπληρώνει τα θρησκευτικά του καθήκοντα.
📖 Πηγή: http://axrhstou.blogspot.com
✍️ Πρωτοπρεσβύτερος π. Αντώνιος Χρήστου, Θεολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου