«Μην πας για εξωσωματική! Έχεις παιδάκι στην κοιλίτσα σου!»

[Τα περιστατικό που ακολουθεί είναι πέρα για πέρα αληθινό και είναι παρμένο από το βιβλίο «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης». Πρόκειται για ένα γλαφυρό ημερολόγιο περιστατικών, συμβάντων και διαλόγων 

μέσα από την εργασιακή καθημερινότητα της Ράνιας Υδραίου, η οποία εργάστηκε για μια δεκαετία (1997–2007) σαν οδηγός ταξί. Η Ράνια, μετά από τη δεκάχρονη εμπειρία της στο τιμόνι οδηγών ταξί, θέλησε να

ασπασθεί ταπεινά το μοναχικό πολίτευμα και έγινε μοναχή με το όνομα «Πορφυρία». 

Όλες αναμνήσεις της είναι πηγαίες, άμεσες, αυθόρμητες, συγκινητικές. Αγγίζουν απευθείας την καρδιά, δίνοντας έναν μεγάλο γλυκασμό παρηγοριάς στη ψυχή όσων θα θελήσουν να διαβάσουν το πρωτότυπο αυτό ημερολόγιό της, ολοκληρωτικά γραμμένο με χάρη του Θεού και με αγάπη για τον συνάνθρωπο. 

Η τότε Ράνια –σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός απλού και αληθινού ανθρώπου της λαχαναγοράς– όλ’ αυτά τα χρόνια στάθηκε στον χώρο και τον κλάδο των οδηγών ταξί «σαν Παναγιά, σ’ ένα τεκέ, να ψάχνει του κόσμου τον λεκέ, για να τον καθαρίσει…» (στίχοι από τραγούδι του αλησμόνητου Δημήτρη Μητροπάνου). 

Πιστεύουμε ότι το πέρασμά της από αυτή την εργασία θα έμεινε τουλάχιστον ανεξίτηλο στις καρδιές των συναδέλφων της, όπως και των επιβατών του ταξί που οδηγούσε με μεγάλη και ζηλευτή ανθρωπιά, με μεγάλη και εγκαρδιωμένη αγάπη Χριστού. «Άκουσέ με» και «Πάλεψε με τα κύματα» είναι οι τίτλοι δύο άλλων βιβλίων της. 

Η μοναχή Πορφυρία άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο πριν από τρία περίπου χρόνια (Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015)· οι ουράνιοι πόθοι της καρδιάς της, η αγάπη της προς τον Άγιο Πορφύριο (1906–1991) και τα ανεξιχνίαστα κρίματα του γλυκού Κυρίου της Ιησού, την άρπαξαν αιφνίδια από τη γη, την «κοιλάδα του κλαυθμώνος» και του ψέματος. Αλλά, ας δούμε τι θυμάται και τι μας διηγείται η ίδια…]

Πρωί, βρίσκομαι στην Καλλιθέα, επιβιβάζω μια κοπέλα για Αθήνα.

–Στο «Αλεξάνδρας», παρακαλώ!

–Μάλιστα!

Δεν είχα διάθεση για κουβέντα.

Ήμουν στο τιμόνι για 27 συνεχόμενες ώρες, γιατί ο συνεργάτης μου είχε αρρωστήσει κι έπρεπε να δουλέψω και τη δική του βάρδια. Δηλαδή, έπρεπε να εργασθώ 3 βάρδιες: τη δική μου, τη δική του και πάλι τη δική μου! Οι αντοχές μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν. Ο ύπνος μού βάραινε τα βλέφαρα. Είπα στον εαυτό μου: «Αυτό, είναι το τελευταίο δρομολόγιο! Δεν αντέχω άλλο! Θα πάω σπίτι μου να κοιμηθώ!».

Ενώ σκεφτόμουν αυτά, ακούω την κοπέλα να μου λέει:

–Να σας πω κάτι ευχάριστο;

–Να μου πείτε…, της λέω βαριεστημένα.

–Από σήμερα ξεκινάω τη θεραπεία για εξωσωματική. Θέλω να κάνω ένα παιδάκι!

Μου το είπε με πολλή χαρά που χάρηκα κι εγώ και, δεν ξέρω πώς και γιατί, μονολόγησα: «Θεέ μου! Γεροντάκο μου (Άγιε Πορφύριε)! Δώστε της ένα παιδάκι, εσείς, να μην κάνει εξωσωματική!».

Και της λέω πολύ φυσικά:

–Μην πας για εξωσωματική! Έχεις παιδάκι στην κοιλίτσα σου!...

Μου λέει:

–Τρελή είσαι;

–Γιατί; Τι σας είπα;

–Ότι «είμαι έγκυος»!

–Έτσι, σας είπα;

–Ναι, έτσι μου είπες!

–Ε, αφού το είπα, έτσι είναι: Είσαι έγκυος!

–Είσαι τρελή;! μου ξαναλέει.

Σταμάτησα δεξιά, κοίταξα το ταμπλό που το είχα γεμάτο εικόνες και της είπα:

–Να!... Αυτοί, μου είπανε ότι είσαι έγκυος!...

Ξαφνικά, μου έφυγε η νύστα κι ένοιωσα πολύ δυνατή. Της «σταύρωσα» την κοιλίτσα της και την εκλιπαρούσα να μην πάει για εξωσωματική, να περιμένει έναν μήνα, κι ύστερα να πάει. Της έλεγα συνέχεια: «Έχεις μωρό στην κοιλίτσα σου! Αν πας για εξωσωματική, θα το σκοτώσεις!».

–Κυρία μου, μέχρι εχθές έκανα εξετάσεις και προετοιμασία για την εξωσωματική. Αν ήμουν έγκυος, οι γιατροί θα το είχαν δει ή θα το είχανε σκοτώσει από τις πολλές εξετάσεις.

–Δεν ξέρω πώς, αλλά «είσαι έγκυος»! Πίστεψέ με, σε παρακαλώ!

Την παρακαλούσα, μέχρι που την έπεισα να περιμένει ένα μήνα. Την γύρισα πίσω στην Καλλιθέα και σε όλη την διαδρομή τής μιλούσα για τον Θεό, για την Παναγία, για όλους τους Αγίους μας, για τον Γέροντα Πορφύριο, για τα θαύματα που κάνουν. Γιατί, λοιπόν, να μη γίνει και τώρα ένα θαύμα; Όταν φτάσαμε, της έδωσα το τηλέφωνό μου να με πάρει να χαρώ κι εγώ άλλο ένα ακόμη θαύμα του γλυκού μου Ιησού Χριστού. Μετά από αυτό, πήγα στο σπίτι μου να κοιμηθώ…

Είχαν περάσει περίπου 20 μέρες, όταν ένα πρωινό χτυπάει το κινητό μου. Στο τηλέφωνο ήταν αυτή η κοπέλα. Μέσα από τα αναφιλητά της, μου είπε ποιά είναι και πως είχα δίκιο: ο Θεός και ο Γέροντας Πορφύριος έκαναν το θαύμα τους και ότι πράγματι «ήταν έγκυος»! Μου μίλησε για την απορία των γιατρών λόγω της ανεξήγητης εγκυμοσύνης της. Τους είπε τι συζητήσαμε μέσα στο ταξί και πως αυτό είναι ένα θαύμα του Θεού. Οι γιατροί, ως συνήθως, σήκωσαν τα χέρια ψηλά και είπαν: «Ανεξήγητο!».

Μου έδωσε να μιλήσω και με τον άνδρα της. Έκλαιγε κι εκείνος, έκλαιγα κι εγώ, έκλαιγαν κι οι επιβάτες που είχα στο ταξί, όταν κατάλαβαν τι είχε συμβεί! Γινόταν στο ταξί ένας πανικός από κλάματα και ευχαριστίες προς τον Θεό. Τους έστειλα να πάνε εκείνη την ώρα στο Μοναστήρι του Γέροντος Πορφυρίου να τον ευχαριστήσουν.

Όσο για μένα, η πίστη μου δυναμώνει τόσο πολύ που, πολλές φορές αισθάνομαι να μη χωράω μέσα στο σώμα μου!...

※

Πορφυρία Μοναχή: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», σελ. 200–202, Αθήνα 2010.

Επιμέλεια ανάρτησης, επιλογή θέματος και φωτογραφίας, πληκτρολόγηση κειμένου: π. Δαμιανός.