Στις 9 Οκτωβρίου, εορτάζουμε τη μνήμη των άγίων Ανδρονίκου και Αθανασίας, από την Αντιόχεια της Συρίας, που ονόμασε ο Ιουστινιανός «Πόλη του Θεού».
Ο Ανδρόνικος ήτο χρυσοχόος και αργυραμοιβός, ανταλλακτής νομισμάτων, κι έβγαζε πολλά χρήματα.
Η Αθανασία, η σύζυγός του, ήταν κι εκείνη καλή, όπως κι ο Ανδρόνικος.
Κι έκαμαν μια συμφωνία: να μοιράσουν στα τρία την περιουσία τους — τα κέρδη τους, τα λεφτά τους.
Το ένα τρίτο στους φτωχούς, με το άλλο να περνάνε αυτοί και τα παιδιά τους, και με το άλλο να συντηρούν την επιχείρηση.
Τι ωραίοι ήταν!
Και συντηρώντας την επιχείρηση, έδιναν δουλειά και στους ανθρώπους.
Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε να υπάρχει κι ο εργοστασιάρχης, να μην αδικεί, να προσπαθεί να λειτουργεί το εργοστάσιο, για να τρώνε ψωμί οι άλλοι.
Γιατί έρχονται κάποιοι και ισοπεδώνουν όλα.
Λένε, να γίνουμε όλοι το ίδιο.
Όχι, λέει, όλοι το ίδιο, αλλά να παίρνει ο καθένας ό,τι του ανήκει: από την εργασία του, από τη ζωή του, από τα χρειώδη και τις ανάγκες του.
Αυτό ορίζει η Εκκλησία.
Τα άλλα είναι ισοπέδωση.
Η πανσοφία του Θεού μάς έφτιαξε και όμοιους και διαφορετικούς.
Αυτή είναι η λύση του Ευαγγελίου.
Κι όπως έλεγε ο πατήρ Παΐσιος,
«Αν δεν λυθεί το κοινωνικό πρόβλημα με το Ευαγγέλιο, θα λυθεί με το μαχαίρι.»
Δηλαδή, ποτέ.
«Μάχαιραν έλαβες, μάχαιραν θα λάβεις.»
Έκαναν δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, και τα μεγάλωναν με χαρά.
Κι αφού τα απέκτησαν, αποφάσισαν να ζήσουν σαν καλόγεροι.
Υπάρχει ελευθερία και δικαίωμα.
Αλλά όταν ο Κύριος πήρε και τα δύο παιδιά, η Αθανασία ήταν απαρηγόρητη.
Ο Ανδρόνικος το φιλοσόφησε.
Πήραν τα παιδιά, τα έθαψαν, και η Αθανασία κάθησε στην εκκλησία του Αγίου Ιουλιανού και είπε:
«Δεν φεύγω από εδώ, Κύριε, αν δεν μου απαντήσεις γιατί τα πήρες.»
Και τότε ήλθε ένας καλόγερος και της είπε:
«Τα παιδιά σου είναι τυχερά, εσύ είσαι άτυχη.
Στη Δευτέρα Παρουσία θα πουν στον Κύριο:
“Γιατί μας έκοψες νωρίς από τη ζωή;”
Και ο Κύριος θα τους πει:
“Παιδιά, έχετε δίκαιο· ιδού ο Παράδεισος, μπείτε μέσα και χαρείτε αιώνια.”»
Κι η Αθανασία παρηγορήθηκε. Είπε: «Τα παιδιά μου είναι κοντά στον Θεό.» Και όταν ρώτησε ποιος ήταν ο καλόγερος, ο φύλακας της είπε πως η εκκλησία ήταν κλειδωμένη.
Ήταν ο ίδιος ο Άγιος Μάρτυρας Ιουλιανός της Αντιοχείας.
Πέρασαν τα χρόνια.
Ο Ανδρόνικος κι η Αθανασία έγιναν μοναχοί, χωριστά, στην Αίγυπτο.
Μετά από δώδεκα χρόνια, ο Ανδρόνικος πήρε άδεια να προσκυνήσει στους Αγίους Τόπους.
Στον δρόμο συνάντησε έναν άλλον μοναχό, τον Αθανάσιο, που ήταν η γυναίκα του, μεταμφιεσμένη.
Πήγαν μαζί στους Αγίους Τόπους, γύρισαν και έζησαν σιωπηλά μαζί για δώδεκα χρόνια.
Όταν εκοιμήθη ο Αθανάσιος, άφησε σημείωμα:
«Δεν είμαι άνδρας, αλλά η γυναίκα του Ανδρόνικου, η Αθανασία.»
Ο Ανδρόνικος, όταν το έμαθε, είπε:
«Εγώ θα μείνω με την κυρά μου.»
Κι έπειτα εκοιμήθη κι εκείνος.
Οι Πατέρες τους έθαψαν μαζί.
Έμειναν παράδειγμα αγάπης, πίστης και ταπείνωσης στους αιώνες.
📖 Φθινοπωρινό Συναξάρι, τόμος Α΄
✍️ π. Ανανίας Κουστένης
📚 Εκδόσεις Ακτή, Λευκωσία 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου