Η ζωή στα Άγια ερημονήσια: ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΟΘΕΟΣ

Ὁ γέρων Ἱερόθεος ζώντας περί τήν 6ετίαν στό κελλί τοῦ ὁσίου Ὀνουφρίου στήν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης (κελλί στό ὁποῖο ἀργότερα ἔζησε ὁ περίφημος πνευματικός παπα-Σάββας) μαζί μέ τόν ἀδελφό του «θέλοντας νά εὕρῃ περισσοτέραν ἡσυχίαν, ἀκούοντας καί ἀπό μερικούς ὁπού ἐπαινοῦσαν τά ἐρημονήσια, ἀποφάσισε νά ὑπάγῃ νά τά δοκιμάσῃ. 

Καί δή παίρνει τόν ἀδελφόν του (καί ἄλλον ἕναν ἀδελφόν, ὁπού τότε νεοστί εἶχεν ἔλθει ἀπό τόν Μωρέαν καί τότε εὑρίσκετον μαζί τους) καί μερικά βιβλία διά νά κάμνουν ἀνάγνωσιν. Καί εὑρίσκοντες καΐκι ἐπῆγαν εἰς τά Γιοῦρα καί ἀναβαίνοντες εἰς τό ἐκεῖσε Μοναστηράκι εὗρον δύω πατέρας ὁπού ἐκεῖ ἡσύχαζον, οἱ ὁποῖοι τούς ἐδέχθησαν ἀσπασίως καί τούς ἔδωσαν ἄδειαν ὅταν θέλουν νά λειτουργοῦν εἰς τήν ἐκκλησίαν, διά νά μνημονεύουν τούς Κτίτορας καί τά λοιπά ὀνόματα ὁπού ἐκεῖ εὑρίσκουνταν. ..."Ἐπειδή καί ἡμεῖς, πατέρες μου (ἔλεγεν πρός αὐτούς ο γέρων Ἱερόθεος), φαίνεται μέν πώς ἀφήσαμεν τόν κόσμον καί ἤλθαμεν εἰς τήν καλογερικήν ζωήν καί νηστεύομεν καί ἀγρυπνοῦμεν καί προσευχόμεθα καί ἄλλους πολλούς ἀγῶνας κάμνομεν καί ταῦτα κατά συνήθειαν. Ὅμως, εἰς μάτην γίνουνται ὅλα ἂν δέν ἀγωνισθῶμεν νά ξεριζώσωμεν καί τά πάθη μας μέσα ἀπό τήν καρδίαν μας καί νά τά μισήσωμεν μέ τελειότητα, τά ὁποῖα εἶναι ὁ φθόνος, τό μῖσος, ἡ μνησικακία, ἡ κενοδοξία, ἡ φιλήδονος προσπάθεια ὁπού ἔχωμεν εἰς τά ὑλικά πράγματα καί, τό χειρότερον πάντων, ἡ φιλαργυρία, ἡ ῥίζα τῶν κακῶν».(Καί δέν εἶναι παράδοξον πώς ἐδίδασκε, ὁ πνευματικός ἡμῶν πατήρ, τοιαῦτα πράγματα, ἐπειδή κοντά εἰς τά ἄλλα δέν εἶχεν οὔτε κἂν ἕνα ἀργύριον ἀπάνω του). Καί ταῦτα μέν εἰς τοσοῦτον. Ἄς ἔλθωμεν δέ ἐπί τό προκείμενον.

Ἀφοῦ ἐκάθισεν μερικόν καιρόν ὁ πατήρ ἡμῶν εἰς ἐκεῖνο τό Μονύδριον, ἐπῆρε μετά ταῦτα τήν συνοδείαν του καί ὑπῆγαν εἰς ἕνα μέγα σπήλαιον ὑπόγαιον καί ἐκατοίκησαν καί ἐχαίρουνταν εἰς τήν ἀμεριμνίαν καί ἡσυχίαν ὁπού εὑρήκασι. Καί διά ζωοτροφίαν τους ἐμεταχειρίζοντο τά βελάνια τῶν πριναρίων καί τό ὀλίγον νεράκι ὁπού εὑρήκασι μέσα εἰς τό σπήλαιον. Ὅμως, τά βελάνια μέ τό νά ἦσαν πολλά πικρά, ἐβλάπτη ἡ αἴσθησις τῆς γεύσεώς των καί ἐπέρασε καιρός ἕως νά ἔλθουν εἰς τήν πρώτην τους κατάστασιν. Κάμνοντες, λοιπόν, ἑνάμισυ χρόνον ἐκεῖσε καί εἰς τά ἕτερα νησία καί ἐπειδή ἐπειράζουνταν ἀπό τούς κλεπτοκουρσάρους ἐπανῆλθον αὖθις εἰς τό Ἅγιον Ὄρος καί ἐκατοίκησαν εἰς τήν Σκήτην τοῦ ἁγίου Δημητρίου τό δεύτερον».

Ἀργότερα ὅταν ὁ γέρων Ἱερόθεος πολεμήθηκε γιά τίς ὀρθόδοξές του θέσεις περί τῆς συχνῆς Θείας Μεταλήψεως ἀπεφάσισε νά ἀναχωρήση καί πάλι, «ὁμοῦ μέ τά πνευματικά του τέκνα, καί ἐπῆγεν εἰς ἕνα νησάκι, Ἁλαττᾶς λεγόμενον, τό ὁποῖον εὑρίσκεται πλησίον εἰς τά Τρίκκερα. Καί παίρνοντας τήν ἄδειαν ἀπό τούς Τρικκεριῶτας, ἐκατοίκησεν εἰς τό ἐκεῖσε Μονύδριον, τό τιμώμενον εἰς ὄνομα τῆς θείας Μεταμορφώσεως καί τῶν ἁγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων.

Ἀλλά καί ἐδῶ ποῖος ἠμπορεῖ νά διηγηθῇ, δηλαδή, ἐντελῶς, τήν φροντίδα καί τούς κόπους ὁπού ἐδοκίμαζεν, ὁ ἀοίδιμος Ἱερόθεος, εἰς τήν κατ’ ἄμφω οἰκονομίαν καί διοίκησιν τῶν πνευματικῶν του τέκνων; Καί ... κοντά εἰς τούς πνευματικούς κόπους αὔξησαν καί τούς σωματικούς, οἱ μακάριοι· ἤγουν, ἄρχισαν, λέγω, νά καλλιεργοῦν τήν γῆν ἢ χωράφια, νά φυτεύουν ἀμπελῶνας καί δένδρα διάφορα, ἔτι δέ νά καθαρίζουν καί τά δένδρα τῶν ἐλαιῶν πρός καρποφορίαν εὐτυχεστέραν, διά νά πορεύωνται πρός αὐτάρκειαν καί διά νά μήν ζητήσουν πώποτε νά ἔβγουν εἰς τά λεγόμενα ταξίδια, μᾶλλον εἰπεῖν ἀταξίας καί σκοντάματα, ἀλλά αὐτοί νά δίδουν καί ἐλεημοσύνην, μάλιστα, ἀπό τούς κόπους τους».

Πηγή: parembasis