Ο λειτουργός που αιωρούνταν ενώ τελούσε τη Θεία Λειτουργία
Από το 1931, ο μακαριστός ηγούμενος της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, Αρχιμανδρίτης Ιερώνυμος, υπηρετούσε ως πνευματικός στο μετόχι της Μονής, στην Ανάληψη της Αθήνας.
Ήταν, όπως έλεγαν πολλοί, οικονομία Θεού να βρίσκεται στην πρωτεύουσα, ώστε να λάμψει η αγιότητά του και να οδηγηθούν πλήθος ψυχών στη μετάνοια και τη σωτηρία.
Ο λειτουργός του Ουρανού
Τον χαρακτήριζε απερίσπαστη αφοσίωση στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Όταν ιερουργούσε, το πρόσωπό του έλαμπε, και πολλοί πίστευαν πως δεν πατούσε στη γη.
Παιδιά που παρακολουθούσαν τις Θείες Λειτουργίες του φώναζαν:
«Ο παππούλης πετάει! Κοιτάξτε, ο γέροντας δεν πατάει στη γη!»
Μοναχές που τον γνώρισαν μαρτυρούν πως κατά τη Μεγάλη Είσοδο, δεν κατέβαινε τα σκαλοπάτια του ιερού, αλλά περπατούσε στον αέρα, έχοντας βλέμμα στραμμένο προς τον Ουρανό.
Άλλες φορές, τον έβλεπαν μία σπιθαμή υπερυψωμένο μπροστά στην Αγία Τράπεζα, ενώ το πρόσωπό του ήταν φωτεινό και ειρηνικό.
Παιδική μαρτυρία – Η μικρή που είδε τον γέροντα ανάμεσα στους αγγέλους
Η μικρή Βενετία, που αργότερα έγινε μοναχή, αφηγήθηκε πως σε ηλικία μόλις πέντε ετών, τον είδε κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας να στέκεται ανάμεσα σε αγγέλους γύρω από το Άγιο Θυσιαστήριο.
Η εμπειρία αυτή την συγκλόνισε τόσο, ώστε για μεγάλο διάστημα δεν τολμούσε να μπει στο ναό, αλλά παρακολουθούσε με δέος από την εξώπορτα.
Το θαύμα της βροχής
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, ενώ η βροχή έπεφτε καταρρακτωδώς, ειδοποιήθηκε να μεταβεί σε άρρωστο για να τον κοινωνήσει.
Κρατώντας τα Άχραντα Μυστήρια, έφυγε αμέσως από το μετόχι, χωρίς να σκεφθεί τις συνθήκες.
Όταν όμως επέστρεψε, τα ράσα του ήταν εντελώς στεγνά.
Ούτε μία σταγόνα βροχής δεν τον είχε αγγίξει — σημάδι της Θείας Χάριτος που τον συνόδευε παντού.
Η πνευματική του ακτινοβολία
Ο Γέροντας Ιερώνυμος ήταν ήπιος, σιωπηλός, αλλά διεισδυτικός· γνώριζε τα βάθη των ψυχών χωρίς να ρωτά.
Με πατρική αγάπη καθοδηγούσε, συγχώρούσε και ενίσχυε.
Όπως έλεγαν οι πνευματικοί του υιοί, «μπροστά του ένιωθες τον Χριστό».
Η μνήμη του και η κληρονομιά του
Κοιμήθηκε εν Κυρίω το 1957, αφήνοντας πίσω του πλήθος πνευματικών τέκνων.
Η μορφή του παραμένει σύμβολο ιεροσύνης, λειτουργικής αγιότητας και προσευχής χωρίς λήθη.
Το έργο και οι μαρτυρίες γύρω από τη ζωή του καταγράφονται στο βιβλίο:
«Θαύματα καὶ Ἀποκαλύψεις ἀπὸ τὴ Θεία Λειτουργία»
(Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου – Ὠρωπός Ἀττικῆς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου