Ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος και ο νέος με κατάθλιψη

Ήταν το 1990 θαρρώ. Νέος και πολύ ρομαντικός περιπατητής, δεν χόρταινα να τρέχω από προσκύνημα σε προσκύνημα στο Άγιο Όρος, κυρίως ποδαρόδρομο. Αν έβρισκα και παρέα ακόμη καλύτερα, όμως και μόνος αισθανόμουν την απόλυτη ευτυχία να περπατώ στα μονοπάτια

και τις ρεματιές του αγιωνύμου τούτου τόπου. Ήμουν στο καράβι προς την Δάφνη, κοιτούσα τα παράλια μέρη με τα μοναστήρια της ακτής αυτής κι έβγαζα φωτογραφίες. Δυο νεαροί με παρακολουθούσαν και συζητούσαν. Μετά από αρκετή ώρα με πλησιάζει ο πιο νέος, ίσα με 19
χρόνων και με ρωτάει:

- Συγγνώμη, ερχόμαστε πρώτη φορά με το θείο μου στο Άγιο Όρος κι επειδή βλέπω με τι μεράκι φωτογραφίζεις όλο το Όρος σκέφτηκα μήπως γνωρίζεις κάτι περισσότερο από τα μοναστήρια, τους γεροντάδες κλπ.

-Ποιός είναι ο θείος σου; ρώτησα. Έναν νεαρό βλέπω μόνο εκεί που καθόσουν.

-Αυτός είναι, είναι 21 ετών! Εγώ είμαι 19, αλλά είναι όμως στενός συγγενής μου. Κι επειδή πάσχει από κατάθλιψη, μας είπαν να έρθουμε στο Όρος. Έχει εδώ κάποιον να τον βοηθήσει; Ξέρεις κάτι;

-Βρε εγώ ξέρω πολλούς και καλούς, να σας πω να πάτε.

-Δεν έχουμε ιδέα από Όρος , μήπως να ερχόμασταν μαζί σου, μόνος είσαι γι αυτό και πήρα θάρρος να σου την αλήθεια, ήθελα να σε παρακαλέσω να μας πάρεις μαζί σου για ένα βράδυ, εγώ έχω δουλειά κι αύριο θα φύγω. 

-Κοίτα, εγώ θα πάω στην νότια πλευρά του λέω, έτσι το σχεδίασα, σε δύο μέρες θα ανέβω κι εγώ προς τα εκεί, εσείς να πάτε σήμερα όμως στην Φιλοθέου νε μείνετε και οπωσδήποτε να κατεβείτε στον γέροντα Παίσιο. 

-Δεν έχω ιδέα μου λέει ο νεαρός, αν σε ακολουθήσουμε σήμερα κι αύριο να βγώ έξω εγώ, δεν γίνεται να έρθει ο θείος μου μαζί σου καναδυό μέρες; Τον λένε Γιάννη, και έχει πρόβλημα ο καημένος, θέλει βοήθεια.

Η αλήθεια είναι ότι επειδή αγαπούσα ιδιαίτερα εκείνο το μοναστήρι της Φιλοθέου, μιλούσα και με κάποιους πατέρες και μου λέγανε θαυμαστά αλλά και άσχημα πράγματα για ανθρώπους με μελαγχολία που βοηθήθηκαν απο τον πρώην γέροντα , δεν ήθελα να έχω κοντά μου μια τέτοια περίπτωση. Ήμουν προϊδεασμένος για κάτι που θα μπορούσε να με βάλει σε μεγάλες περιπέτειες.

-Κοίτα, έλα μαζί κι εσύ, δεν σας ξέρω και δεν ξέρω και την περίπτωση του Γιάννη. 

Ήρθαν μαζί μου, την άλλη μέρα το πρωί μου λέει ο ανηψιός, φεύγω ειναι επείγον γιατί με ζητούν στο πλοίο που εργάζομαι, αν θέλεις να μας βοηθήσεις πάρε τον Γιάννη μαζί σου. Εδώ έχω τα τηλέφωνα μας στην Θεσσαλονίκη και στο χωριό που καταγόμαστε, αν συμβεί κάτι πάρε τηλέφωνο, θα έρθει ο πατέρας μου στην Ουρανούπολη να τον πάρει.

Με έπιασε και μένα το χαζοφιλότιμο, ήταν πολύ ήσυχος ο Γιάννης κι ότι του λέγαμε ο καημενούλης το έκανε χωρίς αντίρρηση. Ξεθάρεψα και λέω δεν βαριέσαι ψυχικό θα κάνω, δεν το βλέπω να γυροφέρνω στα βουνά και τα λαγκάδια. Έμεινα μαζί του, το απογευματάκι εκεί στην Γρηγορίου συζητούσα με τον Γιάννη, πως είναι αυτή η αρρώστια, τι αισθάνεται, τι συμπτώματα έχει τέλος πάντων. 

- Αισθάνομαι συνέχεια κουρασμένος, δεν έχω όρεξη για φαγητό, δεν κοιμάμαι παρά ελάχιστα, νοιώθω ότι είμαι ένας άχρηστος άνθρωπος μου λέει. Δεν θέλω να μιλάω με τον κόσμο, όλοι με βλέπουν σαν παράσιτο, πάω να κάνω κάτι και το παρατάω, δεν έχω καθόλου δυνάμεις.

- Γιάννη δεν μας τα λες καλά του απαντώ. 21 χρονών παλληκάρι και μου λές δεν μπορείς; Είσαι βέβαια και πολύ αδύνατος, αλλά λίγη ώρα να δουλεύεις, για να μην λές ότι είσαι άχρηστος!

- Δεν ξέρεις εσύ τι περνάω, μόνο όσοι έχουν το πρόβλημα ξέρουν μου λέει. Είπε και καναδυό παραπονάκια ακόμη κι άρχισε να βουρκώνει. 

- Δεν σε μαλώνω βρε καλό μου παιδί του λέω, μόνο να κάνεις μια προσπάθεια έτσι λίγο λίγο να συνηθίσεις στην δραστηριότητα, να κάνεις λίγο αθλητισμό, κάτι τέλος πάντων.

- Δεν κλαίω για αυτό μου λέει, εσύ τα λές καλά και σωστά, είναι άτιμη αρρώστια αυτή, ούτε κοιμάμαι, ούτε τρώω, δεν έχω όρεξη για ζωή, και είμαι και δειλός! Μόνο ο .... ήταν παλληκάρι, χωριανός μου και λίγο μεγαλύτερος σε ηλικία, μιλούσαμε μαζί για το πρόβλημα μας αλλά τώρα δεν υπάρχει άλλο. Είχε το θάρρος κι αυτοκτόνησε και δεν γίνεται βάρος σε κανέναν! Εγώ είμαι πολύ δειλός , ούτε αυτό δεν μπορώ να κάνω!

- Αμάν βρέ Γιάννη, τι είναι αύτα που μου λές, άκου να τον θαυμάζεις κιόλας! Θα πάμε τότε στον γέροντα της Φιλοθέου, θα μιλήσεις μαζί του και μετά έχουμε και τον γέροντα Παίσιο. Εκεί θα μας τα πεί σωστά ο γέροντας.

-Γιάννη εξομολογήθηκες ποτέ; ρωτώ.

- Όχι.

-Θέλεις να πείς κάτι στον γέροντα εκεί στο μοναστήρι, μήπως κάτι απο το παρελθόν σε έκανε να έρθεις σε αυτήν την κατάσταση!

- Κοίτα, μου λέει, εκεί στον στρατό έκανα το και το. 

- Να τα πείς, του λέω, στον γέροντα. 

Την άλλη μέρα πήγαμε στην αγίου Παύλου, ο Γιάννης συνέχεια βουρκωμένος, όλο σκεφτόταν ότι ποτέ δεν θα γίνει καλά. Μας λένε οι πατέρες, κοιτάξτε αύριο το πρωί κάτι δικοί μας ξυλοκόποι ανεβαίνουν στο βουνό με φορτηγά. Πάτε μαζί μέχρι εκεί που πάνε και μετά με τα πόδια, σε καμμιά ώρα σχεδόν θα είστε στην Φιλοθέου.

Πήγαμε όντως, αλλά αλλοίμονο μου! Ο Γιάννης ήταν αυτό που λέμε, πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο .... πονεί.

Αναγκαστικά φορτώθηκα και τον δικό του σάκκο και κάθε 10 λεπτά υποχρεωτικό διάλλειμα. Τρείς ώρες κάναμε να φτάσουμε , να μην πούμε και τα δάκρυα του, όλο κακολογούσε τον εαυτό του που έγινε βάρος σε ένα άλλον άνθρωπο.

Φτάσαμε , μας δώσανε και δίκλινο δωμάτιο οι πατέρες, με ξέρανε κι από άλλες επισκέψεις, τρέξανε να βοηθήσουν όσο μπορούσαν τον ασθενή. Κι ο γέρων αφιέρωσε πολύ χρόνο και τον βοήθησε απο κάθε πλευρά. Το βραδάκι αφού τελείωσε το απόδειπνο ανέβηκα πάνω στο δωμάτιο, ο Γιάννης ξαπλωμένος και το βλέμμα απλανές.

-Δεν σε είδα κάτω στον ναό ,του λέω, έγινε κάτι;

-Δεν αντέχω τον κόσμο, δεν θέλω να ακούω ψαλμωδίες, ούτε το θυμίαμα να μυρίζω και με ενοχλούν όλα. Κι εσύ με ενοχλείς, σε βλέπω σαν βάρος, μου λέει. Δεν μου αρέσει που είσαι εδώ μαζί μου!

- Γιάννη λίγο ξέφυγες, τόσες μέρες μαζί, σου είπα κάτι κακό; Σε έβρισα; Σε μάλλωσα; Για σένα τρέχω!

- Ντρέπομαι, μου λέει, δεν μίλησα σωστά αλλά αισθάνομαι μια πίεση , με κουράζουν όλα , καλά έκανε ο ... κι έδωσε ένα τέλος σε όλα!

Κατάλαβα ότι μάλλον τα πράγματα ήταν πολύ πιο σοβαρά, έλα, του λέω, να βγούμε λίγο έξω, εδώ ξαπλώνεις και σε ταλαιπωρούν οι σκέψεις. Πάμε να δούμε και κάτι διαφορετικό. Πάνω στους ορόφους ήταν ένας ανάπηρος, με πατερίτσες και μεγάλης ηλικίας. Μας πλησίασε μόνος του, είχε ακούσει για την περίπτωση του Γιάννη και του λέει:

- Άκου παλληκάρι μου, εγώ ήμουν νέος και υγιής. Παρασύρθηκα, χώρισα, αρρώστησα και στο νοσοκομείο, επειδή πήγαινε για γάγγραινα, μου κόψανε το πόδι. Ήμουν σε άθλια κατάσταση. Όλα αυτά με έκαναν καταθλιπτικό, πήρα φάρμακα, ζητιανεύω για να ζήσω, όμως είπα όχι. Δεν θα με αποτελειώσει η μελαγχολία και σιγά σιγά έδωσα θάρρος στον εαυτό μου και το ξεπέρασα. Εσύ είσαι πολύ μικρός για να τα παρατήσεις, μην αφήνεις τον εαυτό σου να πέφτει.

Αυτό να πω την αλήθεια με έκανε να ιδώ και την άλλη πλευρά της κατάθλιψης, υπάρχει και πάλι ζωή, δεν χάνεται ο άνθρωπος άν κάποια στιγμή τον χτυπήσει αυτή η αρρώστια. 

Την άλλη μέρα κατεβήκαμε στον γέροντα Παίσιο. Του λέω τό και τό με το παιδί εδώ, τι να κάνουμε;

Θα προσευχηθώ κι εγώ μας είπε ο πατήρ Παίσιος αλλά, Γιάννη έλα εδώ.

-Πρώτον θέλει να κάνεις κάτι, να απασχολείσαι. Τί δουλειά κάνει ο πατέρας σου; Του είπε ο Γιάννης... Να σου δώσει κάτι απο την δική του δουλειά. Όταν εργάζεσαι πρέπει να αφοσιώνεσαι στην εργασία σου για να μην κάνεις λάθος. Λίγο λίγο θα συνηθίσει το σώμα σου στην εργασία. Έτσι δεν θα αισθάνεσαι οτι είσαι ανάξιος για δουλειά. Θα αισθάνεσαι οτι έχεις να προσφέρεις. 

Δεύτερον , εργαζόμενος απασχολείς το μυαλό σου με την δουλειά και δεν έχεις συνέχεια το μυαλό σου στις μαύρες σκέψεις που το τριγυρίζουν.

Τρίτον εργαζόμενος κουράζεσαι, η εργασία φέρνει κούραση και η κούραση θα σε αναγκάζει να ξαπλώνεις και όπως είσαι κουρασμένος θα αποκοιμιέσαι και έτσι δεν θα σε ταλαιπωρούν οι αϋπνίες.

Και όταν λίγο λίγο συνέρθεις, να κάνεις και κάποιον πνευματικό αγώνα, και κάνα κομποσχοινάκι. 

Μόνος σου θα βοηθήσεις τον εαυτό σου. Ο μόνος που μπορεί να σε βοηθήσει σε αυτήν την αρρώστια είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Κάνε αυτά που σου είπα και θα δείς πόσο γρήγορα θα πάνε όλα καλά, θα προσεύχομαι κι εγώ επίσης.

Με αυτά τα λόγια του πατρός Παισίου, χαρήκαμε, και λίγο μετά ο Γιάννης ξεθάρρεψε, μου υποσχέθηκε ότι θα τα κάνει. Από τις Καρυές καλέσαμε τον συγγενή του να κατέβει στην Ουρανούπολη, τον συνόδευσα μέχρι ενός σημείου, μετά παρακαλέσαμε στο πλοίο να τον προσέχουν. Το βράδυ τηλεφώνησα πάλι στην Θεσσαλονίκη, είχαν φτάσει και μου είπαν ότι ο Γιάννης ήταν ανεβασμένος αρκετά ψυχολογικά. Τώρα από εκεί και μετά δεν ξέρω. Εύχομαι να είναι υγιής και ευτυχισμένος.