Ο Νεομάρτυς Γεώργιος, το καύχημα όλης της τοπικής Εκκλησίας, γεννήθηκε στην Ραψάνη το 1798 από γονείς ευσεβείς, το Χατζηλάσκαρη και τη Σμαράγδα Σακελλαρίδου. Στη γενέτειρα του έλαβε την εγκύκλιο μόρφωση, αποφοιτήσας και από την Ανώτατη Σχολή της
Ραψάνης γύρω στα 1816 και εν συνεχεία άσκησε στον τόπο του το λειτούργημα του γραμματοδιδάσκαλου με έναν ιδιαίτερο ζήλο, με νεανικό σφρίγος, με πίστη στο Θεό, την οποία πίστη μετέδιδε και στους νεαρούς μαθητές του, δημιουργώντας μέσα στις νεανικές τους καρδιές, ζωηρά και εθνικά βιώματα.
Είναι αλήθεια πως η Ραψάνη είχε από τότε μεγάλη εμπορική και βιομηχανική ανάπτυξη και παράλληλα υψηλή πνευματική άνθιση και τα σχολεία της έδιναν ιδιαίτερο βάρος στην καλλιέργεια των γραμμάτων, αλλά και στη διαμόρφωση ισχυρών προσωπικοτήτων. Αποτελούσε μορφή καυχήσεως για ένα γονέα να αποστέλλει για σπουδές τον υιό του στη Ραψάνη. Έτσι και ένας από τους Οθωμανούς κατοίκους της κωμοπόλεως Δερελί (σημερινοί Γόνοι), επιθυμώντας ο υιός του να τύχει αξιόλογης παιδείας τον απέστειλε οικότροφο σε φίλο του που διέμενε στη Ραψάνη. Άρχισε έτσι το τουρκόπουλο να παρακολουθεί και να μαθαίνει τα στοιχειώδη γράμματα, μαζί με τα ελληνόπουλα, στα πόδια του γραμματοδιδάσκαλου Γεωργίου. Ο μικρός αγαρηνός προσαρμόστηκε σύντομα στο κλίμα του σχολείου και συναγωνιζόταν τους συμμαθητές του, ενθαρρυνόμενος από το διδάσκαλό του, αλλά και από την όλη κατάσταση που γοήτευσε τη νεανική του ψυχή. Γι’αυτό και δεν άργησε να φανεί η καλή αλλοίωση του μικρού τουρκόπουλου στα φρονήματα, στα πιστεύω και στο χαρακτήρα του ακόμη. Η ελληνορθόδοξη παιδεία καλλιεργούσε το πνεύμα του και ο ένθεος ζήλος του διδασκάλου του κατακτούσε σιγά-σιγά την παιδική του ψυχή. Έφτασε μάλιστα να εκφράζεται δημόσια ο μικρός αγαρηνός με ιδιαίτερη εκτίμηση για τα ιερά και τα όσια των Ρωμιών, αντιδιαστέλλοντας τα με τα των ομοεθνών του, τα οποία τώρα τα υποτιμούσε και τα περιφρονούσε. Κι αυτό, γιατί ο πιστός διδάσκαλος της Ραψάνης Γεώργιος είχε εμφυτεύσει μέσα στη ψυχή του τον Ιησού χριστό, το μοναδικό Σωτήρα όλου του κόσμου.
Στον κόσμο όμως των αγαρηνών πλεόναζε τώρα πιά το μίσος για εκδίκηση και τιμωρία. Δεν άντεχαν αυτή τη ντροπή. Ένα τουρκόπουλο έτοιμο να απαρνηθεί την πίστη του και να αλλαξοπιστήσει! Γι΄ αυτό, διψασμένοι για εκδίκηση ξεχύθηκαν στους δρόμους της Ραψάνης για να αναζητήσουν τον ένοχό της προσβολής. Ποιος ήταν αυτός; Ο Ελληνοδιδάσκαλος της σχολής, ο νεαρός διάκονος της παιδείας και των γραμμάτων των ελληνικών, το παλικάρι της Ραψάνης, ο Γεώργιος. Τον εντοπίζουν στο σχολείο της Ραψάνης. Τον σέρνουν σιδεροδέσμιο για τα περαιτέρω στον Τύρναβο, όπου από το 1811 είχε την έδρα του ο διορισμένος σατράπης της Θεσσαλίας, Βελή Πασάς. Η κατηγορία μια και μοναδική, αλλά η πλέον ισχυρή: εκχριστιανισμός μουσουλμανόπαιδος! Η διαδικασία ήταν σύντομη και τελεσίδικη, το αποτέλεσμα ακριβώς το προβλεπόμενο: θάνατος- εκτέλεση διά βασανισμού! Και το μαρτύριο άρχισε! Ο πόνος των γονέων του Γεωργίου βαρύς. Ο κόσμος των γραμμάτων και της παιδείας θλίβεται. Η κωμόπολη της Ραψάνης πνίγεται στα δάκρυα. Μια βουβή σιωπή απλώνεται παντού. Και ο Γεώργιος ρίχνεται γυμνός σε πυρακτωμένο λουτρό. Τον τρυπούν με σιδερένια νύχια. Του καρφώνουν πέταλα στα πόδια. Τον διαπομπεύουν σε όλη την πόλη του τυρνάβου. Τον καρφώνουν σε τετράγωνο στύλο, ίσο στο ύψος του με το Μάρτυρα. Τον περιτυλίγουν με σχοινιά βουτηγμένα στην πίσσα, στο ακάθαρτο πετρέλαιο και σε άλλα ελαιώδη και οινοπνευματώδη ποτά και τον παραδίδουν στη φωτιά. Όμως ,ω του θαύματος, δεν καίγεται ούτε μια τρίχα του Μάρτυρος. Αυτό εξόργισε πιο πολύ τους Οθωμανούς, οι οποίοι στο τέλος τον αποκεφαλίζουν και τον καταστρέφουν έτσι με το μαρτύριο του Τιμίου Προδρόμου.
Ήταν στις 5 Μαρτίου του 1818, όταν ο αθλητής της πίστεως Γεώργιος, αφού μαρτύρησε και ομολόγησε το όνομα Κυρίου μας Ιησού Χριστού, σε ηλικία μόλις 20 ετών, παρέδωσε την ψυχή του στο Νυμφίο Χριστό και πορεύτηκε προς τη βασιλεία του Θεού, την επουράνιο και ατελεύτητο. Και η γέφυρα του τυρνάβου, που τον ίδιο χρόνο δέχθηκε και το μαρτύριο του πολιούχου της Αγίου Γεδεών του Θαυματουργού, βάφτηκε μέσα στο νεανικό, μαρτυρικό αίμα του καλλινίκου αθλητού της πίστεως Γεωργίου. Στο σημείο αυτό, πλησίον της γέφυρας του Τυρνάβου, ενταφιάστηκε ο Νεομάρτυς της Εκκλησίας. Και μάλιστα, την πρώτη νύχτα του ενταφιασμού, οι Τούρκοι σκοποί των στρατώνων αντίκρισαν μια ουρανομήκη στήλη φωτός να σημαδεύει τον τάφο του Νεομάρτυρος. Την επόμενη ενημέρωσαν τους προισταμένους τους και εκείνοι αφού διαπίστωσαν την ισχυρή αυτή φωτοφάνεια και κατά τη δεύτερη νύχτα, ανέφεραν το παράδοξο αυτό γεγονός στο Βελή Πασά, ο οποίος διέταξε να έλθουν το συντομότερο από τη Ραψάνη οι συγγενείς του Νεομάρτυρος για να ξεθάψουν και να παραλάβουν το ιερό του σκήνωμα, πράγμα το οποίο και έγινε. Με ιδιαίτερη ευλάβεια, συγκίνηση και κατάνυξη τα άγια λείψανα μετακομίσθηκαν στην Ραψάνη, όπου τιμώνται μέχρι σήμερα από τους πιστούς αξιοχρέως.
Αυτό είναι το φωτεινό παράδειγμα ενός Νεομάρτυρος της τοπικής μας Εκκλησίας που με την ένθεη αφοσίωσή του στο Ευαγγέλιο του Χριστού και με την άσβεστη φλόγα της ψυχής του, κατηύθυνε τις ψυχές των μαθητών του στην αλήθεια της Πίστεως μας της Αγίας, στη σωτηρία και τον αγιασμό. Και δεν δίστασε να φτάσει μέχρι και του φρικτού μαρτυρίου, μέχρι και τον αποκεφαλισμό, για τη δόξα του ονόματος του Αγίου Θεού.
Η μνήμη του τελείται κάθε χρόνο πανηγυρικά στη Ραψάνη στις 5 Μαρτίου, και προστρέχουν εκεί πιστοί απ’ όλη τη γύρω περιοχή του κάτω Ολύμπου, αλλά και οι απανταχού Ραψανιώτες για να πάρουν την ευλογία του δικού τους Αγίου, του προστάτου τους και προστάτου μας Αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου, του εκ Ραψάνης καταγομένου και εν Τυρνάβω μαρτυρήσαντος και τελειωθέντος για τη δόξα του Θεού. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου