Μαρτυρία Τσώνη Κωνσταντίνου από την Ερέτρια:
Το έτος 1987, τον Σεπτέμβριο, με την σύζυγό μου πήγαμε στο χωριό Ροβιές κοντά στην Λίμνη Ευβοίας για να ξεκουραστούμε λίγες μέρες. Εκεί ο ξενοδόχος μάς μίλησε για το Μοναστήρι του Οσίου Δαυΐδ.
Πήγαμε την Κυριακή στην θεία Λειτουργία. Εμείς τότε με την Εκκλησία είχαμε τυπικές σχέσεις. Μετά την Λειτουργία ο κόσμος ήταν πολύς και περίμενε τον Ηγούμενο Ιάκωβο. Εμείς βγήκαμε στο δάσος για περίπατο.
Ξαφνικά, από το πουθενά, φανερώθηκε μπροστά μας ένας καλόγερος. Μου ήρθε ένας κακός λογισμός ότι αυτός ο καλόγερος μάς παρακολουθεί. Μας ρώτησε από πού είμαστε και τι κάνουμε. Εγώ, για να τον πειράξω, του είπα ότι βγήκα βόλτα με την φίλη μου. Ήμασταν παντρεμένοι, αλλά δεν φορούσαμε βέρες.
«Όχι», μας απάντησε ήρεμα, «είστε παντρεμένοι, έχετε ένα μικρό αγοράκι και σύντομα θα αποκτήσετε κι ένα κοριτσάκι». Εκείνη την περίοδο δεν σκοπεύαμε να κάνουμε άλλο παιδί, γιατί δεν είχαμε σπίτι δικό μας και είχαμε άλλες προτεραιότητες.
Μας είπε: «Μην στενοχωριέστε, γιατί το θέμα με την Αρχαιολογία που έχεις θα λυθεί σύντομα». Δεν του είχα αναφέρει τίποτα για το θέμα αυτό. Οι «σοφοί» του τόπου μας έκτισαν την καινούργια πόλη πάνω στα ερείπια της παλαιάς και η Αρχαιολογία παιδεύει τον κόσμο.
Του λέω:
–Πάτερ, εδώ το τοπίο είναι πολύ ωραίο· είναι σαν Παράδεισος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου