Σήμερα καί χθες πονά ή καρδιά μου, καί πονά μέ παράδοξο τρόπο... Καί έγώ παρεκάλεσα τον Θεό: «Όχι τώρα. Δώσε μου νά τελειώσω τό έργο τής ζωής μου». Καί ιδού. Όδεύοντας προς τό τέλος τού έργου τής ζωής μου θά αρχίσω νά συνομιλώ μαζί σας γιά τό πώς πρέπει νά περάσουμε τήν περίοδο τών Νηστειών.
Σάς μίλησα ήδη γιά τή μέθοδό μου, τήν όποια σάς συστήνω νά άφομοιώσετε. Ή μέθοδος αύτή είναι ή άκόλουθη: νά δούμε τον τελικό μας σκοπό καί νά βαδίσουμε προς αύτόν άρχίζοντας άπό τό άλφάβητο. Όσον άφορά τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πρέπει νά θέσουμε στον έαυτό μας τήν ίδια άκριβώς άρχή, άλλά σε μικρότερες διαστάσεις. Πρέπει νά έννοήσουμε οτι μάς προτείνονται πενήντα ήμέρες νηστείας ώς προετοιμασία γιά τήν ύποδοχή τής έκ νεκρών άναστάσεως. Και έμεΐς θά οικοδομήσουμε έτσι τή θεωρία μας: Τώρα άρχίζει ό πνευματικός μας άγώνας. Ή έμπνευσή μας πολλαπλασιάζεται με τή σκέψη οτι έκατομμύρια χριστιανοί θά τηρήσουν τή Νηστεία αύτή. Ή οδός προς τήν άνάσταση, άκόμη και γιά τον ιδιο τον σαρκωθέντα Θεό, πέρασε άπό παθήματα. Τό μυστήριο τών παθημάτων θά τό κατανοήσουμε μόνο άργότερα. Κατ’ άρχάς τό δεχόμαστε ώς όρο γιά τήν έν Θεώ άνάπτυξή μας, ώς όρο γιά τήν προκοπή μας στή πρόσληψη του λόγου τού Θεού και τήν άφομοίωση τών οδών Του στήν πρακτική ζωή.
Συνεπώς, ας συνθέσουμε γιά τον έαυτό μας μιά τέτοια εικόνα τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής και θά δούμε πώς ένας άνθρωπος έπάνω στή γη άποφάσισε μόνος Του νά άνεβεί στον Γολγοθά καί νά διαρρήξει τον σιδερένιο κλοιό τής κατάρας, έξαιτίας τής άμαρτίας του Άδάμ. Αποφάσισε νά ύπομείνει τά πάντα μέ τρόπο θετικό, πού κανένας έπάνω στή γη δέν κατανοούσε, καί κανένας στήν πραγματικότητα δεν άποδεχόταν. Καί οταν ολοκλήρωσε τό «έργο» αύτό, είπε:
«Θαρσειτε, έγώ νενίκηκα τον κόσμον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου