Η Αναστασία είχε έναν άδερφό που τόν έλεγαν Παύλο. Τά τελευταία οχτώ χρόνια ζούσε στό Κοόντλεϊ. Όπως αναφέρεται στά βιβλία τής εκκλησίας, υπηρετούσε εκεί ως επαγγελματίας ψάλτης.
Μετά πήγε σχολείο κι απόκτησε κάποια μόρφωση. Αργότερα λέγεται πώς έκανε κάποια άλλη δουλειά, ίσως νά δούλεψε ώς τοπογράφος. Αυτό όμως δεν είναι εξακριβωμένο.
Ό Παύλος κάποτε ήταν μεθυσμένος καί κρεμάστηκε. Κι ή Αναστασία αποφάσισε νά προσευχηθεί πολύ γιά τόν αδερφό της. Μετά τό θάνατό του, η Αναστασία πήγε στό μοναστήρι Ντιβέγεβο, τού όσιου Σεραφείμ, γιά νά μάθει τί ακριβώς έπρεπε νά κάνει, ώστε νά βελτιωθεί η κατάσταση τού αδελφού της. Ήθελε νά συναντήσει τήν Πελαγία Ίβάνοβνα καί νά ζητήσει τή συμβουλή της. 'Η Πελαγία Ίβάνοβνα ήταν μιά μεγάλη ασκήτρια, πού άκολούθησε τό παράδειγμα της όσιας Ίσιδώρας, της διά Χριστόν σαλής. Ύπόμενε με χαρά καί δοξολογία όλες τις επιπλήξεις καί τούς χλευασμούς τών άλλων κι άπόφευγε τούς ψυχοφθόρους επαίνους. Πνευματικά, γιά το Ντιβέγεβο λειτουργούσε σάν «συνείδηση» τού μοναστηριού γιά διάστημα 47 χρόνων.
Ή Πελαγία ήταν μιά μορφωμένη κοπέλα. Όταν ήταν νέα, στήν εφηβεία της σχεδόν, έμεινε νεκρή γιά ένα εικοσιτετράωρο. Σ’ αύτή τήν κατάσταση είδε ένα όραμα. Κι από τότε άρχισε νά συμπεριφέρεται σάν τρελή καί νά εύχαριστιέται μέ τις παλαβομάρες πού έκανε. Παρά ταύτα, η μητέρα της τήν ανάγκασε, παρά τή θέλησή της, νά παντρευτεί Εκείνη όμως δέν άλλαξε τή συμπεριφορά της. Ό άντρας της τήν έδερνε. Τήν έδεσε ακόμα καί μέ αλυσίδες. Τελικά η μητέρα της τήν πήρε καί τήν πήγε στό Σάρωφ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου