«Ἕνα χειμωνιάτικο ἀπόγευμα, μιὰ παρέα ἐπισκεπτῶν κουβέντιαζε μὲ τὸ Γέροντα στὰ Καλίσσια. Ἡ ὥρα κύλησε γρήγορα κι᾿ ἄρχισε νὰ σκοτεινιάζει. Ἐκείνη τὴ στιγμή, ἕνας τῆς παρέας θυμήθηκε, ὅτι ἔπρεπε νὰ βρίσκεται στὴν Ἀθήνα ὁρισμένη ὥρα.
Σηκώθηκε καὶ ἔφυγε βιαστικός. «Ὅταν ἔφθασε στὸ μικρὸ δάσος καὶ μπῆκε στὸ μονοπάτι, ὅπου τὰ δένδρα σχεδὸν σμίγουν τὶς κορφές τους, κάνοντας, ἔτσι, τὸ σκοτάδι ἀδιαπέραστο, κατάλαβε ὅτι τοῦ ἔλειπε φακός. Δὲν εἶχε χρόνο νὰ ἐπιστρέψει γιὰ νὰ πάρει, καὶ ἀπεφάσισε νὰ συνεχίσει τὴν πορεία του στὰ τυφλά.
Στὸ Μοναστήρι, ἐνῶ ἡ συζήτηση κυλοῦσε ἤρεμα, ξαφνικὰ ὁ Γέροντας σηκώθηκε καὶ βγῆκε πρὸς τὸ δάσος, λέγοντας: «Ἔ, εὐλογημένε, μὴ φοβᾶσαι, ἔρχομαι». «Ὅταν ἔφθασε, μὲ τὸ φακό του, στὸ σκοτεινὸ μονοπάτι, βρῆκε τὸν ἐπισκέπτη του νὰ ἔχει μπλέξει σὲ κάτι βάτους ἀδιάβατους καὶ νὰ τρέμει ἀπὸ φόβο. Ὁ Γέροντας τότε τὸν πῆρε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ ἤρεμα τὸν ἔβγαλε στὸ ξάγναντο. Ἀπὸ κεῖ συνέχισε ἄνετα τὴν πορεία του. Τὸ πνευματικὸ «ραντὰρ» τοῦ Γέροντα ἔπιασε τὴν ἀγωνία του ἐπισκέπτη, ποὺ ἔχασε τὸ δρόμο του στὸ σκοτεινὸ δάοος.
Ἀλήθεια, πόσες φορὲς πολλοὶ ἀπὸ μᾶς χάσαμε τὸ δρόμο μας, μέσα στὸ σκοτεινὸ δάσος τῶν προβλημάτων μας, κι᾿ ὁ Γέροντας, «πιάνοντας» μυστικὰ τὴν ἀγωνία μας, ἔσπευδε μὲ τὴν προσευχή του, νὰ μᾶς βγάλει, ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδά μας;
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Κοντὰ στὸν Γέροντα Πορφύριο”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου