Αυτό το παρακάλι του ανθρώπου στον Θεό. Αυτός ο πόνος της πτώσεως, που όμως διατηρεί την ευγένεια και την ευφυΐα, ώστε να ζητά γλυκά την απομάκρυνση του προσώπου του Θεού από τις πράξεις που δεν τον εκφράζουν, που είναι αστοχίες, λάθη, αμέλειες, ολισθήματα, παρασυρμοί, ευκολίες κι οκνηρίες.
Αυτή η ζωντανή σχέση με τον ζωντανό Θεό, που το παιδί του ζητά όχι να παραβλέψει το ίδιο, κάθε άλλο, μα τις παρενθέσεις που έθεσε λαθεμένα στο κείμενο της ζωής του, είναι μια σχέση αληθινή, ωραία, ατόφια.
Τέτοιο Θεό έχουμε, πού μας ακούει, πού μας δέχεται πάντα, πού μας αναμένει κι ας συνέβη στη ζωή μας ό,τι το πιο φοβερό. Αρκεί να τον επιθυμήσουμε πραγματικά κι Εκείνος θα παραβλέψει. Είναι αρχοντικά επιεικής και φιλάνθρωπα ειλικρινής.
Το παιχνίδισμα της φλογίτσας του καντηλιού του Κυρίου Του φωτίζει το ιλαρό Του πρόσωπο κι είναι σαν να συγκαταβαίνει στην ικεσία, σαν ν΄αποστρέφει το πρόσωπό Του από των αμαρτιών μου, σαν να εξαλείφει ξανά τις ανομίες μου τις σημερινές, τις μικρές μα μεγάλες.
Δεν είναι βυζαντινές οι εικόνες, μα έχουν μια χάρη. Λαϊκίζουν και ρωσίζουν, μα είναι εκφραστικές. Ας μην είμαστε τόσο απόλυτοι και απειλητικοί. Ας νερώνουμε συχνά το κρασί μας. Η διαλλακτικότητα συναινεί στη συμπάθεια, το στηριγμό και στη βοήθεια. Αν ήταν ο Θεός σαν εμάς δεν θα υπήρχε άνθρωπος στη γη.
Θυμάμαι τον μακαρίτη Γερο-Δανιήλ στον Άθωνα να επαναλαμβάνει:
Μας κηνηγά ο Θεός να μας κερδίσει κι εμείς όλο του ξεγλυστράμε.
Μας κυνηγά ο Θεός συνέχεια... Και μείς;
Δεν μπορεί να ζούμε για να τρώμε.
Δεν μπορεί να σκοτώνουμε ό,τι αγαθό της ψυχής μας δίχως να μας εκδικηθεί.
Αυτή η προπέτεια για σωματική ευημερία θα μας τιμωρήσει σύντομα.
Δίχως ψυχή, δίχως αγαθότητα θα κυκλοφορούμε σακάτηδες και θα μολύνουμε με την αρρώστιά μας και τους άλλους, αλληλομισούμενοι και αλληλοκαταδικαζόμενοι.
Αυτή η τάση καταστροφής του νέου ανθρώπου, είναι αλήθεια τόσο λυπηρή, τον γερνά τόσο σύντομα, τον περιφέρει νεκρό από νωρίς. Είναι τόσο εκτεθειμένοι όλοι αυτοί που στο νου τους έχουν συνέχεια τη σάρκα, είναι τόσο ανασφαλείς, τόσο φοβισμένοι, τόσο τελικά αξιολύπητοι.
Είναι καιρός πια να σοβαρέψουμε, να ξεθαρρέψουμε, να επέμβουμε, να παρέμβουμε σε αυτή την κατρακύλα του κόσμου, της Ελλάδος, της ζωής μας. Ένας κόσμος που μουτζώνει, μια Ελλάδα που επιορκεί, μια ζωή που προδίδει κι εντούτοις δεν παύει ν΄αναζητά τον γλυκασμό και τη λύτρωση που χαρίζει η γαλήνη ενός Αποδείπνου.
Δεν αναφέρομαι σε ψευτοπαραδοσιακούς συναισθηματισμούς που τόσο αλήθεια ενοχλούν, σε πλαστές παρηγοριές, σε αργοπορημένα ευχολόγια και σε πρόχειρα αποκούμπια. Μιλώ για το Απόδειπνο. Γι΄ αυτό το πηγάδι των δακρύων των αγίων. Την πηγή Σιλωάμ.
Τον παραλυτικό εμένα, πού θα ιαθώ μόνο αν ο Θεός θελήσει να παραβλέψει τα πολλά μου λάθη και θελήσω κι εγώ παρηγορημένος κι ενισχυμένος ν΄ανανήψω. Τράβηξε τη ματιά Σου, Θεέ μου, από τ΄ αμαρτήματά μου κράζω μετά του προφητάνακτος Δαβίδ και Σε παρακαλώ θερμά να εξαντλήσεις όλα τα περιθώρια της συμπάθειάς Σου.
Από το βιβλίο "Αθωνικό Απόδειπνο", μ.Μωϋσέως Αγιορείτου, σ. 21-24.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου