Όταν ζούσε ακόμη ο σύγχρονός μας Άγιος Πορφύριος ο Μπαϊρακτάρης (=σημαιοφόρος) ο Καυσοκαλυβίτης πηγαίναμε, νεαροί τότε 1982-1984, στο Μήλεσι Αττικής όπου ήταν εγκατεστημένος σε ένα παλιό τροχόσπιτο –πάνω σε τσιμεντόλιθους- πριν καν ο Άγιος (1906-1991)
χτίσει το τεράστιο ησυχαστήριο της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.
Το ιερό ησυχαστήριο χτίστηκε και ολοκληρώθηκε από το 1985-1991 κτιριακά ενώ ακόμη και τώρα σταδιακά ολοκληρώνεται: αγιογραφίες κλπ.
Τότε λοιπόν, την περίοδο 1982-1984 μου είχε κάνει εντύπωση πως πήγαιναν και πολλοί αρραβωνιασμένοι και παντρεμένοι και τον παρακαλούσαν από τη μια να ευλογήσει τη μνηστεία τους ή την οικογένειά τους, από την άλλη να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν διάφορα προβλήματά με τον/την σύντροφό τους ή τον/την σύζυγό τους. Απόρησα, σαν τελείως άπειρος στα πνευματικά, τι ξέρει ένας άγαμος και ολιγογράμματος αρχιμανδρίτης για έρωτες, αρραβώνες και γάμους και οικογένειες και παιδιά και τα παρόμοια.
Η απορία μου λύθηκε όταν το 1994 ο νυν σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος Βλάχος –τότε αρχιμανδρίτης- στον ιερό ναό Αγίου Νικολάου Αχαρνών, μας είπε -σε μια παρέα έκπληκτων νέων (25 χρονών κατά μέσον όρο)- το εξής καταπληκτικό: θυμόταν, μας έλεγε ο κ. Ιερόθεος, ό,τι του έλεγε ο άλλος σύγχρονος άγιος, ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994) ο Εζνεπεκίδης ή Εζνεπίδης ότι δουλειά του ορθοδόξου μοναχού -όταν επικοινωνεί με λαϊκούς έγγαμους ή άγαμους- είναι να τους διορθώνει τον ‘’λογισμό’’δηλαδή να τους τον ‘’ισιώνει’’ όταν ‘’στραβώνει’’ –όταν φυσικά έχει τέτοιο χάρισμα!
Σταδιακά, ωριμάζοντας περισσότερο πνευματικά, διαπίστωσα ότι και άλλοι σύγχρονοι έγγαμοι και άγαμοι αγιαζόμενοι συνάνθρωποί μας ορθόδοξοι Χριστιανοί είχαν το χάρισμα να θεολογούν ορθοδοξότατα τα περί Γάμου και να συμβουλεύουν, να καθοδηγούν, να στηρίζουν, να διορθώνουν, να σώζουν όσους ερωτευμένους, λογοδοσμένους, αρραβωνιασμένους και έγγαμους είχαν προβλήματα στην ανδρόγυνη συνύπαρξή τους!
Σκέφθηκα λοιπόν να καταθέσω περιληπτικά το ‘’ζουμί’’ των αγιοπνευματικών δογματικών εμπειριών τους περί ορθοδόξου Γάμου. Στο δίτομο έργο του σεβασμιοτάτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου Βλάχου1 αναφέρεται η θεόπνευστη ρήση–θέση του μακαριστού π. Ιωάννη Ρωμανίδη (1924-2001): ‘’Οι Άγιοι ορθόδοξοι Χριστιανοί κάθε εποχής, από την εποχή των Αποστόλων μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού βίωναν, βιώνουν και θα βιώνουν άμεσα, ρεαλιστικά, ‘’επιστημονικότατα’’ την Άκτιστη Θεία Ενέργεια, το Άκτιστο Φως, του Θεανθρώπου Χριστού και δια κτιστών διανοητικών ρημάτων –λόγων- κατέγραφαν, καταγράφουν και θα καταγράφουν αυτή την κοινή τους εμπειρία, την κοινή τους Δογματική Ορθόδοξη, εμπειρική, βιωματική συνείδηση. Η έκφραση της ίδιας και κοινήςαγιοπνευματικής εμπειρίας καταγράφεται απαράλλαχτη στην αλληλουχία των αιώνων και αποτελεί την κοινή μας ορθόδοξη Δογματική παράδοση (Αγία Γραφή, δογματικοί κανόνες και όροι Αγίων Οικουμενικών ορθοδόξων Συνόδων) και πολλά πατερικά ορθόδοξα κείμενα (ποιμαντικά, λατρευτικά κλπ).Αυτή η έκφραση της αγιοπνευματικής εμπειρίας περιλαμβάνεται και σε όλες τις ορθόδοξες ακολουθίες των Εκκλησιαστικών μυστηρίων π.χ. του Γάμου ή της βάπτισης ή της θείας Λειτουργίας κλπ. Έτσι εξηγείται το φαινομενικά ‘’παράδοξο φαινόμενο’’ τους καλύτερους λόγους περί Γάμου να τους έχει εκφωνήσει ο άγαμος Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) και τους καλύτερους λόγους περί Μοναχισμού ο έγγαμος Άγιος Γρηγόριος Νύσσης (335-395 μ.Χ.)
Επίσης περί Ορθοδόξου Γάμου έχουν μιλήσει ορθόδοξοι Άγιοι, όπως ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (580-662 μ.Χ.), ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως (1845-1920 μ.Χ.), ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης (1906-1991), ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994), ο άγιος Γέροντας Αναστάσιος ο Κουδουμιανός στην Κρήτη (1925-2013 μ.Χ.) και πολλοί άλλοι που θα κουράσω πολύ να τους αναφέρω και σίγουρα θα ξεχάσω και μερικούς.
Συγχωρέστε με λοιπόν και ανεχθείτε με να καταγράψω μια ‘’κουταλίτσα’’ αγιοπνευματικό ορθόδοξο ‘’ζουμάκι’’ περί Ορθοδόξου Γάμου.
Στον πλανήτη μας, στη Γη μας, τον πρώτο Άγιο Γάμο τον ιερούργησε η ίδια η Αγία Τριάδα –πριν την Σάρκωση του Θεού-Λόγου– εδώ και χιλιάδες χρόνια μέσα στον κήπο της Εδέμ, στον κτιστό και νοητό παράδεισο. Μάλιστα στο πρότυπο Εβραϊκό κείμενο ο πρωτόπλαστός Άνδρας ο Αδάμ εβραϊκά ονομάζεται ΙΣ (=Άνδρας) και η Εύα ΙΣΑ (=Ανδρίδα) [2]. Ο ίδιος ο Αγιοτριαδικός Θεός μας, λοιπόν, -πριν ακόμη σαρκωθεί ο Λόγος (το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας)-πλάθει και εμψυχώνει το πρώτο ανδρόγυνο ζεύγος επί του πλανήτη μας και τους ιερουργεί και τον Γάμο τους. Το φθονερό ταγκαλάκι (=ο Διάβολος), όμως, αρχίζει και διαβάλει (=συκοφαντεί) τον Αγιοτριαδικό μοναδικό Θεό μας στους πρωτοπλάστους σαν ψεύτη. Υποκινεί τους απονήρευτους πρωτόπλαστους με πονηρές του σκέψεις (λογισμούς) σε παρακοή προς την Αγία μας Τριάδα και τα καταφέρνει. Οι πρωτόπλαστοι βλακωδέστατα παρακούουν στον Αγιοτριαδικό μας Θεό χάνουν την άκτιστη Θεία Χάρη, Θεία Ενέργεια, που τους Αγιοποιούσε μέχρι τότε και ψυχοσωματικά αρρωσταίνουν και αρχίζουν να ‘’αμαρτοποιούνται’’, να ‘’δαιμονοποιούνται’’. Από τότε κληροδοτούν σε εμάς τους απογόνους τους –μέσω του άρρωστου DNA- τα λεγόμενα αδιάβλητα (=ακατηγόρητα) πάθη, τους ‘’δερματίνους χιτώνες’’ μας: πείνα, δίψα, αρρώστιες, σωματικό θάνατο και άρρωστη κυτταρική μνήμη –μέσω των 24.000 περίπου γονιδίων μας, του DNAμας-. Ο Θεός μέσα σε αυτό το DNAεπιτρέπει και τις σωματικές ροπές προς τα διαβλητά (=κατηγορητέα) πάθη, δηλαδή ροπές (τάσεις) προς φιληδονία, φιλαργυρία, φιλοδοξία, αλκοολισμό, σοδομισμό, έκφυλη διεστραμμένη φιλοσαρκία, νευρικές παθήσεις κλπ.
Παράλληλα κληρονομήθηκε και η τάση της ψυχής μας να παρασύρεται η προσοχή της, η αίσθησή της, το μάτι της, ο Νους της, λόγω της σωματικής μας μεταπτωτικής παχύτητας στην διανοητική φαντασία μας. Μέσω της μεταπτωτικής μας φαντασίας οι Δαίμονες προσπαθούν και, δυστυχώς, τα καταφέρνουν ‘’θαυμάσια’’ να μας παρασέρνουν και να μας πείθουν να κάνουμε ανυπακοή στο Θείο Θέλημα. Να μην δεχόμαστε την αιώνια προτροπή του Θεού που αγαπητικά με υπομονή και σεβόμενος την θεοδώρητη ελευθερία μας (Θεοειδή εικόνα μας) θέλει να μας αγιάζει αιώνια χωρίς ίχνος κακίας, τιμωρίας και εκδικήσεως εκ μέρους Του! Έτσι η ψυχή μας από την κοιλίτσα της μάνας μας συντομότατα αρχίζει σταδιακά να αλλοιώνεται, να ‘’αμαρτοποιείται’’, να ‘’δαιμονοποιείται’’, να ‘’χαλάει’’. Έτσι όλη μας η ψυχοσωματική ύπαρξη γίνεται όσο μεγαλώνουμε αμαρτωλή, διεστραμμένη, φιλήδονη, φιλάργυρη, φιλόδοξη τόσο που όχι μόνον μισούμε και νιώθουμε σαν ‘’κόλαση’’ Τον όλο τέλεια, άτρεπτη, ταπεινή, ανιδιοτελή αγάπη Θεό μας αλλά ταυτόχρονα νιώθουμε σαν κόλαση και τους συνανθρώπους μας και την κτήση δηλαδή την Θεόπλαστη δημιουργία, την Άλογη κτήση, που μας περιβάλλει, δηλαδή τον κόσμο (=κόσμημα).
Αυτό το πανανθρώπινο μεταπτωτικό βίωμα το εξέφρασε παραστατικότατα ο υπαρξιστής απελπισμένος Γάλλος φιλόσοφος, ο Jean-PaulSartre [3] όταν υποστηρίζει: ‘’κόλαση είναι οι άλλοι’’ (1905-1980) [4].
Όλα αυτά τα συνοψίζει ο Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής στην θεολογία του περί γάμου και αναφέρει τα εξής: ο Θεός δεν δημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα να έχουν ηδονή και οδύνη στο σώμα. Η ηδονή ήταν αρχικά Θεϊκή χορηγία και δύναμη της ψυχής για να μπορεί να κινηθεί ο άνθρωπος προς την θεωρία του Θεού. Μετά την αμαρτία και την απογύμνωση του ανθρώπου από το φως του Θεού η ηδονή μεταφέρθηκε από την ψυχή στο σώμα και τότε ο Θεός επέτρεψε να εισέλθει η οδύνη για να χαλιναγωγηθεί και να θεραπευτεί η ηδονή. Επομένως, κάτι που εισήγαγε στο σώμα το γνωμικό θέλημα του ανθρώπου δηλαδή την ηδονή, ο Θεός το οικονόμησε μέσα στον γάμο για να είναι η κινητήρια δύναμη της συμπληρωματικής ενώσεως των δυο φύλων και του καρπού της αγάπης των δυο που είναι η παιδοποιία. Εάν δεν υπήρχε ο δελεασμός της ηδονής, κανείς ίσως, δεν θα ήθελε να εισέλθει μέσα στην ισόβια βάσανο-οδύνη των περαιτέρω προβλημάτων του γάμου και της παιδοποιίας.
Ο Θεός όμως έθεσε και κανόνες λειτουργίας του μεταπτωτικού γενετησίου αυτού φαινομένου και αυτοί οι κανόνες ονομάζονται άσκησις και εγκράτεια, δηλαδή ο γάμος δεν είναι αχαλιναγώγητη και απειθάρχητη μορφή ζωής. Ο εν Χριστός γάμος πραγματώνει αρχικά το σκοπό του με το να διασώζει την μεταπτωτική φυσιολογικότητα και στοχεύει μέσω των κανόνων λειτουργίας, που έθεσε ο Θεός, στον εσχατολογικό σκοπό του που είναι η επάνοδος της ηδονής από το σώμα στο νου-ψυχή, όπως ήταν η αρχική χορηγία του Θεού μέσα στον κήπο της Εδέμ. Αυτό, για να το αναλύσουμε πιο πρακτικά, είναι κατασταλαγμένη αγάπη των συζύγων που είναι απαλλαγμένη από κάθε εμπαθές στοιχείο και βιώνεται σαν κοινωνία με τον Θεό και μεταξύ τους με απόλυτα αδελφικό τρόπο. Αυτό εννοεί ο Απόστολος Παύλος όταν γράφει ό,τι μέσα από την διαρκή άσκηση του γάμου οι άνδρες υπερβαίνουν σταδιακά κάθε έννοια ερωτικής σαρκικότητας και απολαμβάνουν εν Χριστώ την απόλυτη ψυχική ταύτιση και τον αγιοπνευματικό σύνδεσμο αγάπης με τις γυναίκες τους: ‘’ἵνα καὶ οἱ ἔχοντες γυναῖκας ὡς μὴ ἔχοντες ὦσι’’ (Α’ Κορ.7,29)
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύει το θαύμα της Κανά, όταν το γλυκόπιοτο κρασί δόθηκε τελευταίο μετά από θαυμαστή παρέμβαση του Κυρίου ό,τι αυτό συμβολίζει την ολοκλήρωση του πνευματικού σκοπού του γάμου, που η ψυχική ένωση των συζύγων μεταξύ τους και με τον Χριστό υπερβαίνει κάθε μεταπτωτική επιρροή και αυτή είναι η πιο γλυκεία περίοδος της συζυγής τους διαβιώσεως.
Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας υποστηρίζουν ό,τι και ο γάμος και η αγαμία, όταν είναι εν Χριστώ, αποβλέπουν με ασκητική πρακτική να θεραπεύσουν την ηδονή στα τρία μεγάλα μεταπτωτικά εκβλαστήματα της φιλαυτίας, ήτοι την φιληδονία, την φιλαργυρία και την φιλοδοξία. Οι μοναχοί -με τον θεάρεστο πνευματικό αγώνα τον οποίο αναλαμβάνουν- θεραπεύουν το θεμελιακό πάθος της σαρκικότητος με τον ισόβιο αγώνα για διατήρηση της ψυχοσωματικής τους παρθενίας, την φιλαργυρία με απόλυτη ακτημοσύνη και την υπερηφάνεια-φιλοδοξία με την συντριβή του εγώ, που δημιουργεί η ευλογημένη υπακοή.
Οι έγγαμοι τώρα οφείλουν και εκείνοι να γίνουν ασκητές με άλλο τρόπο, να θεραπεύσουν τα ίδια πάθη μιμούμενοι τους μοναχούς όχι ως προς τους εξωτερικούς τύπους αλλά ως προς την ουσία του πνευματικού αγώνος. Εκεί που οι μοναχοί έχουν ακτημοσύνη για να δαμάσουν την φιλοκτημοσύνη και την πλεονεξία, οι έγγαμοι βάζουν την λιτότητα, αυτάρκεια και ελεημοσύνη. Στην θέση της μοναχικής υπακοής οι έγγαμοι, τοποθετούν την συζυγική ανοχή και την υπακοή -σε μια ευρύτερη έννοια- που οφείλουν να έχουν σε κάποιον έμπειρο και διακριτικό πνευματικό πατέρα. Και τέλος, ο αγώνας των μοναχών για ισόβια παρθενία αντικαθίσταται από τους εγγάμους από τον γάμο όπως μας τον περιγράφει ο άγιος Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ: ‘’…ο καθαγιασμένος γάμος, ο πειθαρχημένος, ο χωρίς διαστροφή, διατηρεί τον άνθρωπο φυσικά και ηθικά, ενώ κάθε άλλη μορφή σαρκικής απολαύσεως έστω και υπό ονειρώδη μόνον μορφή διαφθείρει ολόκληρο τον άνθρωπο, δηλαδή την ψυχή και το σώμα …εκτός του ευλογημένου γάμου κάθε άλλη μορφή σαρκικής ζωής είναι πνευματικώς ή κατώτερη (=ο Γέροντας εννοεί εφάμαρτη) ή παρά φύση’’ [5]. Όταν κατ’ αυτό τον τρόπο ασκούνται πνευματικά και οι έγγαμοι, μετέχουν προοδευτικά όλο και περισσότερο στην αγιαστική Χάρη του Θεού και δεν υπολείπονται στην μεταμορφωτική διαδικασία του νοός αυτών, των αφθάρτων αγαθών της μοναχικής τελειώσεως.
Αυτή όλη η άρρωστη κοινή μας μεταπτωτική κατάσταση –όπως αναφέραμε και παραπάνω- ‘’ανάγκασε’’ τον Αγιοτριαδικό μας Θεό να επιτρέψει να έχουμε έντονη ζωώδη [6] γενετήσια ορμή από παιδιά, για να συνεχίζεται η διαιώνιση του ανθρωπίνου είδους -αφού λόγω μεταπτωτικού εγωισμού, φιλαυτίας και χρησιμοθηρίας κλπ- θα μισούσαν οι Άνδρες τις Γυναίκες [7] και δεν θα ήθελαν να αλληλοσυμβιώσουν στον κοινό συζυγικό ζυγό –αν δεν υπήρχε η μεταπτωτική σεξουαλική γενετήσια ορμή [8]-.
Όλα αυτά τα μεταπτωτικά ψυχοσωματικά ασθενήματα είναι, δυστυχώς, κοινά σε όλους μας εγγάμους και αγάμους και όλοι από αυτά υποφέρουμε. Τα προβλήματα μέσα και έξω από τον Γάμο -και πριν και μέσα σε αυτόν- είναι συμπτώματα, ‘’παράπλευρες απώλειες’’, της ψυχοσωματικής μας αμαρτωλότητας που ξεκινά, τρέφεται και αναπτύσσεται από ετούτη την ζωή και αιώνια. Τα μεταπτωτικά αυτά ψυχοσωματικά ασθενήματα συνεχίζουν να ενεργούν στην παρούσα και αιώνια ζωή αν δεν μας θεραπεύσει, ‘’αγιοποιήσει’’ ο Θεάνθρωπος Χριστός μας με την ασκητική και μυστηριακή ορθόδοξη ζωή μας είτε είμαστε έγγαμοι είτε είμαστε άγαμοι!
Πορνείες, μοιχείες, εκτρώσεις, μαλώματα μέσα στον γάμο μας από λογισμούς ξεκινάνε και εξελίσσονται, κορυφώνονται, εξωτερικεύονται σαν διενέξεις, διαζύγια, , εγκλήματα πάθους κλπ.
Πρακτικά τι πρέπει να κάνουμε; Η αγιοπνευματική ορθόδοξη πείρα μας προτρέπει:
Κοινή εξομολόγηση και προσευχητική ζωή και μυστηριακή ορθόδοξη ζωή του ανδρογύνου με ΥΠΑΚΟΉ και εξομολόγηση σε κοινό πάντα πνευματικό, αρκεί να είναι κανονικός ορθόδοξος ιερέας, δηλαδή να έχει κανονική ιεροσύνη, να μην είναι καθηρημένος, και να είναι φορέας της ορθόδοξης ασκητικής μυστηριακής ζωής (δηλαδή παρόλη την αμαρτωλότητα που ανθρώπινα, όπως όλοι μας έχει), το λιγότερο τουλάχιστον να προσπαθεί να αγωνίζεται, να μετανοεί ορθόδοξα. Η επιλογή κοινού διακριτικού αγιοπνευματικού κανονικού ορθόδοξου πνευματικού ιερέα είναι σοβαρότατη, θείο δώρο, και πρέπει να αποτελεί πόθο και προσευχή μας. Άλλωστε όπως λένε σοφά και οι Αμερικανοί: ‘’Ο έξυπνος επιτυχημένος άνθρωπος πρέπει να ψάχνει και να βρει καλό γιατρό, δικηγόρο και παπά’’.
Βασικότατο επίσης είναι να μην δίνουμε σημασία στους λογισμούς που μας έρχονται στο νου μας ή σαν ιδέες και γνώμες του οποιουδήποτε. Με το σκεπτικό ό,τι οι σκέψεις-λογισμοί, που κυκλοφορούν στην φαντασία μας, στο μυαλό μας είναι –δυστυχώς- σχεδόν όλοι δαινομονοκίνητοι. Βέβαια οι πονηρότατοι δαίμονες προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχουν για να μην τρομάξουμε και τους αποφύγουμε, όπως προπτωτικά στους πρωτοπλάστους. Έτσι και σε μας τους μεταπτωτικούς απογόνους των πρωτοπλάστων κρύβονται μέσα σε φανταχτερές όμορφες ιδέες, φιλοσοφικές και θρησκευτικές –όπως μέσα από ένα ομορφότατο ‘’φίδι’’ μίλησε ο διάβολος στους πρωτοπλάστους, και τους κορόϊδεψε. Το ίδιο κόλπο κάνει και σε μας. Έτσι μας οδηγεί σε ‘’εθελοθρησκείες’’ αμετανοησίας με την μορφή ορθόδοξης, αλλόδοξης και ετερόδοξης αιρετικής υπαρξιακής εκκοσμικευμένης αμετανόητης αμαρτωλότητας και προσπαθεί να μας διαλύσει, διαβάλει, συκοφαντήσει κάθε υγειή σχέση με τον Χριστό, την ορθόδοξη Εκκλησία και συνανθρώπους, μέσα και έξω από τον γάμο.
Να ξέρουμε ό,τι από μόνοι μας είμαστε τελείως ανίσχυροι ψυχοσωματικά. Ο Χριστός μας, μάς έφερε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Αν για ένα δευτερόλεπτο αποσύρει την άκτιστη Ενέργειά Του τότε όλη η λογική και άψυχη υλική κτήση θα εκμηδενιστούν ακαριαία. Παράλληλα, η ψυχοσωματική μας αμαρτωλότητα και οι δαίμονες είναι κατά πολύ δυνατότεροι από εμάς (όταν λείπει η Θεία Χάρις που μας ενισχύει). Η αμαρτωλότητα μας, τα πάθη μας, οι δαιμονικοί μας λογισμοί, οι δαίμονες θα μας συνέτριβαν, θα μας κατασπάρασσαν, -όπως άγρια θηρία κατασπαράσσουν ανυπεράσπιστα, νεογέννητα νήπια- αν δεν μας κράταγε –κυριολεκτικά- απόλυτα, προστατευτικά, μέσα στην αγκαλιά της Αγίας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας (Θεοτόκου) ο Χριστός μας, μαζί με όλους τους Αγίους και τους Αγγέλους Του! [9] Άλλωστε ας θυμηθούμε το γραφικό ‘’Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες’’ (Ψαλ. 126,1)
Συμπληρωματικά να αναφέρουμε ότι πρέπει οι έγγαμοι να αποφεύγουν ως δια πυρρός τις πάρα φύσιν σαρκικές σχέσεις-ομοφυλοφιλική πρακτική (δηλαδή στοματικό και πρωκτικό έρωτα) μέσα στον γάμο τους. Όλα αυτά προέρχονται από την ακόρεστη φιλαυτία που είναι η μητέρα όλων των παθών. Στην περίπτωση αυτή οι σύζυγοι δεν βιώνουν την αρχή της ισοτιμίας ούτε και το περιεχόμενο της αυθεντικής αγάπης που πρακτικώς μεταφράζεται ως σεβασμός, λεπτότητα, αξιοπρέπεια και έντιμη αντιμετώπιση αλλά πασχίζουν -κυρίως οι άνδρες- που έχουν πιο έντονο το επιθυμητικό της ψυχής να μεταχειρίζονται τις γυναίκες τους ως ευτελή υποκείμενα, ως απλά σαρκικά όργανα, ως μέσα αισχίστης γι΄αυτούς ηδονής, ως υποχείρια όντα, ως κρέατα ηδονιστικά για τις διαστροφικές επιλογές της φιλαυτίας τους, που καταλήγουν να πραγματώνονται με τα άκρως ανώμαλα γούστα τους. Όντως απάνθρωπη συμπεριφορά στα πρόσωπα που δια βίου έχουν συνδέσει την ζωή τους, η πλέον βαθιά σήψη και ηθική κατάπτωση!
Οι Άγιοι Πατέρες παιδαγωγούν θεραπευτικά τις ανωτέρω έκτροπές μέσα στον γάμο, πολύ αυστηρότερα και από την ομοφυλοφιλία [10]. Πρώτον διότι είναι γενεσιουργό αίτιο της ομοφυλοφιλίας, δεύτερον διότι αφήνουν την καθαρή φυσική δυνατότητα που τους παρέχει ο γάμος και ορμούν στην εμετική παρά φύσιν ακαθαρσία (λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ‘’την κατά φύσιν αγνοήσαντες εις την παρά φύσιν έδραμον’’ δηλαδή καθιστούν αθέατη την διαστροφή κάτω από τον φυσιολογικό μανδύα του γάμου) και τρίτον, το και βασικότερο, διότι βλασφημείται το Άγιο Πνεύμα το οποίο δια του γάμου δημιουργεί ψυχική και σωματική αρμονία, και όχι καταστρατήγηση των κανόνων της ανθρώπινης φυσιολογίας και ακατάσχετη βία. Αυτή η βία –όταν συμβαίνει- εισπράττεται από το άλλο μέρος της συζυγίας και επιστρέφει ως δυνατότερη βία στον αρχικό υπαίτιο. Είναι δηλαδή βέλος που λειτουργεί μπούμερανγκ και στην επιστροφή του εμφανίζεται πιο ενισχυμένο. Λέγοντας βία εννοούμε εδώ και το συμπληρωματικά (ψυχή και σώματι) αταίριαστο και όχι μόνο το διαδικαστικά καταναγκαστικό. Έτσι το πειρασμικό πνεύμα καταστρατηγεί την ψυχική ενότητα, μπλοκάρει ολόκληρη την συζυγία και στο τέλος η φίλαυτη βία-λαγνεία τα κάνει όλα ‘’Βιετνάμ’’. Ο Άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ σύγχρονος Θεοδίδακτος, συμπαντικός επιστήμονας και μεγάλος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής επισημαίνει ό,τι πολύ εύκολα, χωρίς την χάρη του Θεού, μπορεί η επιθυμία του κατά φύσιν να μεταστραφεί προς το παρά φύσιν με όποιες επιπτώσεις έχει αυτή η κατακόρυφα πτωτική διαδικασία. [11]
Και ο σύγχρονος μεγάλος άγιος ιεροκήρυκας, ομόψυχος και ομόγνωμος του μακαριστού Αυγουστίνου Καντιώτη, μακαριστός αρχιμανδρίτης Χριστόφορος Καλύβας γράφει επί του θέματος τα εξής χαρακτηριστικά: ‘’…η παρά φύσιν ασέλγεια του ανδρογύνου, υποκειμένη εις αυστηρά επιτίμια, διαπράττεται και προς τον σκοπόν της αποφυγής της τεκνογονίας, και έτσι αυτή η πληγή διπλούν το αμάρτημα απεργάζεται: και την άρσιν του σκοπού του γάμου και την ατίμωσιν της γυναικός συζύγου… καταντά δε εκ συνηθείας πολλάκις εις φυσικήν μίξην… αφού η σεξουαλική διαστροφή και έργω ακολασία είναι πρωτίστως και κυρίως υπόθεσις του δράστου ασελγούς και της ψυχοπαθολογίας’’. [12]
Ο μακαριστός σύγχρονος, μεγάλος, λαϊκός ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος αναφέρει σε ομιλία του περί των Αγίων Αγγέλων, ό,τι ο φύλακας άγγελος που ακολουθεί τον κάθε ορθόδοξο χριστιανό -από την αρχή της βαπτίσεώς του- δεν τον εγκαταλείπει ποτέ παρά μονάχα στην διάπραξη της παρά φύσιν ασελγείας. Όλα προσπαθεί να τα δικαιολογήσει ο φύλακας άγγελος, μέσα στην μεταπτωτική αδυναμία του ανθρώπου, αυτό όμως -όπως αιτιολογούν οι Άγιοι Πατέρες- δεν μπορεί να σταθεί μέσα του, δεν υπάρχει στα ζώα, είναι σημείο σιχαμερής αποστροφής πρωτίστως από τους Αγγέλους και ενδεικτικό της δαιμονικής αλλοιώσεως της ψυχοσωματικής ολότητας του ανθρώπου.
Αυτά πρέπει να τα προσέχουν ιδιαιτέρως οι σύζυγοι γιατί όπως βεβαιώνουν σύγχρονοι άγιοι ορθόδοξοι Γέροντες (Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης και ο άγιος Γέροντας Αναστάσιος [1925-2013] της ιεράς μονής Κουδουμά στην Κρήτη) [13] και ο έτι ζών άγιος Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης και οι ίδιοι οι γονείς δαιμονοποιούνται από τώρα και αιώνια και κινδυνεύουν, άθελά τους, να μολύνουν την ψυχοσωματική τους οντότητα και να μεταδώσουν στα τυχόν παιδιά τους, μέσω της κυτταρικής μνήμης του DNA, που θα κληροδοτήσουν σαν γεννήτορες στα αθώα και άφταιγα παιδάκια τους αμαρτωλή ψυχοσωματική κληρονομούμενη ‘’ροπή’’ προς έκφυλη σαρκική ετερόφυλη ή ομοφυλόφιλη σεξουαλική ζωή, δηλαδή το 30% της ψυχοσωματικής οντότητας του ανθρώπου. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει σχετικά: ‘’των γαρ εκουσίων τα ακούσια εισίν έκγονα’’.
Μάλιστα, επισημαίνει ο άγιος Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης, η παρά φύσιν ζωή των γονέων είναι η βασικότερη αιτία της κακοδαιμονίας που χαρακτηρίζει ολόκληρον τον πλανήτη, η μεγαλύτερη μάστιγα της εποχής μας. Ο όσιος Γέροντας χρησιμοποιεί το παράδειγμα της πηγής, της δεξαμενής και του δικτύου ύδρευσης: όταν –λέγει- μολυνθεί μια πόλη ολόκληρη από το νερό πηγαίνουμε και ελέγχουμε την δεξαμενή που τροφοδοτεί την υδροφόρο διασωλήνωση. Και όταν και εκεί δεν διαπιστώσουμε την αιτία του κακού ελέγχουμε την πηγή που διοχετεύει το υδάτινο απόθεμα στην δεξαμενή. Σήμερα, λέγει ο Γέροντας, μολύνθηκε η κοινωνία γιατί δηλητηριάστηκε η δεξαμενή που την τροφοδοτεί δηλαδή η οικογένεια και μολύνθηκε το περιεχόμενο της οικογενειακής ζωής γιατί δηλητηριάστηκε η πηγή της οικογενείας που είναι ο γάμος. Όλα αυτά τα θανατηφόρα έκτροπα των συζύγων εκτρέπουν τον γάμο από την προοπτική του υπέρ φύσιν στην σατανική εξομοίωση του παρά φύσιν και δηλητηριάζουν την δεξαμενή της οικογενείας και ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο με το διεστραμμένο DNAκαι τα δαιμονικά μικρόβια που διοχετεύουν. Βέβαια η κληρονομούμενη και επίκτητη αμαρτωλότητα των γονέων προς τα παιδιά τους περιορίζεται, θεραπεύεται, εξαγιάζεται από τον Χριστό μας, όταν σαν γονείς μετέχουμε –το ανδρόγυνο- σε κοινή ορθόδοξη ασκητική και μυστηριακή ζωή, όπως εύγλωττα προαναφέραμε.
Γνωρίζουμε, βέβαια, ότι τελευταία, ακόμη και μέσα από τον χώρο της εκκλησίας έχουν, ορισμένοι, αντίθετες απόψεις επί του θέματος. Ουδόλως περίεργο. Να θυμηθούμε από τα αρχαία εκκλησιαστικά χρόνια παρόμοιες τάσεις και αμοραλιστικές κινήσεις όπως οι Νικολαΐτες, οι Καρποκρατιανοί και προπαντώς οι Βορβορίτες, που κατά τον Άγιο Επιφάνιο Κύπρου [14] έστεργαν, εποιούσαν και προωθούσαν με ‘’θεολογικό’’ επικάλυμμά τέτοιες βδελυρότατες αφύσικες πράξεις. Αυτά εκκολάφτηκαν από τα πρώιμα αποστολικά χρόνια γι’ αυτό καυτηριάστηκαν με δριμύτατο τρόπο από τον Απόστολο Παύλο στο Α’ Κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής του και στις σχετικές επιστολές των Αποστόλων Πέτρου και Ιούδα του Αδελφοθέου. Το αυτό γίνεται και στην εποχή μας. Να είναι άραγε σοφιστική μέθοδος για κατευνασμό του συνειδησιακού ελέγχου επί των πραχθέντων εκ των ιδίων των θιασωτών της φυσικής μετάλλαξης του ανθρώπου; Ο Καρδιογνώστης Κύριος γνωρίζει… τους αγαπάμε εν Χριστώ, τους σεβόμαστε αλλά ουδόλως λαμβάνουμε υπόψιν σοφιστικούς στοχασμούς και ανθρωποπαθή επιχειρήματα.
Επί του ιδίου θέματος και ο άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ γράφει: ‘’…γνωρίζουμε ό,τι πολλοί προσεγγίζουν εντελώς διαφορετικά αυτό το θέμα αλλά μήπως ο λόγος της Αγίας Γραφής ‘’Ου μη εγκαταμείνει το πνεύμα μου εν αυτοίς , δια το είναι αυτούς σάρκας (Γεν. στ’. 3), δεν αναφέρεται σε αυτούς;’’[15].
Κλείνοντας εύχομαι ολόψυχα ο Χριστός μας να φωτίσει, να σώσει, να αγιοποιήσει όλους μας Ορθοδόξους, ετεροδόξους, αλλοδόξους. Να μας αγιάζει όλους έγγαμους και άγαμους. Το Άκτιστο Φως του Χριστού μας, το πλήρες αιώνια, ταπεινή αγάπη να μας πείσει, ελεύθερα όλους, ό,τι έχουμε ανάγκη της θεραπείας Του. Εύχομαι όλοι μας να ζήσουμε αιώνια το Άκτιστο Θείο Φως, θεραπευτικά, καθαρτικά, αγιαστικά από τώρα και αιώνια.
Έτσι χωρίς λογισμούς απελπισίας ας ξεκινήσουμε από σήμερα, από τώρα, φιλότιμα, όπως τονίζει ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994 μ.Χ.) ορθόδοξη πνευματική ασκητικό-μυστηριακή ζωή στην οποία συνεχώς μας καλεί ο Χριστός μας, όλους τους ανθρώπους, ορθοδόξους, ετεροδόξους, αλλοδόξους, εγγάμους, αγάμους, λαϊκούς, μοναχούς.
Συγχωρέστε με παρακαλώ για την πολυλογία μου. Αν άθελά μου είπα ανόητα πράγματα δείξτε κατανόηση και πάλι ο Χριστός μας να μας εξαγιάζει από τώρα και αιώνια όλους, όλοι να ζούμε το άκτιστο φως σαν αγιοποιό αιώνιο παράδεισο! ΑΜΗΝ, ΓΕΝΟΙΤΟ.
Τέλος και τω Θεώ δόξα.
*******
1 ‘’Εμπειρική Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις παραδόσεις’’ του π. Ιωάννη Ρωμανίδη (2011), έκδοση: Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου, Ακραίφνιο Βοιωτίας
2 Βλέπε: Γένεσις (κείμενο, μετάφραση, ανάλυση, σχόλια) υπό Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ.Ιερεμία Φούντα (2004), έκδοση: Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδας
3 ‘’Το είναι και το μηδέν’’ (επίτομο), δοκίμιο φαινομενολογικής οντολογίας (2008), SartreJean-Paul, έκδοση: Παπαζήση
4 Βλέπε και ‘’Χριστιανισμός και Ανθρωπισμός’’ Νικολάου Π.Βασιλειάδη, έκδοση: Αδελφότητας Θεολόγων ‘’Ο Σωτήρ’’
5 Βλέπε: ’Άσκηση και Θεωρία’’ σελ.61-62. Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, έκδοση Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Essex-England
6 ‘’…καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς’’ (Ψαλμ.48,21)
7 Περί διαχύσεως του νου σε λογισμούς και φαντασίες βλέπε: ‘’Ψυχική ασθένεια και υγεία’’ (διάλογος), α΄έκδοση 1987, Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου κ.Ιεροθέου Βλάχου, έκδοση: Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου, Ακραίφνιο Βοιωτίας
8 Βλέπε Λόγοι περί Γάμου και Ερμηνεία στην Γέννεση, Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων και Εκκλησιαστικών Συγγραφέων (ΒΕΠΕΣ), επιμέλεια καθηγητή Παναγιώτη Χρήστου, Θεσσαλονίκη
9 Βλέπε και: ‘’Άνθρωπος και Θεάνθρωπος’’, Αρχιμανδρίτου Ιουστίνου Πόποβιτς, έκδοση Αστήρ (2001)
10 Βλέπε ‘’Πηδάλιον της Νοητής Νηός της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας ήτοι πάντες οι Ιεροί και Θείοι Κανόνες’’ σελ.709, Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου και ιερομονάχου Αγαπίου, εκδότης Ρηγόπουλος (2003)
11 Βλέπε: "Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ" Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου Βλάχου, έκδοση Ιεράς Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου, Ακραίφνιο Βοιωτίας
12 Βλέπε: ‘’Λεξικό αθλιοτήτων’’ Αρχιμανδρίτου Χριστοφόρου Καλύβα, έκδοση ‘’Ο Σταυρός’’ σελ.33-35
13 Βλέπε και: ‘’Λόγος περί ομοφυλοφιλίας - θεματικής εβδομάδας έμφυλων ταυτοτήτων και σχέδιο νόμου για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου’’, π. Ιωάννη (μοναχού) - 6ος/2017, makkavaios.blogspot.gr και immorfou.org.cy
14 Βλέπε: ‘’Κατά αιρέσεων ογδοήκοντα’’ (Πανάριος), Αγίου Επιφανίου Επισκόπου Κωνσταντείας Κύπρου, Ελληνική Πατρολογία
15 Βλέπε: ‘’Άσκηση και Θεωρία’’ σελ.65. Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, έκδοση Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Essex-England
Λοιπή βιβλιογραφία:
Α. ‘’Με Πόνο και Αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο’’, Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, Λόγοι Α’, έκδοση Ιερό Ησυχαστήριο ‘’Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος’’ Σουρωτή Θεσσαλονίκης
Β. ‘’Βίος και Λόγοι’’ Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, έκδοση Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής Χανίων, Κρήτη
Γ. Ακολουθία του Γάμου (2008), έκδοση: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδας
Δ. ‘’Γάμος: Λιμάνι ή Ναυάγιο;’’, Πέτρος Δ. Χριστοδούλιας, έκδοση: ‘’Ζωή’’
Ε. ‘’Το θαύμα της Κανά και το θαύμα κάθε γάμου’’, (2013) Αρχιμ. Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης, έκδοση: Σαΐτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου