«Μην απελπίζεσαι παιδί μου και θα πάω εγώ να ρωτήσω τους δικούς μου γιατρούς να μου πουν τι μπορούν να κάνουν»

…Θυμάμαι την περίπτωση μιας γυναίκας ονόματι Αντωνίας που δεν μπορούσε να τεκνοποίηση· οι γιατροί της είχαν αναγνώσει ολική στειρότητα. Ανέβαινε συχνά στο μοναστήρι παρακαλώντας την Παναγία να την βοηθήση. 

Πήγε παντού, άλλαζε γιατρούς, έφθασε και στο Λονδίνο· μάταια πάσχιζε. Ήταν τότε Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως και η Αντωνία ξαναήλθε στο μοναστήρι από την Ήπειρο όπου κατοικούσε. Η Γερόντισσα την κάλεσε και της είπε με μητρική στοργή: «Μην απελπίζεσαι παιδί μου και θα πάω εγώ να ρωτήσω τους δικούς μου γιατρούς να μου πουν τι μπορούν να κάνουν».

Εγώ αμέσως από περιέργεια, έφυγα και πήγα στην Εκκλησία. Μπήκα κρυφά στο Ιερό και κρύφτηκα πίσω από τα άμφια των ιερέων που βρίσκονταν κρεμασμένα στον τοίχο και περίμενα να ακούσω πώς και τι θα ρωτούσε «τους δικούς της γιατρούς», τη στιγμή κατά την οποία μέσα στο ναό βρισκόμασταν μόνο οι δυο μας. Έκλεισε τη θύρα του ναού και προχώρησε προς το τέμπλο. Στάθηκε μπροστά στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, γονάτισε κάνοντας το σταυρό της και άρχισε την προσευχή της. Ήταν ένα ψιθύρισμα συνεχές που δεν μπόρεσα να κατανοήσω το περιεχόμενο του. Μετά από λίγα λεπτά η Εκκλησία γέμισε φωνές που νόμιζες ότι ήταν σύναξη ανθρώπων εν προσευχή, μα εγώ συνέχι¬σα να μην καταλαβαίνω τίποτε…

Κρυφοκοίταξα την Γερόντισσα και το πρόσωπο της ήταν ολόλαμπρο, πλήρες χαράς και ικανοποιήσεως και τα χείλη της επρόφεραν ασταμάτητα προσευχές. Δάκρυα ευφροσύνης αυλάκωναν το σκαμμένο της, από άσκηση πρόσωπο. Δεν μπόρεσα να δω με ποιους ομιλεί, ούτε τι λέει. Κοιτούσα εκστατικός και το μόνο που θυμάμαι ήταν ένας αόριστος φόβος και να πάλι η γνωστή γλυκιά ευωδία της μαντζουράνας να έχη απλωθεί παντού, να έχη πλημμυρίση τον κατανυκτικό ναό της Παναγίας. Το εξαίσιο θέαμα που είχα μπροστά μου με είχε καθηλώσει και παρακολουθούσα το κάθε τι άναυδος. Δεν μπόρεσα να προσδιορίσω το πόση ώρα πέρασε μέχρι που άκουσα τη φωνή της να μου λέγη: «Βγες έξω, μια μέρα, θα καταλάβης και συ όταν θα εξετάζης τους ασθενείς σου!» Φυσικά δεν κατάλαβα τι εννοούσε τότε η Γερόντισσα· ήμουν μόλις δεκαπεντάχρονος και ούτε είχα σχέδια για το μέλλον μου… Χαρούμενη βγαίνοντας από την Εκκλησία είπε της Αντωνίας: «Και τα δύο θα τα φέρης να τα βαφτίσης εδώ!». Το σκοτεινό και κουρασμένο πρόσωπο της Αντωνίας αμέσως άστραψε από χαρά και ευγνωμοσύνη για την Παναγία και την Γερόντισσα.

Ήταν η δεύτερη Κυριακή του Σεπτέμβρη και έπρεπε την άλλη ήμερα να φύγω για το εξωτερικό όπου θα σπούδαζα ιατρική. Μετά τη λειτουργία μαζί με τη μητέρα μου πήγαμε στο μοναστήρι για να χαιρετίσω την Αναστασία και το μοναστήρι ήταν γεμάτο κόσμο και παιδάκια πολλά. Είχαν την βάπτιση δύο παιδιών. Ήταν τα δίδυμα της Αντωνίας! Η συγκίνηση και η έκπληξή μου ήταν μεγάλες! Μετά το μυστήριο, η Γερόντισσα είπε της Αντωνίας κοιτάζοντας εμένα: «Βλέπεις παιδί μου; Η πίστη και τα δάκρυά σου μεγάλωσαν τα φτερά των φίλων μου, των Αγγέλων της Κυράς, και αυτοί για να σε ευχαριστήσουν σου έκαναν αυτό το δώρο. Πίστευε παιδί μου στο Θεό εξ όλης της ψυχής σου και της ισχύος σου και δόξαζέ Τον καθημερινά. Αγάπησέ τον ολοκληρωτικά και Εκείνος πάντοτε θα σε βοηθή».

Μαρτυρίαι ιατρού Σπυρίδωνα Χρυσικοπούλου

Ο κύριος Σπυρίδων Χρυσικόπουλος παιδιόθεν εμαθήτευσε παρά τους πόδας της Γεροντίσσης Αναστασίας. Η ευλαβής μήτηρ του τον άφηνε στο μοναστήρι όχι μόνο για να παίζη αλλά και για να μάθη «του Θεού τα πράγματα» από την σοφή Γερόντισσα. Η μνήμη του απετύπωσε στην αγνή παιδική του καρδιά την σεπτή μορφή και την ασκητική πρακτική της Γεροντίσσης. Στην ηλικία των δεκαοκτώ ετών μετέβη στην Ιταλία για σπουδές. Έγινε ιατρός και έλαβε τις ειδικότητες του μικροχειρουργού, ειδικού παθολόγου, ειδικού χειρουργού με ακτίνες laser και ψυχοσυνθετιστού. Εσπούδασε εις Ιταλία, Αμερική, Γερμανία κ.ά. και σήμερα εξασκεί την επιστήμη του όχι μόνο στον τόπο διαμονής του την Ιταλία αλλά και σε πολλές χώρες. Με καμάρι επισκέπτεται κατ” έτος την Κέρκυρα και οπωσδήποτε την Μονή της Κυράς. Άξιο τέκνο της πατρίδος του που κατώρθωσε να διαπρέψη στο εξωτερικό, ομολογεί σήμερα πως ό,τι έκαμε στην ζωή του για τον Θεό και τον πάσχοντα συνάνθρωπο, οφείλονται στον Πανάγαθο Θεό και την κραταιά ευχή της Γεροντίσσης Αναστασίας.

Πηγή: impantokratoros.gr

--------------

Η Γερόντισσα Αναστασία, η τελευταία κτίτωρ και ανακαινιστής της Μονής της Κυράς, εγεννήθη το έτος 1910 εις τον συνοικισμό Βλαχάτικα του χωρίου Αγίων Θεοδώρων Λευκίμμης.

Η Γερόντισσα, έζησε με το ράσο της δοκίμου μοναχής από του έτους 1924, όταν κατετάγηκε στην αδελφότητα της Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου Μελικίων. Από του έτους 1933 εγκατεβίωσε στην Κυράν και επί 46 συναπτά έτη. Την τελευταία εβδομάδα της επί γης ζωής της και συγκεκριμένα την Τετάρτη 19η Σεπτεμβρίου 1979 εκάρη μεγαλόσχημος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Κερκύρας Πολύκαρπον Βαγενά εις στενότατο κύκλο και εντός του κελλίου της λαβούσα το μοναστικό όνομα «Αμβροσία».

Εκοιμήθη εν Κυρίω μετά τρεις ημέρας το Σάββατον 22 Σεπτεμβρίου 1979 και περί ώραν 13.30 μ.μ. και ετάφη την επομένη, Κυριακήν 23 Σεπτεμβρίου 1979, εις την Μονή παρά του ενάρετου Εφημερίου της Μονής ιερέως Νικόλαου Βούλγαρη. 

Πηγή: impantokratoros.gr