Επλήρωσε πάσαν δικαιοσύνην

Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου Βαλληνδρά

« Σύ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». 

Με την συμπλήρωσιν 40 ημερών, από της Γεννήσεως του Σωτήρος Χριστού εις την Βηθλεέμ, το θείον Βρέφος οδηγείται εις τον Ναόν του Θεού.

Η Παναγία μητέρα Του και ο Ιωσήφ επήραν το νήπιον – τον νηπιάσαντα Κύριον – και ήλθον εις τον Ναόν των Ιεροσολύμων, διά να επιτελέσουν τα καθοριζόμενα από τον Μωσαϊκόν νόμον, προς «αγιασμόν», διά την μητέρα και αφιερωτικήν θυσίαν προς τον Θεόν διά το νεογέννητον.

Αυτός ο Οποίος έδωκεν άλλοτε εις το Σινά τον Νόμον εις τον Μωϋσήν, έρχεται τώρα να εκπληρώση ο Ίδιος τας διατάξεις του Νόμου και να πειθαρχήση ταπεινώς εις τα διατεταγμένα. Όπως ο Ίδιος έλεγεν αργότερα εις τον Πρόδρομον· «ούτω πρέπον εστίν ημίν πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην» (Ματθ. γ΄ 15).

Θα πρέπει δε να εξηγήσωμεν ότι έχει άμεσον σχέσιν προς ταύτα ο αποστολικός λόγος που ηκούσαμεν σήμερα· «Σύ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».

1. Ο Μελχισεδέκ ήτο βασιλεύς της πόλεως Σαλήμ (δηλ. της Ιερουσαλήμ)· ήτο δε επίσης και «ιερεύς του Θεού του υψίστου». Το όνομά του Μελχι – σεδέκ σημαίνει κατά κυριολεξίαν «βασιλεύς δικαιοσύνης» (Μελχι = βασιλεύς· σεδέκ = δικαιοσύνη).

Κατά την «Υπαπαντήν» Του εις τον Ναόν του Θεού ο Κύριος, του Οποίου ζώσαν προτύπωσιν απετέλεσεν ο Μελχισεδέκ εις την Π. Διαθήκην, γίνεται τέλειον υπόδειγμα εκπληρώσεως «πάσης δικαιοσύνης», τ.ε. απολύτου τηρήσεως των θείων εντολών και διατάξεων του νόμου, όστις «διά Μωϋσέως εδόθη» εις τους ανθρώπους (Ιω. α΄ 17).

Υποβάλλεται εις την διαδικασίαν του Νόμου του Θεού, ως τέλειος άνθρωπος όμοιος με ημάς «χωρίς αμαρτίας». Είχε δεχθή ήδη την περιτομήν, κατά την ογδόην ημέραν από της Γεννήσεώς Του. Δεν παραλείπει τώρα την θυσίαν «ζεύγους τρυγόνων ή δύο νεοσσών περιστερών» (Λευϊτ. ιβ΄ 8). Και θα έλθη αργότερα εις τον Ιορδάνην, να ζητήση από τον Πρόδρομον να Τον βαπτίση τον Αναμάρτητον και να «χειροθετήση ο δούλος τον Δεσπότην», θα απαντήση ρητώς· «άφες άρτι», προχωρεί δηλ. ανεπιφυλάκτως εις την βάπτισιν· «ούτω γαρ πρέπον εστίν ημίν πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην».

Πόσα μας διδάσκει αυτή η μέχρι κεραίας εκπλήρωσις υπό του Κυτίου των υπό του Θεού διατεταγμένων και εις τας θείας Γραφάς προβλεπομένων! Ολόκληρος η επί γης ζωή Του και το έργον Του εξελίσσεται «κατά τας Γραφάς». Γεννάται ως άνθρωπος, όπως ο Πατήρ ηυδόκησεν. «Ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν... πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιω. α΄ 14). Θα έλθη προς το εκούσιον Πάθος, και εν μέσω των κακώσεων και των πόνων Του θα σκέπτεται· «πως υον πληρωθώσιν αι γραφαί ότι ούτω δει γενέσθαι;» (Ματθ. κς΄ 54). Κρεμάμενος δε και αποθνήσκων επί του Σταυρού και «ειδώς ότι πάντα ήδη τετέλεσται», δεν θα παραλείψη «ίνα τελειωθή η γραφή» να ειπή και τον τελευταίον Λόγον· «διψώ». Και μετά την τελείωσιν της Γραφής «είπε τετέλεσται, και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα» (Ιω. ιθ΄ 29,31).

Εν όψει και εν γνώσει (παρά Θεού) όλων αυτών των αναμενομένων γεγονότων, γίνεται αποκαλυπτικός ο δίκαιος Συμεών προς την Παναγίαν, κατά την Υπαπαντήν του Κυρίου, με τον προφητικόν λόγον του προς Αυτήν, ότι θα διαπεράση την καρδίαν Της η «ρομφαία» του σταυρικού Πάθους του Υιού Της.

Εις ημάς δε η Υπαπαντή του Χριστού αποκαλύπτει αντίστοιχον μήνυμα: «πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην». Να «πορευόμεθα εν πάσαις ταις εντολαίς και τοις δικαιώμασι Κυρίου άμεμπτοι». Χωρίς αβαρίας· χωρίς εξαιρέσεις και αθετήσεις εις «πάντα τα διατεταγμένα» παρά Κυρίου του Σωτήρος ημών Χριστού και των αγίων Του (πρβλ. Λουκ. α΄ 6).

2. Διά την βασιλείαν του Χριστού, ως βασιλέως δικαιοσύνης, «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ», είπεν ο ιερός ψαλμωδός και επανέλαβεν ο θείος Λόγος του Αποστόλου· «ηγάπησας δικαιοσύνην και εμίσησας ανομίαν» (Ψαλμ. μδ΄ 8, Εβρ. α΄ 9). Διακηρύσσεται δηλ. ως βασική αρχή της βασιλείας του Χριστού «η δικαιοσύνη». Και άρα επιβάλλεται να τηρούν «πάσαν δικαιοσύνην» και να αποφεύγουν γενικώς την «ανομίαν» όσοι θέλουν να ανήκουν εις το βασίλειον του Χριστού.

Όταν η έννοια της δικαιοσύνης αντιτάσσεται εις την ανομίαν, είναι σαφές το ευρύτερον νόημά της. Δεν πρόκειται απλώς περί αποφυγής πάσης αδικίας. Αυτό ασφαλώς προϋποτίθεται. Αλλά δεν θεωρείται αρκετόν. Δεν αρκεί δηλ. να μη είναι κανείς άδικος εις τας πράξεις του και τας ενεργείας του. Αλλά πρέπει να υψωθεί εις ανώτερον ηθικόν επίπεδον, ώστε να είναι κατά πάντα άμεμπτος. Και δη ενώπιον του Θεού - και των ανθρώπων βεβαίως.

Μέτρον και κριτήριον του αμέμπτου και αψόγου βίου είναι ο νόμος του Θεού. Ο Χριστιανός, επομένως, οφείλει να ζη και να ενεργή πάντοτε κατά τοιούτον τρόπον, ώστε εξεταζόμενος «κατά δικαιοσύνην την εν νόμω» του Θεού διαγραφομένην, να αποδεικνύεται συνεπής και πιστός τηρητής του θελήματος του Θεού, «γενόμενος άμεμπτος» καθ΄ όλα (Φιλιπ. γ΄ 6), και όχι παραβάτης του θείου νόμου εις τα ζητήματα της ζωής του (ατομικά, οικογενειακά, επαγγελματικά, κοινωνικά· εις τας προς τον Θεόν και τον πλησίον σχέσεις του. Πόσοι άρα γε εξ ημών θα ευρεθώμων, υπ’ αυτήν την έννοιαν, πληρούντες «πασαν δικαιοσύνην»;...

3. Υπ’ αυτήν εν τούτοις την προϋπόθεσιν ο Χριστός ως «βασιλεύς δικαιοσύνης» (και υπέρτατος «Μελχι – σεδέκ») επιφυλάσσει την παρ’ Αυτού δικαιοσύνην (δικαίωσιν) «ίνα δικαιωθέντες τη εκείνου χάριτι κληρονόμοι γενώμεθα κατ’ ελπίδα ζωής αιωνίου» (Τίτ γ΄ 7).

Η δική μας «δικαιοσύνη» (αρετή, αγιότης, είναι πάντοτε ατελής. Διά τούτο είναι απαραίτητος η εκ μέρους μας «υπαπαντή» (υποδοχή και αποδοχή) του Σωτήρος Χριστού. Μόνον εάν τον ενθρονίσωμεν εις την καρδίαν μας και εις την ζωήν μας ως Κύριόν μας και ως Θεόν μας», και Του προσφέρωμεν την διάθεσιν και τον ζήλον μας «προς την αμαρτίαν ανταγωνιζόμενοι» και ζώντες εν μετανοία, θα μας αξιώση «τη Εκείνου χάριτι» να γίνωμεν μέτοχοι και κληρονόμοι της αιωνίου βασιλείας Του.
Πηγή