Γέρων Μωυσής Αγιορείτης: Άφθιτος μνήμη μετ' εγκωμίων

Γράφει ο Στέλιος Παπαθανασίου, δρ Φιλολογίας και Θεολογίας

"Των αγίων Πατέρων ο χορός" υποδέχεται εις την Άνω Πόλιν τον μακαριστό πλέον αγιορείτη Γέροντα Μωυσή. Η θεολογική δεοντολογία επιβάλλει να προτάξω στη συνέχεια την καθιερωμένη φράση "τηρουμένων των αναλογιών". Τηρουμένων, λοιπόν των αναλογιών, θα έλεγα ότι, αφού ο πατήρ Μωυσής "μετέστη προς την ζωήν" την Κυριακή των 318 Αγίων Πατέρων, των εν Νικαία διαλαμψάντων (Α' Οικουμενική σύνοδος), κάποιοι από τους χαρακτηρισμούς του δοξαστικού των αίνων, που εψάλη στους ιερούς ναούς, ισχύει και για τον ίδιο: "Ακαθαίρετοι πύργοι", "μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου", "πάγχρυσα στόματα του Λόγου".

Ο τελευταίος χαρακτηρισμός, ιδιαίτερα, φαίνεται να ανταποκρίνεται απολύτως στα πράγματα. Ο λόγος του πατρός Μωυσή στις αναρίθμητες ομιλίες του υπήρξε άκρως θεολογικός και βαθυστόχαστος. Κυρίως, όμως, ήταν προσαρμοσμένος στις δυνατότητες και στις ανάγκες ενός απλού λαϊκού ακροατηρίου που συνέρεε στον ιερό ναό του Αγίου Φωτίου αλλά και σε άλλους ναούς για να τον ακούσει. Ως εκ τούτου, ήταν και ένας λόγος τρυφερός, αγαπητικός, ευφρόσυνος και, εντέλει, σωτήριος.

Και κάτι ακόμα που αφορά τον τίτλο του σημειώματος: Είναι παπαδιαμαντικός και αναφέρεται στη μνήμη του Γουλιέλμου Βιλδ, ιατρού των σωμάτων στην Σκιάθο του δέκατου ένατου αιώνα. "Αγαθός Βαυαρός", "ενάρετος και φιλάνθρωπος επιστήμων" είναι ορισμένοι από τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιεί ο Παπαδιαμάντης στη νεκρολογία του ανδρός, που διέπρεψε και ως λογοτεχνικός χαρακτήρας στη διηγηματογραφία του Σκιαθίτη συγγραφέα.

Αναλόγως θα χαρακτήριζε ο Παπαδιαμάντης, αν ζούσε, τον μεταξύ πολλών άλλων και λάτρη του έργου του Γέροντα Μωυσή: "Ιατρό των ψυχών, αγαθό αγιορείτη, ενάρετο, φιλάνθρωπο και ακάματο κήρυκα του Ευαγγελίου επ' αγαθώ του πληρώματος της Εκκλησίας. Ενός πληρώματος που ορφάνεψε από τη φυσική παρουσία του καλού Γέροντα. Ωστόσο την (προσωρινά) οδυνηρή απουσία αναπληρώνει σε μεγάλο βαθμό το κολοσσιαίο (ποσοτικά και ποιοτικά) έργο του πολυγραφότατου Αγιορείτη που είναι διδακτικό, ευφρόσυνο, παρηγορητικό και σωτήριο: όπως ακριβώς ήταν και ο κηρυγματικός του λόγος.

Η κατακλείδα του σημειώματος δεν μπορεί να είναι άλλη από την κατακλείδα του δοξαστικού περί ού εμνήσθημεν ανωτέρω: "Εκτενώς πρεσβεύσατε υπέρ των ψυχών ημών".

Πηγή: makthes.gr