– Γέροντα, πολλοί ἀνησυχούν τί θά γίνῃ μέ τό ἕνα θέμα, τί θά γίνῃ μέ τό ἄλλο.
– Κοίταξε νά δῇς· τώρα ὁ Θεός, καί νά ἤθελε νά μᾶς ἀφήσῃ, δέν μπορεί.
– Τί ἐννοεῖτε, Γέροντα;
– Νά, οἱ γονεῖς ὅταν φέρνουν ἕνα παιδάκι στόν κόσμο, ὅσο ἀγωνίζονται νά τό μεγαλώσουν, τόσο περισσότερο τό ἀγαποῦν καί τό πονοῦν. Ἔτσι καί ὁ Θεός, μᾶς ἔφερε στόν κόσμο, ἀγωνίσθηκε κατά κάποιον τρόπο, μᾶς μεγάλωσε, κουράσθηκε νά μᾶς κάνῃ ὅ,τι μᾶς ἔκανε.
Τώρα, καί νά θέλῃ νά μᾶς ἀφήσῃ, δέν μπορεί, γιατί μᾶς πονᾶει, ἀρκεί ἐμεῖς νά ἔχουμε λίγο φιλότιμο. Ἄν ἔχουμε λίγο φιλότιμο, δέν θά χάσουμε τόν Παράδεισο.
– Γέροντα, εἴπατε ὅτι ὁ Καλός Θεός δέν θά μᾶς ἀφήσῃ...
– Ναι, ὁ Θεός ποτέ δέν μᾶς ἀφήνει· ἐμεῖς Τόν ἀφήνουμε. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ζῇ πνευματικά, δέν δικαιοῦται τήν θεία βοήθεια.
Ὅταν ὅμως ζῇ πνευματικά καί εἶναι κοντά στόν Θεό, τήν δικαιοῦται. Τότε, ἄν συμβῇ κάτι καί πεθάνῃ, εἶναι ἕτοιμος γιά τήν ἄλλη ζωή, ὁπότε εἶναι κερδισμένος καί σ' αὐτήν τήν ζωή καί στήν ἄλλη.
Ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ δέν ἐμποδίζεται οὔτε ἀπό ἀνθρώπους, οὔτε ἀπό δαίμονες.
Δέν εἶναι τίποτε δύσκολο γιά τόν Θεό οὔτε γιά ἕναν Ἅγιο. Τό ἐμπόδιο σέ μᾶς εἶναι ἡ ὀλιγοπιστία, μέ τήν ὁποία ἐμποδίζουμε τίς μεγάλες θείες δυνάμεις νά μᾶς πλησιάσουν.
Καί ἐνώ ὑπάρχει τόσο μεγάλη δύναμη δίπλα μας, ἐμεῖς, ἐπειδή ἔχουμε μέσα μας πολύ ἀνθρώπινο στοιχεῖο, δέν μπορούμε νά καταλάβουμε τό θεῖο.
Καθόμαστε συχνά ὥρες ὁλόκληρες γιά νά βροῦμε μόνοι μας λύση σέ ἕνα θέμα, χρησιμοποιώντας ὅλη τήν ἀπειρία μας.
Τό κεφάλι μας γίνεται κουδούνι, τά μάτια μας τσούζουν, ὁ ὕπνος δέν μᾶς πιάνει, γιατί μᾶς ἔχει πιάσει τό ταγκαλάκι μέ ἐπίμονες σκέψεις.
Τελικά βρίσκουμε μία λύση· ἀλλά μετά ὁ Θεός μᾶς βρίσκει ἄλλη, καλύτερη λύση, πού δέν τήν εἴχαμε σκεφθῇ.
Καί μᾶς μένουν ὁ πονοκέφαλος καί τά ξενύχτια.
Ἡ σκέψη κουράζει· ἡ προσευχή ξεκουράζει.
Γι' αὐτό νά ἀφήνουμε μέ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό τά δυσκολοκατόρθωτα καί νά μή στηριζόμαστε στίς δικές μας προσπάθειες·
καί Ἐκεῖνος θά κάνῃ ὅ,τι εἶναι καλύτερο.
«Ἀν θέλῃ ὁ Θεός»
Καί πάντα γιά καθετί πού σκέφτεσθε νά κάνετε, νά λέτε:
«Ἄν θέλῃ ὁ Θεός».
Μήν πάθετε ὅ,τι ἔπαθε κάποιος:
Εἶχε ἀποφασίσει νά πάῃ στό ἀμπέλι του γιά δουλειά.
«Αὔριο πρωί–πρωί θά πάω στό ἀμπέλι», λέει στήν γυναῖκα του.
«Ἄν θέλῃ ὁ Θεός, θά πάς», ἀπαντᾷ ἐκεῖνη.
«Θέλει–δέν θέλει ὁ Θεός, ἐγώ θά πάω», λέει ἐκεῖνος.
Τήν ἄλλη μέρα, πιάνει τέτοιος κατακλυσμός, πού γύρισε πίσω.
Χτυπᾷ τήν πόρτα.
– Ποιος εἶναι;
– Ἄν θέλῃ ὁ Θεός, ὁ ἄντρας σου εἶμαι!
«Ἀγαθή διάθεση»
– Γέροντα, τί θά γίνουν οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν καλοσύνη, ἀλλά δέν πιστεύουν;
– Νομίζεις ὅτι δέν πιστεύουν; Ἢ ἄν δέν πιστεύουν, δέν βαφτίστηκαν; δέν μυρώθηκαν; δέν εἶναι γεννημένοι ἀπό ὀρθόδοξες μητέρες;
Αὐτούς τούς ἀνθρώπους πού ἔχουν καλοσύνη, ὁ Καλός Θεός θά τούς βολέψῃ μ' ἕναν τρόπο:
μέ δοκιμασίες, μέ ἀρρώστια, μέ ταλαιπωρίες, μέ σεισμό, μέ κεραυνό, μέ λόγο·
καί τελικά θά τούς πάῃ στόν Παράδεισο.
Μπορεῖ ἀκόμη νά ἐμφανισθῇ καί ἕνας Ἅγιος ἢ ἄγγελος σέ τέτοιον ἄνθρωπο, παρόλο πού δέν τό δικαιοῦται· ἀλλά ὁ Θεός τά κάνει ὅλα γιά τή σωτηρία.
Συχνά, ὅμως, ὁ διάβολος τούς πλανά:
«Ἐσένα ὁ Θεός σού ἔδειξε θαῦμα, γιατί θά σώσῃς τόν κόσμο».
Καί ἂν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχῃ ταπείνωση, πέφτει στήν παγίδα.
Ἄν ὅμως συνέλθῃ, ὁ Θεός θά τόν βοηθήσῃ.
Ὅλοι ἔχουμε μέσα μας τήν κληρονομιά τοῦ Θεοῦ
Σέ ὅλους ὑπάρχει καλοσύνη. Ὁ διάβολος ὅμως τή μολύνει.
Μερικοί τήν ἔχουν διατηρήσει, ἔστω καί ἄν δέν ζοῦν κοντά στήν Ἐκκλησία.
Αὐτούς θά τούς βολέψῃ ὁ Θεός.
Ἄν δείτε ἕναν ἄνθρωπο πλανεμένο, ἀμαρτωλό, ἀλλά πονόψυχο, νά ξέρετε:
ὁ Θεός δέν θά τόν ἀφήσῃ.
Ἄν δείτε ἕναν σκληρό, ἄσπλαχνο, τότε χρειάζεται πολλή προσευχή, γιά νά ἔρθῃ ἡ χάρις.
Τά κρίματα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄβυσσος
Ὅσοι ζοῦν κοσμική ζωή, γιατί δέν βοηθήθηκαν, ἀλλά παρασύρθηκαν ἐνώ εἶχαν καλή διάθεση, συγκινοῦν τόν Θεό.
Θά τούς βοηθήσῃ· θά τούς βάλῃ στόν δρόμο.
Ἀκόμη καί τήν ὥρα τοῦ θανάτου θά τούς οἰκονομήσῃ νά βρεθοῦν σέ καλή κατάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου