Η Μεγάλη Εβδομάδα - π. Δημητρίου Μπόκου

Μὲ τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων κλείνει ὁ κύκλος τῶν ἕξι ἑβδομάδων τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς καὶ μπαίνουμε στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα (συνολικὰ 49 ἡμέρες νηστείας). 

Εἶναι μεγάλη ἡ ἑβδομάδα αὐτή, ὄχι γιατὶ ἔχει διαφορετικὴ χρονικὴ διάρκεια ἀπὸ τὶς ἄλλες, ἀλλὰ ἐπειδὴ συντε-λέστηκαν κατ’ αὐτὴν τὰ συγκλονιστικότερα συμβάντα τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, τὰ πρωτόγνωρα γεγονότα τοῦ σχεδίου τῆς θείας Οἰκονομίας, τὰ φρικτὰ Πάθη, ἡ θεόσωμος ταφὴ καὶ ἡ εἰς Ἅδου κάθοδος τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ λαμπροφόρος Ἀνάστασή του. Ὅλα αὐτὰ δηλαδή, διὰ τῶν ὁποίων «τῆς φθορᾶς τὸ ἡμέτερον γένος ἀνακληθέν, πρὸς αἰωνίαν ζωὴν μεταβέβηκεν».

Ὁ Χριστὸς εἰσέρχεται στὴν ἁγία πόλη Ἱερουσαλὴμ ἐπευφημούμε-νος ὡς βασιλεύς, ἀλλὰ καὶ πάλι ἡ βασιλεία του «οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Δὲν ἔρχεται γιὰ νὰ καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης, ὅπως οἱ ἐπίγειοι βασιλεῖς. Εἶναι ὁ «ἐρχόμενος ἐπὶ τὸ ἑκούσιον πάθος». Ἐπευφημήθηκε καὶ ὑμνήθηκε ὡς «ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ». Ἀλλὰ ἔρχεται κατ’ οὐσίαν «ταπεινούμενος», όχι δοξαζόμενος, «ἐπὶ ὄνον καὶ πῶλον υἱὸν ὑποζυγίου», γιὰ νὰ ἑτοιμάσει «τὴν ἐν ὑψίστοις καθέδραν» γιὰ ὅσους τὸν ἀγαποῦν.

Δὲν προσπαθεῖ, ὅπως ἐμεῖς, ἀπὸ μικρὸς καὶ ἀσήμαντος νὰ γίνει σπουδαῖος καὶ τρανός. Ἡ πορεία του βαίνει ἀντίστροφα. Ἀπὸ τὴ δόξα στὴν ἀδοξία. «Ὁ συνέχων τὰ πέρατα», αὐτὸς ποὺ διακρατεῖ ὑπὸ τὸν ἀπό-λυτο ἔλεγχό του τὰ σύμπαντα, «τάφῳ συσχεθῆναι» καταδέχεται. Σύμφωνα μὲ τὴν πάγια τακτική του, δὲν ἐπιδιώκει τὸν ἀνθρώπινο τρόπο δοξασμοῦ. Διδάσκει, ἐφαρμόζει καὶ ἀποβλέπει στὴ σίγουρη «διὰ με-τριοπαθείας» καὶ «ἐκ ταπεινώσεως ὕψωσιν». Στὴν Ἀνάσταση ποὺ θὰ διαδεχτεῖ τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν θάνατό του.

Ἔτσι, τύπος τοῦ Χριστοῦ εἶναι κάθε ἄνθρωπος ποὺ ταπεινώνεται καὶ ἀδικεῖται. Γι’ αὐτὸ καὶ προβάλλεται ἰδιαίτερα στὴν ἀρχὴ τῆς Μεγά-λης Ἑβδομάδας (τὴ Μεγάλη Δευτέρα) ὡς τύπος τοῦ Χριστοῦ ὁ πολύπαθος γιὸς τοῦ Ἰακώβ, ὁ Ἰωσήφ. Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ὑπέφερε τὰ πάν-δεινα ἀπὸ οἰκείους καὶ ξένους. Τὰ ἴδια τὰ ἀδέλφια του, κινούμενα ἀπὸ φθόνο, παραλίγο νὰ τὸν θανατώσουν. Τὸν πούλησαν τελικὰ σκλάβο στὴν Αἴγυπτο. Συκοφαντήθηκε καὶ ἐκεῖ μὲ τὸν χειρότερο τρόπο, διώχτηκε καὶ κατέληξε στὴ φυλακή, ὅπου καὶ παρέμεινε ἐπὶ μακρὸν ἀδι-κούμενος, ὥσπου ὁ Θεὸς τὸν ἀνέδειξε πανηγυρικὰ ἀντιβασιλέα τῆς Αἰγύπτου καὶ ἦρθαν ὅλοι, δικοί του καὶ ξένοι, νὰ τὸν προσκυνήσουν ὡς σωτήρα καὶ κύριό τους. «Ὑπὸ τῶν συγγόνων (ἀπὸ τὰ ἀδέλφια του) ἡ δικαία ψυχὴ (ὁ Ἰωσήφ) δέδοτο, πέπρατο (πουλήθηκε) εἰς δουλείαν ὁ γλυκὺς εἰς τύπον τοῦ Κυρίου».

Ὁ δρόμος τοῦ Ἰωσήφ, ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ δρόμος μας γιὰ τὴν ἀνάσταση.

Καλὴ εὐλογημένη Μεγάλη Ἑβδομάδα!

«Ἀντιύλη». Ἱ. Ν. Ἁγ. Βασιλείου, Πρέβεζα