Ό Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης γιά νά μᾶς μαζεύει κοντά του, ἐκεῖ λίγο κάτω ἀπό τό μνῆμα του ὑπῆρχε χωράφι. Ἔσπερνε καλαμπόκι καί μᾶς φώναζε νά τό σκαλίσουμε, νά τό ποτίσουμε, γιά νά ἔχει νά βοηθάει τόν κόσμο.
Μά πιό πολύ τώρα νομίζω τό ἔκανε, γιατί ἤθελε σάν πατέρας νά μᾶς ἔχει κοντά του, νά μᾶς συμβουλεύει, νά μᾶς διδάσκει, νά μᾶς διορθώνει. Καί ὕστερα χαιρόταν νά καθίσουμε ὅλοι ἐκεῖ κοντά καί νά μᾶς βλέπει να τρώμε. Τότε ἦταν ὅλος χαρά.
Σταματοῦσε ἀπό πάνω μας, πάρε κι αὐτό κι αὐτό... Ἐμεῖς τρώγαμε, ἐκεῖνος χαιρόταν. Τό λαχταρούσαμε τόσο πολύ νά βρεθοῦμε κοντά του. Καί τότε ἔλεγε κάτι ἀποκαλυπτικό γιά τόν καθένα.
Πηγή: Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου