Διαφορές ανάμεσα στους προτεστάντες και τους Ορθοδόξους

Αυτές είναι οι διαφορές ανάμεσα στους προτεστάντες και τους Ορθοδόξους.

Οι προτεσταντικές ομολογίες έχουν τόσες διαφορές μεταξύ τους, που είναι δύσκολο κανείς να εξετάσει μία-μία σε τι διαφέρει από την Ορθόδοξη Εκκλησία. 

Στη συνέχεια θα παρατεθούν με συντομία οι κυρίαρχες διδασκαλίες των περισσότερων ομολογιών για τα Μυστήρια της Εκκλησίας.

Οι προτεστάντες αρνήθηκαν τα Μυστήρια. Οι περισσότεροι δε δέχονται το Μυστήριο της Ιεροσύνης και κατά συνέπεια και όλα τα Μυστήρια που επιτελεί ο Ιερέας.

Αντί να διορθώσουν το παπικό ιερατείο, το διέλυσαν. Αντί να θεραπεύσουν τον άρρωστο, τον σκότωσαν. Αντί για ειδική Ιεροσύνη δέχονται μόνο τη γενική Ιεροσύνη.

Στην Καινή Διαθήκη έχουμε ειδική πράξη χειροτονίας (με επίθεση των χειρών). Όπως στο Χρίσμα ερχόταν το Άγιο Πνεύμα, έτσι κι εδώ (Α’ Τιμ. 4,14 και 5,22 και Β’ Τιμ. 1,6). Οι απόστολοι εξέλεξαν το Ματθία ως αντικαταστάτη του Ιούδα, αν και δεν ήταν μαθητής του Χριστού (Πράξ. 1,20-26). Αυτό φανερώνει ότι το αποστολικό αξίωμα δεν ήταν προσωπικό, και γι’ αυτό οι απόστολοι το μετέδωσαν στους διαδόχους τους, στους επισκόπους. Ο απόστολος Παύλος χειροτόνησε επίσκοπο Κρήτης τον Τίτο και του έθεσε την αρμοδιότητα να εγκαταστήσει, δηλ. να χειροτονήσει πρεσβυτέρους (Τίτ. 1,5). Στην Μίλητο ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας της Εφέσου: «Προσέχετε τους εαυτούς σας και όλο το ποίμνιο, στο οποίο σας τοποθέτησε επισκόπους το Πνεύμα το Άγιο» (Πράξ. 20,28). Εδώ βλέπουμε πως το έργο των επισκόπων είναι καθορισμένο από το Άγιο Πνεύμα.

Το Βάπτισμα οι περισσότεροι από τους προτεστάντες το δέχονται όχι ως Μυστήριο της χάρης του Θεού, αλλά ως απλή τελετή που συμβολίζει την αναγέννηση. Ο απόστολος Πέτρος, όμως, είπε στους ακροατές του την ημέρα της πεντηκοστής να μετανοήσουν και να βαπτισθούν ο καθένας τους για τη συγχώρεση των αμαρτιών (Πράξ. 2,38). Αυτό το λέμε και στο Σύμβολο της πίστεως: «Ομολογώ εν Βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών».

Οι απόστολοι βάπτιζαν τους νέους χριστιανούς και μετά ζητούσαν τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος βάζοντας τα χέρια στο κεφάλι τους (Πράξ. 8,16-17 και 19,5-6). Εδώ έχουμε το Μυστήριο του Χρίσματος, που, που οι προτεστάντες αρνούνται.

Στη θεία Ευχαριστία οι περισσότεροι από αυτούς απορρίπτουν τη μεταβολή του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα Χριστού. «Με τη θεία κοινωνία, λένε, θυμούμαστε (ανάμνηση) το Χριστό και το Πάθος Του και δε δεχόμαστε άφεση αμαρτιών». Ο Χριστός, όμως, όταν θέσπισε το Μυστήριο στο Μυστικό Δείπνο, είπε «εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ. 26,28). Μετά τον πολλαπλασιασμό των άρτων και των ιχθύων μίλησε για τη θεία Κοινωνία και είπε: «η σάρκα μου αληθινά είναι φαγητό και το αίμα μου αληθινά είναι ποτό» (Ιωάν. 6,55). Ο Χριστός έδωσε ιδιαίτερο νόημα σ’ εκείνο το ψωμί και το κρασί του Μυστικού Δείπνου. Δίνοντας τον άρτο είπε: «Τούτο εστί το σώμα μου». Αυτό το «εστί» σημαίνει είναι, και όχι συμβολίζει.

Στο τέλος είπε: «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκά 22,19). Η ανάμνηση δεν είναι του φαγητού, αλλά της θυσίας του Χριστού. Γι’ αυτό ο Χριστός για τον άρτο είπε: «Τούτο εστί το σώμα μου το υπέρ υμών διδόμενον» (Λουκά 22,19) ή «το υπέρ υμών κλώμενον» (Α’ Κορ. 11,24). Αυτά τα λόγια σημαίνουν: «αυτό είναι το σώμα μου, που δίδεται-θυσιάζεται για χάρη σας ή τεμαχίζεται για χάρη σας». Αν ήταν απλό ψωμί, όπως λένε οι προτεστάντες, θα έλεγε «το εις υμάς διδόμενον». Η πρόθεση «υπέρ» έχει τη σημασία της θυσίας για χάρη. Το σώμα του Χριστού δεν τεμαχίστηκε στο Σταυρό. Ο τεμαχισμός του σώματός Του ως άρτος πραγματοποιήθηκε στο Μυστικό Δείπνο. Αυτό αποδεικνύει ότι ο άρτος της θείας Ευχαριστίας, δεν είναι απλό ψωμί, αλλά μεταβάλλεται πραγματικά σε σώμα Χριστού. Αν άξιζε η ανάμνηση του φαγητού και του ποτού του Χριστού, τότε όλοι οι προτεστάντες θα έπρεπε να πλένουν και τα πόδια, όπως έκανε ο Χριστός στο Μυστικό Δείπνο και το ζήτησε καθαρό απ’ τους μαθητές Του: «όπως εγώ έκανα σε σας και σεις να κάνετε» (Ιωάν. 13,15).

Το Μυστήριο της Εξομολόγησης το αρνούνται εντελώς. Κάποιοι προτεστάντες ομολογούν τις αμαρτίες απευθείας στο Θεό, κι όχι σε ανθρώπους. Ο Χριστός δεν είπε κάτι τέτοιο, αλλά είπε στους μαθητές Του ότι αυτοί (και οι διάδοχοί τους) μπορούν να συγχωρούν τις αμαρτίες (Ματθ. 16,19 και 18,18). Ο ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει για τη χάρη της αφέσεως των αμαρτιών από τους αποστόλους. Μετά το Πάθος και την Ανάσταση εμφανίζεται ο Χριστός στους μαθητές και τους είπε: «Λάβετε Πνεύμα Άγιο, αν κάποιων συγχωρείτε τις αμαρτίες τους, συγχωρούνται» (Ιωάν.20, 22-23).

Στο ευχέλαιο οι περισσότεροι από αυτούς αρνούνται την παρουσία της θείας χάρης. Ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Ιάκωβος ο αδελφόθεος στην καθολική του επιστολή γράφει όχι για απλή επάλειψη με λάδι, αλλά και για προσευχή (Ιακ. 5,14-15). Γι’ αυτό και θεραπεύονταν πολλοί. Το λάδι ανακουφίζει το δέρμα, δε θεραπεύει ασθένειες, όπως έκαναν οι μαθητές του Χριστού (Μαρκ. 6,13), ούτε συγχωρεί αμαρτίες, όπως γράφει ο αδελφόθεος Ιάκωβος (Ιάκ. 5,15).

Αν ήταν απλή εντριβή, διερωτάται κανείς, γιατί ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος έδωσε εντολή να τελείται αυτή η εντριβή από τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας; Ας την έκαναν καλύτερα οι συγγενείς του ασθενούς ή οι γιατροί της εποχής. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος, που έρχεται με την προσευχή, συγχωρεί τις αμαρτίες, που προκάλεσαν ή επηρεάζουν την ασθένεια και θεραπεύει, όταν κρίνει σωστό, τον πιστό ασθενή (Ιακ. 5,15).

Δεν τιμούν τους αγίους, την Παναγία, ούτε τα ιερά λείψανα, ούτε τις εικόνες. Δε δέχονται καθόλου την Ιερά Παράδοση αλλά μόνο την Αγία Γραφή. Γι’ αυτό δε δέχονται τις οικουμενικές συνόδους, τις τελετές του αγιασμού και των μνημοσύνων. Πιστεύουν ότι όλα αυτά προστέθηκαν αργότερα, όταν «αποστάτησε» η Εκκλησία. Όμως, αν εξετάσουν αντικειμενικά τις μαρτυρίες της αρχαίας Εκκλησίας των τεσσάρων πρώτων αιώνων, θα διαπιστώσουν ότι «πλανώνται πλάνην οικτράν»!

Όλα αυτά που απορρίπτουν από την Ορθόδοξη Εκκλησία, ήταν αναπόσπαστο μέρος της αποστολικής παράδοσης και της διδασκαλίας των πρώτων χριστιανών.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις – Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.228-231), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου.

Από: perivolipanagias