Η πίστη μας είναι παράξενη. Προσεγγίζεται και κατανοείται από άλλα μονοπάτια της αντίληψης. Όποιος μιλάει και ρωτάει γι' αυτήν με κοσμικό, υλικό φρόνημα, τίποτα δεν θα λάβει από την ουσία της.
Η πίστη μας κινείται ιεροκρυφίως και αποκαλύπτει νοήματα σε όποιον της παραδίδεται ερωτικά, δίχως λογικές αποδείξεις στα δούναι και λαβείν. Της παραδίδεται, του παραδίδεται και: Όπου πάμε!..
Είναι ταξίδι ισόβιο μέσα από μαρτύρια, μυστήρια και θαύματα. Έχει ο καθένας δικαίωμα να το αρνηθεί, ίσως πράγματι δεν είναι για όλους. Τίποτα δεν είναι για όλους. Ο Θεός δεν είναι ένας απλοϊκά αγαθός νηπιαγωγός. Είναι Θεός ζώντων. Όπου θέλει πνέει. Εισακούει προσευχές εκείνων που ήδη προσεύχονταν από αγάπη και ευχαριστία, όχι αναγκαία και απαραιτήτως εκείνου που μόνο στην ανάγκη του και στο συμφέρον του τον θυμάται και του ζητά. Δυστυχώς, αλλά και εύλογα, ο πιστός και ο άθεος δεν μιλούν ίδια γλώσσα κι έτσι οι παρεξηγήσεις τους είναι έντονες όσο και ανόητες. Η πίστη μας είναι εύκολη και δύσκολη οδοιπορία σε πολιτείες και έρημο. Κανένα δεν υποχρεώνει και κανείς δεν την υποχρεώνει κατά τον τρόπο που ο ανθρώπινος εγωισμός το εννοεί.
(Η σκηνή από τον Αντρέι Ρουμπλιόφ του Ταρκόφσκι)
Πηγή: FB Μάρω Βαμβουνάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου