~ Κάποιος καθηγητής Πανεπιστημίου έπαθε μια βαριά καρδιοπάθεια. Πήγε στους γιατρούς να τον δούνε και αυτοί του είπανε πως είναι βαριά κατάσταση του και δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Είσαι καταδικασμένος, του λένε.
Αυτός, εν τω μεταξύ, είχε ένα αδελφό στην Αμερική ο οποίος του τηλεφώνησε και του είπε:
– Έλα να σε δούν κι εδώ οι γιατροί.
Πάει λοιπόν στην Αμερική, και οι εκεί γιατροί του είπαν πάλι, ό,τι του είχαν πει και οι γιατροί στην Ελλάδα.
Μόνο ένας καρδιοχειρουργός του είπε:
– Κοίταξε να δεις, μπορούμε να κάνουμε μια πολύ παρακινδυνευμένη εγχείρηση, η οποία αν πετύχει μπορεί να σωθείς, αν δεν πετύχει όμως, μπορεί και να μείνεις στο χειρουργείο. Θες να την κάνουμε;
Αυτός είπε χαμένος, για χαμένος είμαι, ας την κάνουμε.
Λοιπόν, την παραμονή του χειρουργείου παρακαλεί -αυτός ήξερε και τον π. Πορφύριο και τον π. Ιάκωβο τον Τσαλίκη- στην προσευχή του με κάποια αγανάκτηση και με κάποιον θυμό [μετά την κοίμησή τους και πριν την αγιοκατάταξή τους]:
– Πάτερ Πορφύριε και πάτερ Ιάκωβε, τώρα βρήκατε να μας εγκαταλείψετε;
Κι έτσι μ’ αυτήν την κουβέντα κοιμήθηκε και όπως κοιμότανε ή ξύπνησε, δεν ξέρω ακριβώς πώς έγινε, βλέπει τον π. Πορφύριο και τον π. Ιάκωβο μαζί.
Του λένε:
– Τι έγινε;
– Να, τώρα σας χρειάζομαι.
– Μη στεναχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά.
Την άλλη μέρα έγινε η εγχείρηση και ο γιατρός του λέει:
– Απ’ οτιδήποτε άλλο θα πεθάνεις, έκτος από καρδιά!
Από το βιβλίο «Ο μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης, Ηγούμενος Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ του Γέροντος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου