Ο Επίσκοπος που αμάρτησε και μετάνιωσε: «Θα περάσετε όλοι από πάνω μου και θα με φτύσετε»

Στο Γεροντικό αναφέρεται η εξής ιστορία.

Ισως να την έχετε διαβάσει, ίσως όχι.

Κάποτε ένας Επίσκοπος έπεσε σε μία μεγάλη αμαρτία.

Την άλλη μέρα ήταν γιορτή.

Πήγε λοιπόν στην εκκλησία που γιόρταζε, που πανηγύριζε, και οπωσδήποτε βέβαια ο πολύς λαός της Μητροπόλεως θα ήταν συγκεντρωμένος εκεί.

Ανέβηκε στον άμβωνα, έβγαλε το ωμοφόριό του, το σύμβολο της αρχιεροσύνης, το άφησε κάτω και μπροστά σε όλους ομολόγησε το αμάρτημά του και κατέληξε:

- Παραιτούμαι. Είμαι ανάξιος. Φεύγω. Δεν μπορώ. Τα παρατάω. Δεν είμαι άξιος πλέον να σας ποιμαίνω εγώ. Να διαλέξετε έναν καινούριο και να σας ποιμαίνει και να σας λειτουργεί και να σας κηρύττει και να σας εξομολογεί κτλ.

Και έκανε να κατέβει από τον άμβωνα και να φύγει.

Ο κόσμος λοιπόν επαναστάτησε.

Τον εμπόδισε.

Τον συγκράτησε.

- Στάσου εκεί, του λέει. Δεν σε αφήνουμε. Μείνε στη θέση σου. Τον αγαπούσαν τόσο πολύ.

- Και ας πέσει επάνω μας η αμαρτία σου.

Φοβερό.

Φοβερός λαός αυτός.

Πολλή μεγάλη η αγάπη.

- Εμείς σε θέλουμε για πατέρα, φώναξαν όλοι με μια φωνή.

Συγκινημένος ο Επίσκοπος από την αγάπη του λαού του είπε:

- Αν θέλετε να μείνω, αν και είμαι ανάξιος, τότε θα κάμετε ότι θα σας πω, διαφορετικά φεύγω.

- Θα κάνουμε, συμφώνησαν όλοι μαζί, ότι θέλεις. Πες μας μονάχα, αρκεί να μείνεις.

- Θα πάω και θα ξαπλώσω μπροστά στην πόρτα ανάσκελα και θα βγείτε όλοι και βγαίνοντας θα πατάτε πάνω στο στήθος μου. Και θα με φτύνετε. Και θα μου λέτε και Θεός σχωρέστον. Τότε θα μείνω. Ολοι σας μέχρι ενός.

- θα το κάνουμε, είπαν παρόλο που δεν ήθελαν γιατί ήταν και αυτό φοβερό.

Χωρίς να υπάρξει κάποτε αμαρτία όλο αυτό για να σε πράξει από ηγούμενο.

Να κάτσει στην πόρτα και είπε να περάσουν όλοι από πάνω του.

Έτσι κερδίζουν οι ψυχές.

Οι χριστιανοί για να μην τον χάσουν λοιπόν το έκαναν αυτό.

Πατούσαν επάνω του.

Ο,τι τους είπε.

Οταν πέρασε και ο τελευταίος, ακούστηκε φωνή εξ ουρανού, την οποία άκουσε και ο Επίσκοπος και οι χριστιανοί.

- Διά την πολλήν του μετάνοια και ταπείνωση, συγχωρέθηκε η αμαρτία του. Μόνον έτσι νικιέται ο

δαίμονας και ο κάθε συκοφάντης των ιερέων.

Οταν όμως ο ιερεύς είναι καλός, τίμιος και ηθικός και ελέγχει και καυτηριάζει την αμαρτία και τα διεστραμμένα έργα του λαού, τότε και μισείται και συκοφαντείται.

Διαβάλλεται οπωσδήποτε.