Αγία Θωμαΐς από την Λέσβο: Ο τάφος της και το σεπτό λείψανό της έγιναν πηγή θαυμάτων

1. Κάποιος ἄνδρας ἀπὸ τὴν Νικομήδεια εἶχε φοβερὸ δαιμόνιο καὶ προσέτρεξε στὴν σορὸ τῆς ῾Αγίας... ῎Εμεινε ἐκεῖ γιὰ λίγο καιρὸ προσευχόμενος... Τελικά, θεραπεύθηκε ἀπὸ τὸ δαιμόνιο ποὺ τὸν ἐνοχλοῦσε. 

2. Μιὰ σεμνὴ καὶ ἐνάρετη γυναίκα ἀφιερώθηκε στὴν μοναχικὴ ζωή... Εἶχε ὅμως καὶ αὐτὴ φοβερὸ δαιμόνιο, τὸ ὁποῖο τὴν ἐβασάνιζε... Αὐτὴ λοιπὸν ἐπλησίασε τὸν τάφο τῆς ῾Αγίας Θωμαΐδος καὶ μὲ πολὺ θερμὰ δάκρυα ζητοῦσε τὴν λύτρωσι... 

Τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα τὴν ἐσπάραζε δεινῶς... «Καὶ τὴν κεφαλὴν αὐτῆς τῷ τάφῳ προσαράττουσα (ἀφοῦ ἀκούμπησε) τὸν συνήθη ἔλεον εὕρατο καὶ τῆς δαιμονικῆς ἐπηρείας ἀπηλλάγη καὶ διοχλήσεως». 

3. Κάποιος ἄλλος ἄνδρας μὲ τὸ ὄνομα Εὐτυχιανός, πάμπλουτος, ἀξιωματοῦχος, εὐγενὴς καὶ πασίγνωστος, ἦταν θῦμα μαγείας καὶ εἶχε γίνει παράλυτος... ῍Αν καὶ ξώδευε τὴν περιουσία του στοὺς ἰατρούς, δὲν εὕρισκε τὴν ὑγεία του... 

Τελικά, προστρέχει στὸν Ναὸ τῆς ῾Αγίας καὶ πέφτει ὁλόκληρος ἐπάνω στὸν τάφο της... Μὲ κραυγὲς καὶ προσευχὲς ζητάει τὰ ἐλέη της... Καὶ ἡ Θωμαῒς τὸν ἐθεράπευσε... «Καὶ ὁ πρώην βαδίσαι ὅλως μὴ δυνάμενος, ταχὺ ἐκ τόπου εἰς τόπον μεταβαίνειν ὡρᾶτο καὶ εὐδρόμως κινούμενος». 

4. ῞Ενας ἄνδρας βασανιζόταν ἀπὸ τὴν ἀνίατη ἀρρώστια τῆς ἐπιληψίας... ῏Ηταν ἄχρηστο καὶ τὸ χέρι του καὶ τὸ πόδι του... Προσέτρεξε καὶ αὐτὸς στὸν τάφο τῆς ῾Αγίας Θωμαΐδος... Θεραπεύθηκε καὶ γύρισε στὴν οἰκογένειά του ἄνοσος, ὑγιὴς καὶ ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τὸ πάθος, «τὸν Θεὸν μεγαλύνων καὶ τῇ ῾Αγίᾳ ὡς λαμπρὰς τὰς χάριτας ὁμολογῶν». 

5. Κάποια γυναίκα βασανιζόταν ἀπὸ ὀξύτατους πόνους στὰ ἐντόσθια... ᾿Επειδὴ εἶχε χάσει κάθε ἐλπίδα γιὰ ἀνθρώπινη βοήθεια, προσῆλθε στὴν σορὸ τῆς ῾Αγίας Θωμαΐδος μὲ πολὺ θερμὴ πίστι καὶ προσευχὴ... «Καὶ νύκτωρ καὶ μεθ᾿ ἡμέραν ἐγκαρτερήσασα καὶ δάκρυα συχνὰ καταχέασα, ταχύτατα λαμβάνει τὴν θεραπείαν καὶ τοῦ πιέζοντος πάθους παντελῶς ἀπαλάττεται». 

Αὐτὴ ἡ γυναίκα θέλησε νὰ ἐκφράση τὴν εὐγνωμοσύνη της... Μὲ πολὺ ζῆλο, ὕψωσε μιὰν ἁψῖδα πάνω ἀπὸ τὸν τάφο τῆς ῾Αγίας καὶ τὴν ἐστόλισε με ἅγιες Εἰκόνες. 

6. ῾Ο εὐσεβὴς καὶ λόγιος ἐγκωμιαστὴς τῆς ῾Αγίας, στὸν ὁποῖο προαναφερθήκαμε (§ ε), περιγράφει μὲ γλαφυρότητα καὶ ἕνα προσωπικό του θαῦμα. ῾Υπέφερε ἀπὸ κάποια πολὺ ὀδυνηρὴ ἀρρώστια... Τὸν ἐβασάνιζε ἕνας φοβερὸς πονοκέφαλος... ῾Η ἰατρικὴ ἐπιστήμη εἶχε σηκώσει τὰ χέρια... Εἶχε χαθῆ κάθε ἐλπίδα... 

Μαζὶ μὲ τὸ κεφάλι ὑπέφεραν καὶ ὅλα τὰ μέλη τοῦ σώματος... ῞Οταν ὅμως ἔφθασε κοντὰ στὸ θαυματόβρυτο Λείψανο, αἰσθάνθηκε τὸ φο- βερὸ ἐκεῖνο καὶ κακόφημο πάθος ἀμέσως νὰ ὑποχωρῆ, ὡσὰν νὰ δραπέτευε φοβισμένο!... 

*** 

ΔΙΑΣΩΖΟΝΤΑΙ τρία ἀκόμη θαύματα. Αὐτὰ δὲν ἔχουν σχέσι μὲ θεραπεῖες σωματικὲς... ῾Η ζωὴ τῆς ῾Αγίας ἦταν συνυφασμένη μὲ τὴν λύπη, γι᾿ αὐτὸ καὶ τώρα βοηθάει γενικὰ ὅσους ἀντιμετωπίζουν ποικίλες θλίψεις καὶ στενοχώριες. 

1. Στὸ Μοναστήρι «τὰ Μικρὰ Ρωμαίου», ὅπου εἶχε ταφῆ ἡ Θωμαΐς, συνέβη κάποτε οἱ Μοναχὲς νὰ χάσουν ἕνα βιβλίο... Δὲν τὸ εὕρισκαν καὶ γι᾿ αὐτὸ ἦσαν περίλυπες... ῾Η εὐσπλαγχνικὴ ῾Αγία δὲν καθυστέρησε... ᾿Εμφανίζεται τὴν νύκτα καὶ λέει στὶς ᾿Αδελφές: «Ζῆν με γινώσκετε ἀληθῶς, ἀδελφαί, εἰ καὶ πρὸς ὑμᾶς τέθνηκα, ἡ δὲ βίβλος ἐπὶ τὸν ἐμὸν κατάκειται τάφον συντηρουμένη μοι». Οἱ Μοναχὲς ἔτρεξαν ἀμέσως στὴν σεβάσμια σορό... Τὸ βιβλίο ἦταν ἐκεῖ ἀσφαλισμένο!... 

2. ῞Ενας Μοναχὸς ποὺ ὠνομαζόταν Συμεὼν καὶ ἦταν Κωνσταντινουπολίτης, εἶχε ἕνα καλλιτεχνικὸ καὶ πολύτιμο βιβλίο μὲ προσευχὲς... ῾Ο Συμεὼν ἐδάνεισε το προσευχητάρι του αὐτὸ σὲ ἕναν ἀγαπητὸ φίλο του, τὸν ᾿Ιωάννη. Αὐτός, ὑποκινούμενος ἀπὸ τὸν σατανᾶ, δὲν ἐπέστρεψε τὸ βιβλίο, ἀλλὰ τὸ ἔκρυψε...

Στὸ μεταξύ, ὁ Μοναχὸς ἐλησμόνησε ποῦ εἶχε δώσει τὸ ὡραῖο προσευχητάρι του... ῾Η λύπη καὶ ἡ δυσανασχέτησις τὸν εἶχαν κυριεύσει... Τότε, ἡ ῾Αγία Θωμαῒς ἐμφανίζεται στὸν ὕπνο του καὶ τοῦ ὑπενθυμίζει σὲ ποιὸν εἶχε δανείσει τὸ βιβλίο... 

῞Οταν τὸ πολύτιμο προσευχητάρι ἦλθε πάλι στὰ χέρια του, «τῇ ῾Αγίᾳ μεγάλας τῆς περὶ αὐτὸν προμηθείας ὡμολόγει τὰς χάριτας». 

3. Κάποιος ψαρὰς εἶχε ρίξει ὅπως συνήθως τὰ δίχτυα του γιὰ ψάρεμα... ῾Η τρικυμία ὅμως καὶ ἡ ἀνεμοζάλη τὰ διασκόρπισαν... ῾Η καταστροφὴ ἦταν πλήρης, ἐφ᾿ ὅσον καὶ ψάρια δὲν ἔπιασε καὶ τὰ ὄργανα τῆς τέχνης του ἔχασε. Μὲ δάκρυα καὶ ὀδυρμοὺς ὁ δυστυχὴς καταφεύγει στὴν εὔσπλαγχνη Θωμαΐδα... ᾿Εκείνη παρουσιάζεται στὸν ψαρὰ καὶ τοῦ δείχνει τὸν τόπο ποὺ εἶχαν καταλήξει τὰ δίχτυα. Σπεύδει ἐκεῖ, ὅπου πράγματι τὰ βρίσκει... Καὶ ἦσαν γεμᾶτα ἄφθονα καὶ μεγάλα ψάρια!...