Ο Γιάννης Απήκος, από το Μανταμάδο της Λέσβου, ξενιτεμένος στη Γερμανία, ζούσε ήσυχα και χριστιανικά με τη γυναίκα του Καλλιόπη. Το Νοέμβριο του 1987, η Καλλιόπη αρρώστησε σοβαρά με βαρύ εγκεφαλικό. 
Μεταφέρθηκε αμέσως σε γερμανικό νοσοκομείο, όπου παρέμεινε σε κωματώδη κατάσταση για πέντε βδομάδες. Οι γιατροί δεν της έδιναν ζωή. Ώρα με την ώρα περίμεναν το μοιραίο.
Στην οικογένεια επικρατούσαν πόνος και θλίψη.
Να όμως πού φάνηκε κάποια ελπίδα : Ο Προστάτης του Μανταμάδου, της ιδιαίτερης πατρίδας τους, ο Ταξιάρχης Μιχαήλ.
Όλη η οικογένεια γονάτισε αυθόρμητα μπροστά στο εικονοστάσι και σήκωσε τα μάτια ικετευτικά στο εικόνισμα του Αρχαγγέλου. Προσευχήθηκαν με πόνο, με πίστη, με δάκρυα. Ύστερα σηκώθηκαν γαληνεμένοι, με κάποια κρυφή ελπίδα.
Απ' αυτήν όμως την ομαδική προσευχή απουσίασε ο αδελφός της άρρωστης, ο Ηρακλής. Ήταν μάρτυρας του Ιεχωβά, γι' αυτό είχε ανοίξει αθόρυβα την πόρτα κι είχε εξαφανιστεί. Πρωί - πρωί ξεκίνησαν για το νοσοκομείο. Εκεί δοκίμασαν μια έκπληξη. Η άρρωστη, πού μέχρι χθες βρισκόταν σε κώμα, είχε ανοιχτά τα μάτια και τους κοιτούσε.
-- Τι συμβαίνει, Καλλιόπη; ρώτησε ο Γιάννης.
-- Που πήγατε την εικόνα του Ταξιάρχη πού είχαμε στο σπίτι; ρώτησε εκείνη με δυσκολία.
-- Εκεί είναι, στη θέση της.
Τότε φάνηκε η γυναίκα να ησυχάζει, και με πολύ κόπο συνέχισε.
-- Χθες το βράδυ μ' επισκέφθηκε ο Ταξιάρχης και στάθηκε εδώ, δίπλα μου.
Ήταν λίγο στενοχωρημένος . Με κοίταξε πονετικά και μου είπε: " Θέλω ν' απλώσω τις φτερούγες μου και να σας σκεπάσω, αλλά δυσκολεύομαι ". Με κοίταξε λίγο ακόμα κι εξαφανίστηκε . Τι συμβαίνει Γιάννη ; Γιατί διστάζει ο Ταξιάρχης " ;
Ο Γιάννης αμέσως κατάλαβε . Το εμπόδιο ήταν ο χιλιαστής αδελφός της .
Το βράδυ τον συνάντησε, τον ενημέρωσε και, τελειώνοντας, τόνισε :
-- Ο Αρχάγγελος, Ηρακλή, δεν θέλει μόνο τη σωματική θεραπεία της αδελφής σου, αλλά και τη δική σου την ψυχική . Θέλει τη σωτηρία σου . Θέλει την επιστροφή σου στην Ορθόδοξη Πίστη . Και μαζί μ' αυτή, θέλει και την προσευχή σου για την αδελφή σου.
Σε λίγο άρχισε ένας αγώνας σκληρός. Πάλευε ο χιλιαστής με την Ορθόδοξη Χριστιανική του συνείδηση . Η τελευταία είχε σύμμαχο την αγάπη της αδελφής του. Τελικά υπέκυψε στη δύναμη του Χριστου, γονάτισε μπροστά στο εικονοστάσι, προσευχήθηκε με δάκρυα, αναγεννήθηκε .
Το πρωί βιάστηκαν όλοι να πάνε στο νοσοκομείο . Μα τι να δουν !
Η άρρωστη τους περίμενε όρθια . Ο θάλαμος ήταν γεμάτος από γιατρούς και νοσοκόμες . Τα είχαν όλοι χαμένα .....
-- Τη νύχτα, άρχισε να λέει χαρούμενη η Καλλιόπη, άκουσα μέσα στην ησυχία δυνατό φτερούγισμα . Κοιτάζω ξαφνιασμένη, και βλέπω πάλι τον Ταξιάρχη .
Τώρα όμως ήταν χαρούμενος και γελαστός. " ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΛΑ", μου είπε.
Σήκωσε το χέρι του, με σταύρωσε, μου χαμογέλασε και χάθηκε. Έκανα να σηκωθώ, και είδα πως μπορούσα.
Στο θάλαμο νοσηλευόταν μια ακόμη άρρωστη . Με είδε που περπατούσα, ήρθε και μ' αγκάλιασε.
" ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ ", μου είπε.
" Είδα να σε πλησιάζει στο κρεβάτι σου κάποιος ψηλός, μαυριδερός και λευκοντυμένος άνδρας . Τον είδα να κουνάει τα χέρια του . Και ξαφνικά χάθηκε....... Στην αρχή νόμισα πως ήταν γιατρός με την άσπρη μπλούζα . Αυτός όμως ήταν ασυνήθιστα ψηλός, πάνω από δύο μέτρα . Δεν πατούσε στη γη και δεν έκαναν θόρυβο τα πόδια του. Με την παρουσία του ξεχύθηκε μια ευωδιά στο δωμάτιο . Τρόμαξα και σκεπάστηκα περισσότερο ".
-- Τι θα κάνουμε τώρα ; ρώτησε ο Γιάννης το γιατρό.
-- Δεν ξέρω, κύριε . Μόνο ένα θαύμα μπορούσε να φέρει αυτό το αποτέλεσμα.
Και το θαύμα έγινε !
Την άλλη μέρα ο Γιάννης βρισκόταν κιόλας στην πατρίδα του, μπροστά στον Ταξιάρχη, κι έβρεχε την ιερή εικόνα του ευεργέτη του με δάκρυα χαράς κι ευγνωμοσύνης ....!
Πηγή: FB Βαγγελίτσα Βασιλείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου