Ήταν ένας απλός και καταδεκτικός Επίσκοπος

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος
Διαβάζοντας την είδηση στη Romfea.gr ότι εκοιμήθη ο Μητροποιλίτης Λαγκαδά κυρός Ιωάννης Τασιάς, σε ηλικία 62 ετών, αιφνιδιαστήκαμε.

Μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό, κάναμε τη σκέψη ότι οι βουλές του Θεού είναι ανεξιχνίαστες και κανείς δεν γνωρίζει το τέλος του, που ούτως ή άλλως είναι αναπόφευκτο.

Και ήρθαν στο μυαλό μας δύο περιστατικά με τον αλησμόνητο Μητροπολίτη, ενδεικτικά της σοβαρότητας, της καταδεκτικότητας και της απλότητάς του.

Θα δίναμε κατατακτήριες εξετάσεις, αρχές δεκαετίας του 2000, ως απόφοιτοι μιας Σχολής για την εισαγωγή σε άλλη Σχολή.

Εξεταστικό Κέντρο ήταν το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έπρεπε να παραμείνουμε εκεί, υπολογίζοντας και την προετοιμασία στα μαθήματα, 15 με 20 ημέρες.

Δεν είχαμε, όμως, που να διαμείνουμε και τα έξοδα για ξενοδοχείο ήταν πολλά για το δικό μας βαλάντιο.

Ένας γνωστός μας, μας πρότεινε να απευθυνθούμε στον πρωτοσύγκελο τότε της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης π. Ιωάννη Τασιά, προκειμένου να μας βρει λύση.

Μας παρότρυνε: "Πήγαινε και ο π. Ιωάννης δεν θα σε αφήσει έτσι, δεν θα αδιαφορήσει...".

Δεν κλείσαμε ραντεβού, αλλά βρεθήκαμε έξω από την πόρτα του γραφείου του στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης και ό,τι πετύχουμε, αναλογιστήκαμε.

Μας δέχτηκε αμέσως, άκουσε το αίτημά μας και μας είπε χωρίς πολλές περιστροφές και κουβέντες: "Έλα μαζί μου".

Με το αυτοκίνητο μας πήγε στο Παπάφειο Ορφανοτροφείο, του οποίου προήδρευε, και κανόνισε με τον π. Απόστολο, που τότε ήταν Διευθυντής να φιλοξενηθούμε για ένα μήνα.

Στο διάστημα αυτό, ερχόταν τακτικά στο Παπάφειο, για τις ανάγκες του Ορφανοτροφείου, και ενδιαφερόταν για όλους τους οικότροφους, περνούσε μάλιστα από τα δωμάτια.

Από την πρώτη στιγμή διαπιστώσαμε στο πρόσωπό του ότι όταν η ανθρώπινη συμπεριφορά θεμελιώνεται πάνω στο θεό, δεν διαψεύδεται ποτέ, δεν υπάρχει κίνδυνος να γίνει χίμαιρα.

Το δεύτερο περιστατικό έχει να κάνει με ιερέα της Μητρόπολής του, γνωστό μας, ο οποίος αντιμετώπιζε διάφορα σοβαρά προβλήματα.

Και όπως μας είπε ο Επίσκοπος στάθηκε δίπλα του "ως αδελφός και ως πατέρας", δείχνοντας αγάπη.

Και είχε αγάπη ο αοίδιμος Μητροπολίτης και τη μοίραζε απλόχερα στους άλλους, γιατί ήξερε ότι χωρίς αυτή ο βίος μοιάζει με νύχτα αξημέρωτη και δράμα ατελείωτο. Έβαζε αγάπη και έβρισκε αγάπη.

Όλος ο αγώνας του, είχε μια αφετηρία. Την αγάπη του για το Θεό και το συνάνθρωπο.

Με στάση ζωής, που δεν είναι καθόλου εύκολη! Με το να νιώθει τη χαρά, την πρόοδο, την ευτυχία των άλλων, ως δική του χαρά, ως δική του πρόοδο, ως δική του ευτυχία.

Με το να αισθάνεται τα προβλήματα, τις θλίψεις τις δοκιμασίες, τους πόνους των άλλων, ως δικά του προβλήματα, ως δικές του θλίψεις, ως δικές του δοκιμασίες, ως δικούς του πόνους.

Ως αληθινά σεμνός διέθετε την μεγάλη καρδιά της πλατιάς αγάπης, αλλά και της ταπείνωσης.

Από την παρουσία του ανάμεσά μας, αλλά και από την παρουσία του Θεού στη ζήση του, βλέπουμε ότι είχε αγάπη και ταπείνωση, αυτά τα δύο πάνε μαζί, και έτσι μπόρεσε και στάθηκε.

Ταπεινός ήταν, γιατί γονάτιζε με σεβασμό μπροστά στο Θεό και στους αγίους.

Αλλά και γιατί γονάτιζε μπροστά στους καημούς πονεμένων.

Έτσι η ταπείνωσή του δεν πορευόταν από τα κάτω προς τα πάνω, αλλά από τα πάνω προς τα κάτω. Δεν περίμενε να τον πλησιάζουν και να του αποκαλυφθούν οι άλλοι, πλησίαζε και αποκαλυπτόταν αυτός στους άλλου.

Άγγιζε τις ευαίσθητες χορδές των άλλων, γιατί ό,τι έλεγε και ό,τι έκανε έβγαινε αβίαστα και ανόθευτα από μέσα του.

Σοβαρός και μετρημένος, αλλά την ίδια στιγμή με ορμή ψυχής, με το απαλό αεράκι της τρυφερής καρδιάς του να... χαϊδεύει το συνάνθρωπο.

Όλοι θα τον θυμούνται σαν μια ανεξάντλητη θεοκίνητη ψυχή, που μετέδιδε καταυγάζουσες τις αντανακλάσεις του φωτός, που είχε μέσα του.

Διακρίθηκε όχι μόνο για την πίστη, που τον διέπνεε και τον ενέπνεε, όχι μόνο για το βάθος της θεολογικής σκέψης και της Γραφικής και Πατερικής Παράδοσης, όχι μόνο για την οξύτητα της αντίληψής του, αλλά και για το αγωνιστικό του πνεύμα και την ανοιχτοσύνη του.

Η μεγάλη του επιτυχία ήταν ότι χαμήλωνε. Χαμήλωνε για να μιλήσει απευθείας στην καρδιά του άλλου και για να τον ανεβάσει.

Και ο λαός της λαός της Θεσσαλονίκης και του Λαγκαδά κατάλαβε τη μεγάλη προσφορά του και τον αγάπησε. Τον έκλεισε και τον κράτησε στη συνείδησή του. Είναι γι' αυτόν Είναι μια αδιάκοπη παρουσία.

Με ευαισθησία στήριζε τους ανθρώπους, αλλά και στηριζόταν από αυτούς.

Και μετά την κοίμησή του εξακολουθεί να στέκεται όρθιος στις συνειδήσεις των πιστών, γιατί μαθήτευσε και αρίστευσε στο μυστήριο της ζωής, που είχε χαρές και οδύνες, ζητώντας και αναζητώντας τη θωπεία του Θεού.