«Ἔχουσι Μωϋσέα καί τούς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτόν» (Λουκ. 16.29).
Μία ἀπό τίς παραβολές τοῦ Χριστοῦ μᾶς ὑπενθύμισε τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου.
Ὁ ἕνας, πλούσιος σέ χρήματα ἀλλά πτωχός σέ αἰσθήματα καί ἀρετές, ζοῦσε μιά πολυτελῆ ζωή καί ἀδιαφοροῦσε γιά τόν ταλαίπωρο Λάζαρο, πού περίμενε στήν εἴσοδο τοῦ ἀρχοντικοῦ του ὑπομονετικά γιά νά χορτάσει ἀπό τά ψίχουλα πού ἔπεφταν ἀπό τό τραπέζι τοῦ πλουσίου ἰδιοκτήτου. Πτωχός ὡς πρός τά ὑλικά ἀγαθά ὁ Λάζαρος ἀλλά πλούσιος ὡς πρός τά πνευματικά, γιατί ἡ ἔλλειψη τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν τόν ἔκανε νά ἀσκηθεῖ στήν ταπείνωση καί τήν ὑπακοή, ἀρετές πού τοῦ χάρισαν μετά τόν θάνατό του μία θέση «ἐν τοῖς κόλποις τοῦ Ἀβραάμ», σέ ἀντίθεση μέ τή σκληρότητα καί τήν ἀκαρδία τοῦ πλουσίου πού μετά τόν θάνατό του βρέθηκε στόν «τόπον τῆς βασάνου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου