Η δύναμη της κοινής προσευχής

Ὁ Παππούλης προσηύχετο πολύ. Καὶ ἤθελε καὶ τὰ δικά του πνευματικὰ παιδιὰ νὰ κάνουν τὸ ἴδιο. Ἰδιαίτερα σὲ ἐμένα ἤθελε, μὲ κάθε τρόπο, νὰ μὲ πείσει νὰ τὸ κάνω. Γι’ αὐτὸ συνεχῶς μου μιλοῦσε, γιὰ τὴν δύναμη τῆς προσευχῆς.

Προσευχή, παιδί μου, Ἀνάργυρε, ἔλεγε, σημαίνει συνομιλία μὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, ποὺ εἶναι ὁ Πλάστης, εἶναι ὁ Δημιουργός του Σύμπαντος! Εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ ἔπλασε τὸνἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσή Του.
Εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ ἐφτίαξε αὐτὰ ποὺ βλέπουμε, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνα ποὺ δὲν βλέπουμε μὲ τὰ ἀνθρώπινα μάτια μας.

Τέλος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἀρνιέται ποτὲ νὰ συνομιλήσει μαζὶ μάς, ἀρκεῖ νὰ τοῦ τὸ ζητήσουμε ἐμεῖς, ὅποτε θέλουμε καὶ ὅσες φορὲς θέλουμε.

Δὲν πρόκειται νὰ μᾶς πεῖ ποτὲ ὄχι. Ἀντίθετα, εἶναι πάντα πρόθυμος νὰ μᾶς ἀκούσει μὲ προσοχὴ καὶ μὲ ἀγάπη ὅπως κάνει κάθε καλὸς Πατέρας, ὅταν τοῦ τὸ ζητᾶ τὸ παιδί του. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ νὰ μᾶς δώσει ὅτι τοῦ ζητήσουμε, ἀρκεῖ νὰ εἶναι αὐτὸ ποὺ τοῦ ζητᾶμε πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς μας. Ἀλήθεια ἀναλογίστηκες ποτὲ παιδί μου νὰ συνομιλήσεις ἔστω καὶ μία φορὰ μὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ἄρχοντες τῆς Πατρίδας μας καὶ νὰ ἔγινε ἡ ἐπιθυμία σου; ἂν ὄχι σου συνιστῶ νὰ τὸ τολμήσεις.

Θὰ διαπιστώσεις ὅτι ἡ ἐπιθυμία σου θὰ παραμείνει ἁπλῶς ἐπιθυμία! Οὐδέποτε θὰ δεχτοῦν νὰ....μιλήσουν μαζί σου. Τὸ πολὺ-πολὺ νὰ σὲ παραπέμψουν σὲ κανένα παρακατιανό, γιὰ νὰ σὲ ξεφορτωθοῦν … ; Ἀντίθετα ὁ Κύριός μας ποὺ εἶναι ὁ Βασιλεὺς τῶν Βασιλέων, δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ σὲ παραπέμψει σὲ κανέναν καὶ δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ ἀρνηθεῖ νὰ συνομιλήσει μαζί σου, διὰ τῆς προσευχῆς καὶ πρόσθεσε: τὰ καταλαβαίνεις αὐτὰ ποῦ σου τὰ λέω;

– Ἀσφαλῶς ναί, Παππούλη μου, τοῦ ἀπάντησα.

- Καί, ὅμως ἐμένα κάτι μου λέει, πὼς δὲν θέλεις νὰ τὰ καταλάβεις. Γιατί, ἐὰν τὰ καταλάβαινες, θὰ ἔκανες πιὸ πολὺ προσευχή.

- Μά, προσεύχεστε ἐσεῖς γιὰ μένα, προσέθεσα.

-Καὶ ὅταν τρώγω ἐγώ, χορταίνεις ἐσύ; μὲ ρώτησε!

Ὅποτε μὲ ἀφόπλισε τελείως!

- Ἄκουσε Ἀνάργυρε, μοῦ λέει. Θὰ σοὺ κάνω μία πρόταση, ἀλλὰ θέλω ἐξ ἀρχῆς νὰ μοῦ ὑποσχεθεῖς, ὅτι θὰ τὴν δεχτεῖς, καὶ θὰ τὴν τηρήσεις. -;σᾶς τὸ ὑπόσχομαι, Παππούλη. Εἶμαι ἕτοιμος νὰ κάνω ὅτι μου πεῖτε.

-Ἐ! τότε σου προτείνω νὰ προσευχόμεθα τὴν ἴδια ὥρα ἀκριβῶς, καὶ οἱ δύο μαζί. Καὶ ὁ ἕνας θὰ προσεύχεται γιὰ τὸν ἄλλο.

Συμφωνήσαμε καὶ ὑποσχεθήκαμε. Καθορίσαμε, μάλιστα καὶ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς. Ἦταν ἡ 10 μ.μ. Ὁ Παππούλης, ὅπως μου ἐξήγησε, πίστευε πάρα πολὺ σ’ αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς προσευχῆς. Τὰ ἀποτελέσματα, μοῦ ἔλεγε, τῆς κοινῆς προσευχῆς, εἶναι καταπληκτικά. Θὰ τὸ διαπιστώσεις καὶ μόνος σου. Θέλω ὅμως, ἀκριβῶς στὶς 10 μμ. Νὰ εἶσαι πιστὸς στὸ ραντεβού μας. Νὰ μὴν παραλείψεις, οὔτε μία φορὰ νὰ τηρήσεις τὴν ὑπόσχεσή σου. Καὶ ἐγὼ θὰ κάνω τὸ ἴδιο.

Προχωρώντας μὲ τὸν Παππούλη, φτάσαμε στὴν ἀφετηρία τῶν λεωφορείων τοῦ Πολυγώνου. Αὐτὴν τὴν φορὰ δὲν μὲ ἄφησε νὰ τὸν ἀκολουθήσω μέχρι τὸ σπίτι του, ὅπως συνήθως ἔκανα. Ὄχι, μοῦ λέει, δὲν θὰ ἔρθεις μαζί μου. Θὰ πᾶς σπίτι σου. Πρὸ ὀλίγου ὑποσχεθήκαμε κάτι. Πρέπει νὰ ἀρχίσεις ἀμέσως. Ἀπὸ ἀπόψε. Τὸ γοργὸν καὶ χάριν ἔχει. Ὑπάκουσα. Ὁ Παππούλης ἐπιβιβάστηκε στὸ λεωφορεῖο καὶ ἐγὼ περίμενα τὴν ἀναχώρησή του. Μόλις ξεκίνησε τὸ λεωφορεῖο, θυμᾶμαι καλά, μοῦ χτύπησε τὸ τζάμι καὶ μοῦ εἶπε: Στὶς 10 ἀκριβῶς! Νομίζω πὼς αὐτὴ τὴν στιγμὴ βλέπω τὴν μορφή του καὶ ἀκούω τὴν φωνή του! Τὸ πρόσωπο τοῦ ἔλαμπε καὶ ὁμοίαζε μὲ ἀγγελικό! Ἦταν βέβαια, καὶ κατὰ 30 χρόνια νεώτερος. Στὴν πιὸ δημιουργικὴ ἡλικία.

Περίμενα στὴν ἀφετηρία μέχρι τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ λεωφορεῖο χάθηκε μέσα στὸ χάος τῆς ἀπέραντης Ἀθήνας κουβαλώντας μαζί του καὶ ἕναν ἄγνωστο, μέχρι τότε, Ἅγιό της Ἐκκλησίας τοῦ Δεσπότου χριστοῦ καὶ ἀμέσως μετὰ ἔφυγα τροχάδην γιὰ τὸ σπίτι μου, προκειμένου νὰ εἶμαι ἀπόλυτα συνεπὴς στὸ ραντεβοὺ τῆς προσευχῆς.

Πράγματι! Στὶς 10 μ.μ. κλείστηκα στὸ δωμάτιό μου καὶ ἄρχισα νὰ προσεύχομαι.

Ὅμως, ἀπὸ τὸ πρῶτο κιόλας λεπτό, ἄρχισαν νὰ διαπερνοῦν τὸ σῶμα μου ἔντονα ρεύματα, ποὺ ἄρχιζαν ἀπὸ τὰ κάτω ἄκρα καὶ ἔφθαναν μέχρι τὴν κεφαλή μου καὶ τανάπαλιν(!), ἐνῶ ἕνα ἰσχυρὸ ἄπλετο φῶς πλημμύρισε ὅλο τὸ δωμάτιό μου καὶ μοῦ ἔδινε τὴν ἐντύπωση, ὅτι βρισκόμουν μέσα σὲ φλόγες, οἱ ὁποῖες, ὅμως δὲν μὲ ἔκαιγαν!

Στὴν ἀρχὴ τρόμαξα πολὺ καὶ λίγο ἔλειψε νὰ καταληφθῶ ἀπὸ πανικὸ, ἀμέσως ὅπως συνειδητοποίησα ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ φαινόμενα ἀπέρρεαν ἀπὸ τὴν δύναμη τῆς προσευχῆς τοῦ Παππούλη καὶ ὄχι μόνο ἠρέμησα, ἀλλὰ καταλήφθηκα ἀπὸ μία πρωτοφανῆ ἀγαλλίαση, πού μου ἔδινε τὴν ἐντύπωση ὅτι δὲν πατούσα καθόλου στὴν γῆ!

Ὅλα αὐτὰ συνεχίστηκαν μέχρι τὸ τέλος τῆς προσευχῆς. Τὴν ἄλλη μέρα ἡ πρώτη μου δουλειὰ ἦταν νὰ ἐπικοινωνήσω μὲ τὸν Παππούλη.

Ἤμουν ἀποφασισμένος νὰ μὴν τοῦ πῶ τίποτα. Ἤθελα πρῶτα νὰ μιλήσει ὁ παππούλης. Καὶ ἔτσι ἔγινε. Μόλις ζήτησα τὴν εὐχή του, ὁ παππούλης μὲ ἰδιαίτερη ἱκανοποίηση καὶ μὲ τρανταχτὰ γέλια, μοῦ εἶπε: Τρόμαξες ἐ! Καὶ λίγο ἔλειψε νὰ τὸ βάλεις στὰ πόδια …;

Ὅμως ἐγὼ σὲ ἔβλεπα μέσα σὲ ἔντονο φῶς, ποὺ πλημμύριζε ὅλο τὸ δωμάτιό σου καὶ ἐσὺ περιχαρὴς ἀνέβαινες – ἀνέβαινες σὰν νὰ ἤθελες νὰ φτάσεις στὸ Θρόνο τοῦ Κυρίου! Βλέπεις τί δύναμη ἔχει αὐτοῦ του εἴδους ἡ προσευχή;

Συνέχισε καὶ θὰ μὲ θυμηθεῖς. Πράγματι! Τὸν θυμᾶμαι. Καὶ θὰ τὸν θυμᾶμαι ὄχι μόνον σ’; αὐτή, ἀλλὰ καὶ στὴν ἄλλη ζωή. Γιατί τὰ φαινόμενα αὐτὰ προϊόντος του χρόνου, ἔγιναν τόσο ἔντονα ὥστε νὰ μὴν μπορῶ νὰ τὰ περιγράψω!

Μακάρι νὰ προσεύχεται καὶ τώρα μαζί μου. Δὲν θὰ ἤθελα τίποτε ἄλλο. Γένοιτο!