«Γίνεσθε ουν οικτίρμονες γιατί και ο Πατήρ σας ο ουράνιος οικτίρμον εστί». Περνάει το φίδι; δεν σε ενοχλεί; άστο να περάση μην το σκοτώσης, ο καλός Θεός το έστειλε. Είσαι πάνω στο γαϊδουράκι. Ξεκουράστηκες; κατέβα κάτω να ξεκουραστή κι αυτό, κρίμα είναι. Έτσι να κινούμαστε, μιμούμενοι τον ουράνιο Πατέρα».
«Ό,τι θέλει ο Θεός, παιδί μου, όπως θέλει και όποτε θέλει».
«Προκειμένου να σωθή μία ψυχή, πρέπει να κάνωμε υπομονή. Γιατί, αν αυτή η ψυχή που δεν κάνομε υπομονή μαζί της πάη και δέση μία πέτρα στον λαιμό της και πέση μέσα στην θάλασσα, ποιος θα πάρη το κρίμα;».
«Ο Θεός το σώμα δεν μας το έδωσε για μία μέρα, για δύο μέρες ή για ένα χρόνο, μας το έδωσε για μια ζωή. Γι’ αυτό οφείλομε να το προσέχωμε».
«Στον μικρό βάτο κρύβεται ο μεγάλος λαγός. Να μην υποτιμούμε κανέναν. Άτομα που δεν υπολογίζεις, που ζουν άσημη ζωή, έχουν μέσα τους Χριστό. Ενώ, εκεί που ακούγονται μεγάλα ονόματα, απογοητεύεσαι».
«Έρχεται, παιδί μου, το γήρας. Το γήρας ταπεινώνει τον άνθρωπο. Μαλακώνει η ψυχή του, αλλοιώνεται το πρόσωπό του. Τον ετοιμάζει ο καλός Θεός για την άλλη ζωή».
«Όλα από δώ ξεκινούν, παιδί μου» (και έδειχνε το κεφάλι εννοώντας προφανώς τον νου και τους λογισμούς).
«Όταν είναι να φας, να ετοιμάζης το πιάτο σου εκ των προτέρων. Να λες: «Αυτό θα φάω. Βρέξει, χιονίσει, ούτε μπουκιά παραπάνω. Δεν θα βάλω τίποτα άλλο στο πιάτο μου». Όσο τρως, το στομάχι ξεχειλώνει και θέλει παραπάνω για να γεμίση. Από το τραπέζι να σηκώνεσαι με μισογεμάτο στομάχι. Να θέλη ακόμα κάτι για να γεμίση».
«Εμείς να κάνωμε αυτό που νομίζομε ότι είναι το σωστό και αυτό που μας λέει η συνείδησή μας, προσέχοντας να μην σκανδαλίσωμε τους άλλους. Αν κάποιοι σκανδαλιστούν γι’ αυτό, δεν φέρομε ευθύνη, ούτε και μπορούμε να αρέσωμε και σε όλους».
«Ο Θεός κάμπτεται. Γονάτισε κάτω, κάνε προσευχή, κάνε αγρυπνία και να δης αν ακούη ο Θεός!».
«Να φοβάσαι τους επαίνους. Είναι δηλητήριο για την ψυχή σου. Τις κατηγορίες να τις χαίρεσαι. Αυτές σε βοηθούν».
«Ό,τι τύχη, να λες λίγο μου είναι. Για να το επιτρέψη ο καλός Θεός, σημαίνει ότι μου χρειαζόταν».
«Μεταξύ μας και του Θεού υπάρχει ένα τείχος. Το τείχος αυτό ονομάζεται «Εγώ». Αυτό δεν αφήνει τον Θεό να επέμβη».
«Στην ζωή μου να είχα μία επιτυχία και εκατό αποτυχίες και λίγες είναι. Από τις αποτυχίες ωφελήθηκα, ενώ από τις επιτυχίες ζημιώθηκα».
«Η Καινή Διαθήκη δεν διαβάζεται όπως τα άλλα βιβλία. Κάνομε τον σταυρό μας, ανοίγομε και διαβάζομε, αν είναι δυνατόν από το πρωτότυπο, κλείνομε και ό,τι έμεινε στο μυαλό μας, αυτό είμαστε άξιοι να πάρωμε. Το ίδιο γίνεται κάθε φορά που διαβάζομε και έτσι κάθε φορά παίρνομε και κάτι περισσότερο».
«Πρέπει να έχουμε Σταυρό πάνω μας και ο Σταυρός πρέπει να είναι ξύλινος από ξύλο πεύκου, κέδρου ή από κυπαρίσσι, όπως ήταν ο Σταυρός του Κυρίου μας και όπως γράφει σε ένα τροπάριο της Παρακλητικής».
«Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να παραδώσουμε στους επόμενους ό,τι παραλάβαμε. Από κεί και πέρα δεν φέρουμε ευθύνη. Η ευθύνη είναι δική τους, να τα κρατήσουν».
«Εδώ έρχομαι και φεύγω, δεν κάνω τίποτα» δηλαδή, ανακαινίσεις και διάφορα έργα. Δεν είχε μέριμνα και περισπασμό.
«Δεν φαντάζεσαι τι ημέρες θα έρθουνε για την Ελλάδα! Και έκλαιγε».
«Βλέπεις τον αδελφό σου αμαρτάνοντα; σκέπασέ τον».
«Ο υπομείνας εις τέλος σωθήσεται».
Θεωρούσε απαράδεκτο να μπαίνη κάποιος στο Νοσοκομείο χωρίς να τακτοποιή την σχέση του με τον Θεό. «Ζητούν», έλεγε, «την τελευταία στιγμή παπά και τα Άχραντα Μυστήρια με αποτέλεσμα να διασχίζη ο ιερέας δρόμους με το Δισκοπότηρο στο χέρι και η θεία Κοινωνία να χλευάζεται».
«Να κρατήσης την πίστη σου στον Χριστό, την καλή ομολογία μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο που θα βγη η ψυχή σου».
«Ποτέ μην επιδιώκης φιλία με τον άνθρωπο που ευεργέτησες. Άφησε τα πράγματα στην πόρτα και φύγε».
«Ο διάβολος δεν είναι μόνο πολύ πονηρός. Είναι και πολύ βλάκας».
«Όταν προσεύχεσαι σε έναν Άγιο θα λες: «Άγιέ μου (το όνομά του). Με την παρρησία τού μάρτυρος μεσίτευσε εις τον Κύριον για… (ό,τι θέλεις)»».
«Δεν λέμε ποτέ δυνατά ούτε συζητάμε πολύ με άλλους κάτι που θέλουμε πολύ να γίνη ή να κάνουμε. Ακούει ο σατανάς και βάζει εμπόδια. Την μυστική μας σκέψη την γνωρίζει μόνο ο Θεός. Ο πονηρός γνωρίζει ό,τι του λέμε εμείς».
«Δεν με νοιάζει ακόμη κι αν ο Θεός βάλει στον παράδεισο τον Νέρωνα ή τον Χίτλερ. Ας βάλη και εμένα σε μία γωνίτσα και ας καθαρίζω και τις τουαλέττες τους (που λέει ο λόγος!)».
«Η κάθε ψυχή μόνη της θα απολογηθή μπροστά στον Κύριο. Για τα δικά μου έργα θα δώσω λόγο εγώ, για τα δικά σου έργα θα δώσης λόγο εσύ».
«Θα δώσουμε λόγο και για τις λεπτομέρειες».
«Εν άλλοις πταίομεν και εν άλλοις πληρώνομεν».
Σε ερώτηση «γιατί άνθρωποι που ζουν κατά Θεόν υποφέρουν ή αρρωσταίνουν ή τους βρίσκουν τόσες αναποδιές;», απάντησε: «Τα χρεωστούμενα».
«Πρέπει να ‘χουμε μέσα μας Θεό και πίστη σ’ Αυτόν για να ‘χουμε και ελπίδα. Αυτά εμένα με κράτησαν και επέζησα και υπάρχω».
Από το βιβλίο: Θεοδοσίου ιερέως, «Ο Γέρων Χρυσόστομος ο Σταυρονικητιανός». Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», 2017, σελ. 173, Διδαχές (αποσπάσματα).
Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου