Για αρκετό καιρό με βασάνιζαν λογισμοί, γιατί να μη γίνω κι εγώ μοναχός να αφιερωθώ τελείως στο Θεό, αλλά παντρεύτηκα και με τα παιδιά που έκανα δεσμεύτηκα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα καλό για το Θεό.
Με αυτές και περισσότερες σκέψεις, πήγα μια μέρα στον παππούλη κι αφού εξομολογήθηκα τις διάφορες αμαρτίες που είχα, γιατί όλο αμαρτίες έκανα και κάνω, μου λέει, χωρίς να του πω τίποτα γι' αυτό το θέμα:
" Άντε φύγε τώρα και μη τα σκέπτεσαι αυτά. Ασ' τα, δεν είναι για σένα. Μοναστήρι είναι και το σπίτι σου αν θες. Δε διαφέρει σε τίποτα απ' αυτό. Αρκεί να κάνεις αυτά που σου λέω. Δεν είναι ο χώρος που κάνει το Μοναστήρι. Είναι ο τρόπος. Πήγαινε, να προσεύχεσαι και να κάνεις υπομονή σε όλα".
Όλα τα έβλεπε με τη Χάρη του Θεού και απαντούσε σε όλους τους λογισμούς μας. Ήταν κάτι που σε κρατούσε σε συνεχή εγρήγορση όσο καιρό ήσουν μαζί του και σε προστάτευε από κάθε είδους πονηρούς λογισμούς.
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ. 265)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου