Μαρτυρία για τον μακαριστό Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιο

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΥΡΙΑΣ ΛΟΥΚΙΑΣ ΑΠΟ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Ήταν μάλλον το 2004, εγώ επισκεπτόμουνα πολλές φορές το μοναστήρι της κοιμήσεως της Θοτόκου Μικροκάστρου όταν κατέβαινα στην Ελλάδα και εξομολογιόμουνα στον πνευματικό του μοναστηριού, συνήθως Σάββατο.

Για τον επίσκοπο της περιοχής Σιατίστης είχαμε ακούσει πολλά και καλά λόγια. Ήταν πολύ φιλομόναχος, ταπεινός και φιλάνθρωπος. Πήγαινε αργά την νύχτα έξω απο την κωμόπλη της Σιάτιστας σε βοσκούς και τους βοηθούσε και με τρόφιμα και στις εκεί δραστηριότητές τους.
Τα ίδια και σε ασθενείς και έχοντες ανάγκη και μέσα στην Σιάτιστα. Αφού μια φορά μας έλεγαν πνευματοπαίδια του, ήταν νύχτα και κάποιος άνθρωπος σαν σκιά έτρεχε σκυφτά κινούμενος βιαστικά. Η αστυνομία είδε αυτήν την ύποπτη κίνηση και παρακολούθησε τον ύποπτο άνθρωπο.

Κάποια στιγμή έφτασε στο μέρος που ήθελε να πάει και τώρα, πρίν ή μετά την επίσκεψη, πήγαν να του κάνουν έλεγχο στοιχείων. Τι να δούν! Ήταν ο μητροπολίτης τους που έτρεχε για βοήθεια και υπηρετούσε σαν μια απλή νοσοκόμα ανήμπορα γεροντάκια! Τους παρακάλεσε να μην το διαδώσουν αλλά όλο και κάτι τους ξέφυγε και το μάθανε κι αυτοί.

Πάμε στο θέμα μας. Εμείς, δλδ κι εγώ κι ο σύζυγός μου δεν τον ξέραμε προσωπικά. Ήταν ημέρα που ερχόταν ο πνευματικός του μοναστηριού και εγώ περίμενα να εξομολογηθώ. Μου λένε όμως οι μοναχές ότι δυστυχώς λείπει ο ιερέας αυτός και εκείνη την ημέρα δεν υπάρχει εξομολόγηση. Το είπα στον άνδρα μου και μου λέει αν ξανάρθουμε τότε ίσως βρούμε τον πνευματικό , αλλοιώς άλλη φορά, αλλού.
Στενοχωρήθηκα πολύ. Δεν πέρασε πολύ ώρα κι έρχεται ο σύζυγός μου και μου λέει χαρούμενος:

- Σε λυπήθηκε ο Θεός, βρέθηκε εξομολόγος. Βρήκα έναν μοναχό και τον ρώτησα αν είναι και ιερέας και μου λέει ναί. Μήπως και πνευματικός; και μου λέει ναί. Και μπορείς να εξομολογήσεις την γυναίκα μου, δυστυχώς σήμερα ο πνευματικός δεν θα έρθει, λείπει εκτός; Να έρθει μου είπε, εκεί κάτω στο δωμάτιο που γίνονται εξομολογήσεις, θα πάω να την περιμένω αν είναι τώρα. Τρέξε να μην περιμένει ο άνθρωπος. 

-Ποιός είναι αυτός ο ιερέας, πως τον λένε ρωτάω, να ξέρω..

-Δεν τον ρώτησα, ούτε κι αυτός μου είπε, φοράει παλιά ράσα, σαν Αγιορείτης μου φάνηκε ή κάποιος γνωστός του μοναστηριού θα είναι, μένει σε ένα χαμηλό δωμάτιο εκεί στην γωνία.

Πήγα, όντως ήταν τελείως απλός, παλιά ράσα, σαν καλόγερος έδειχνε. Πάτερ μου αυτό, πάτερ μου το άλλο του έλεγα, ταπεινά μου έλεγε κι αυτός τις συμβουλές του!

Μια στιγμή, λίγο μετά μου λέει μια μοναχή, με γνωρίζανε όλες εκεί:

- Λουκία πήρες είδα και την ευχή του επισκόπου μας, σας είδα μιλούσατε!

-Δεν είδα κανέναν επίσκοπο, με έναν παπούλη με γκρί ξεθωριασμένο ράσο μόνο μίλησα, εξομολογήθηκα σε αυτόν, της απάντησα.

- Αυτός είναι ο επίσκοπός μας, μου λέει , είδες τι ταπεινός είναι;

Κάγκελο εγώ, ντράπηκα και πήγα στον άντρα μου και τα έβαλα μαζί του.

- Kαλά δεν μου λές ότι ήταν ο μητροπολίτης Σιατίστης κι εγώ πάτερ και πάτερ τον προσφωνούσα συνεχώς!

- Και που να ξέρω ότι ήταν μητροπολίτης, ούτε εγκόλπιο φορούσε, ούτε μου είπε ότι είναι επίσκοπος, τον ρώτησα άν είναι ιερέας και εξομολόγος και μου είπε ναί, είμαι. Θα μπορούσε να ήταν απλός μοναχός, έτσι όπως τον έβλεπα δεν έδειχνε να έχει κάποιο υψηλό βαθμό, μου είπε ο σύζυγός μου, φαίνεται υπάρχουν και ταπεινοί ιεράρχες!