"... Ο Γέροντας Ιάκωβος τονίζοντας την μεγάλη αξία που έχει η μνημόνευση της Προσκομιδής από τους Ιερείς μας, έλεγε την περίπτωση της μητέρας του:
«Η μητέρα μου, είπε, είχα αξιωθεί να την δω, ότι βρισκόταν σε άγιο τόπο, ήταν αγία γυναίκα. Εγώ την μνημόνευα καθημερινώς και κάποια μέρα που τελείωσε η Θεία Λειτουργία και πήγα στο κελλάκι μου να αναπαυθώ, ήλθε το πνεύμα, η ψυχή της μητέρας μου και μου λέει:
- Παιδί μου, Ιάκωβε, σήμερα ξέχασες να με μνημονεύσεις.
- 'Οχι, μητέρα, της λέω, κάθε μέρα σε μνημονεύω και μάλιστα την καλύτερη μερίδα σου βγάζω, δηλαδή, ένα ψιχουλάκι λίγο μεγαλύτερο από τα άλλα.
- Όχι παιδί μου, σήμερα με ξέχασες, η ψυχή μου δεν αναπαύεται τόσο, όσο αναπαυόταν τις άλλες μέρες».
Παρόλο που είχε αξιωθεί να την δει ότι βρίσκεται στον τόπο του Παραδείσου, στην αγκαλιά του Θεού, εν τούτοις, η μνημόνευση εκ μέρους του στη Προσκομιδή, της προσέφερε και την πρόσθετη ανάπαυση."
(Απόσπ. από ομιλία Γέροντος Γαβριήλ, Ηγουμένου της Μονής Οσίου Δαβίδ,στα Παύλεια Βέροιας, το έτος 2013).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου