Το θαυματουργό Λείψανο του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr

Κοντά στο Χριστό, ένας απλός άνθρωπος, που φρόντιζε τα ζώα στο στάβλο του αφέντη του, ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος (η μνήμη του τιμάται στις 27 Μαΐου), απέκτησε μεγάλη αξία. Ποια αξία;

Την τελειότητα στην παρούσα ζωή, που τον οδήγησε στο δοξασμό από το Θεό κατά την αιώνια ζωή. H ουράνια δόξα του οσίου Ιωάννη, αποκαλύπτεται μέσα από το πλήθος των θαυμάτων του.

Είχε Χριστό στην καρδιά του, γι' αυτό δεν του έλειπε η αληθινή ζωή, δεν ζούσε σαν νεκρός, συνεπώς όδευε προς την πραγματική και όχι την ψεύτικη πρόοδο.

Δεν το κύκλωσε η απάτη του κόσμου, ώστε να λησμονήσει το Θεό και να συμπεριφέρεται, ως αν επρόκειτο να μείνει σ' αυτή τη ζωή αιώνια.

Έβαλε στη ζωή του σκοπούς υψηλότερους από το «φάγωμεν και πίωμεν», εκείνους ακριβώς τους σκοπούς, για τους οποίους τον έπλασε ο θείος Δημιουργός.

Η ψυχή του φτερούγισε προς τον ουρανό το 1730, αφού μετάλαβε, μέσα σ' έναν στάβλο, όπου έζησε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του, με προσευχή και νηστεία.

Τρία χρόνια μετά, το 1773, έγινε εκταφή του λειψάνου του, το οποίο ήταν ακέραιο, ευωδίαζε και από την πρώτη στιγμή θαυματουργούσε.

Τοποθετήθηκε μέσα σε μια λάρνακα στην εκκλησιά του αγίου Γεωργίου, στο Προκόπιο της Μικράς Ασίας, όπου συχνά κατέφευγε ο Άγιος.

Όταν οι στρατιώτες του Οσμάν πασά λεηλάτησαν το Προκόπιο, εισέβαλαν και στο ναό του αγίου Γεωργίου.

Άναψαν φωτιά στο προαύλιο του ναού και έριξαν το λείψανο για να το κάψουν, αλλά ούτε, που αγγίχτηκε. Έμεινε άφλεκτο.

Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νέο ναό του αγίου Βασιλείου και από εκεί στο ναό, που ανεγέρθηκε στο Προκόπιο, προς τιμή του, πάνω στον τάφο του.

Το 1881 το δεξιό χέρι του Αγίου δωρήθηκε στη Μονή Παντελεήμονος του Αγίου Όρους, για τη συνδρομή της στην κατασκευή του ναού του αγίου Ιωάννου του Ρώσου.

Με τη Μικρασιατική καταστροφή, τον Οκτώβριο του 1924, οι ξεριζωμένοι κάτοικοι του Προκοπίου, με πρωτοβουλία του Παναγιώτη Παπαδόπουλου, πήραν μαζί τους ως πολύτιμο κειμήλιο το λείψανό του, για να τους προστατεύει.

Εγκαταστάθηκαν στην Εύβοια, δημιούργησαν το Νέο Προκόπιο, έστησαν μεγαλοπρεπή ναό του αγίου Ιωάννου του Ρώσου, όπου εκεί βρίσκεται το λείψανό του, το οποίο προσκυνούν αμέτρητοι άνθρωποι.

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Η προσωπική μαρτυρία του αείμνηστου πρωτοπρεσβύτερου π. Ιωάννου Βερνέζου, που επί πενήντα και πλέον χρόνια ιερούργησε στο ναό του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, είναι αποκαλυπτική και συγχρόνως συγκλονιστική για το πόσο ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους και επιτρέπει θαύματα μέσω των Αγίων του.

Ειδικότερα αναφέρει ο αλησμόνητος ιερέας: «Η σεβάσμια λάρνακα, που περιέχει τον ανεκτίμητοι πνευματικό θησαυρό, το λείψανο του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, πηγάζει ιάματα, θεραπεύει καρκινοπαθείς, παράλυτους, δαιμονισμένους, επιστρέφει παραστατημένους, ευφραίνει πνευματικά τους πιστούς... Πόσες και πόσες φορές δεν γίναμε μάρτυρες της εργασίας, που κάνει νυχτοήμερα ο όσιος Ιωάννης».

Τα θαύματά του πολλά. Η κοπέλα, που δεν έτρωγε το φαγητό της, αρνιόταν πεισματικά να τραφεί, έπασχε από νευρική ανορεξία για πολλά χρόνια και αποσκελετωμένη πέθαινε.

Μέχρι, που η μητέρα της την οδήγησε στο Νέο Προκόπιο, ασπάστηκε το λείψανο του αγίου και, αμέσως είπε: «Μάνα, θέλω να φάω, πεινάω».

Η γυναίκα, που ήταν στον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης, διαγνώστηκε με καρκίνο. Της συστάθηκε να σταματήσει την εγκυμοσύνη, ώστε να ακολουθήσει χημειοθεραπεία.

Αποκοιμήθηκε στεναχωρημένη και στον ύπνο της εμφανίστηκε ένα ωραίο παλικάρι, που της είπε: «Και το παιδί σου θα γεννήσεις και θα ζήσεις. Είμαι ο Ιωάννης από τη Ρωσία». Όπως και έγινε.

Ένα παιδάκι 4 ετών χειρουργείται στο Λονδίνο με όγκο κακοήθη στον εγκέφαλο. Κατά τη διάρκεια της πολύωρης επέμβασης οι γονείς του τηλεφώνησαν και έγινε παράκληση μπροστά στο σεβάσμιο λείψανο του αγίου Ιωάννου του Ρώσου.

Όταν ανάρρωσε, μαζί με τους γονείς του, ταξίδεψε έως το ναό του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου στο Νέο Προκόπιο.

Και όταν αντίκρισε το πρόσωπό του οσίου στην εικόνα, αναφώνησε πολύ αυθόρμητα: «Μαμά, αυτός ήταν με τους γιατρούς όταν με πήραν μόνο μου με το κρεβάτι στο χειρουργείο».

Ο Βασιλάκης έπασχε από μυελογενή λευχιμία. Μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία. Μια βραδιά, περασμένα μεσάνυχτα, σηκώνεται από τον ύπνο και ζητάει επίμονα από τους γονείς του: «Θέλω να με πάτε να προσκυνήσω τον άγιο Ιωάννη το Ρώσο. Τον άκουσα να μου λέει: Βασιλάκη έλα να με χαιρετήσεις στην εκκλησία μου και θα σε κάνω και σένα καλά».

Και η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε και τα βάσανά του τελείωσαν, από τη στιγμή, που αγκάλιασε τη λάρνακα με το λείψανο του οσίου Ιωάννου.

Άντρας, ο Κ. Π., ήταν καθηλωμένος για χρόνια στο αναπηρικό καροτσάκι από πάθηση του νευρικού συστήματος. Κάποια ημέρα επιδεινώθηκε η υγεία του και νοσηλεύτηκε στον Ευαγγελισμό.

Αποκοιμήθηκε στο πλευρό του η γυναίκα και είδε όνειρο, ότι ένας ξένος γιατρός ήταν στο Νοσοκομείο και έβλεπε ασθενής σε διπλανούς θαλάμους.

Τον φώναξε να εξετάσει και τον άντρα της. Θα έλθω, της είπε, Ιωάννης ο Ρώσσος είναι το όνομά μου.

Την επόμενη ημέρα, ο ανάπηρος άρχισε να πατάει στα πόδια του. Με τις πιτζάμες, όπως ήταν, κάλεσε ένα ταξί και κατευθύνθηκε στο ναό του Αγίου στο Νέο Προκόπιο. Επί δύο ώρες έκλαιγε πάνω από το λείψανό του.

Και άλλες πολλές οι διηγήσεις περί θαυμάτων του αγίου Ιωάννου του Ρώσσου. Τελειωμό δεν έχουν...

Απαραίτητη προϋπόθεση για να ζήσει κανείς θαύματα είναι η θερμότητα και η σταθερότητα της πίστης.

Και δεν είναι μόνο τα εντυπωσιακά θαύματα, που γίνονται σε ανταμοιβή της πίστης.

Υπάρχουν άπειρα άλλα θαύματα, που γίνονται στο βάθος των συνειδήσεων των ανθρώπων και που γι' αυτό είναι άγνωστα για τους περισσότερους. Αυτά τα θαύματα τα αφανή, είναι εκείνα, προς τα οποία κατευθύνουν τα άλλα, τα φανερά, όπως αυτά, που επιτελεί αδιάκοπα ο Ιωάννης ο Ρώσσος.

ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΙΩΑΝΝΗ

Μας χωρίζουν χρόνια πολλά από την εποχή, που έζησε ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος. Ωστόσο η πνευματική παρουσία του είναι ζωντανή ανάμεσά μας.

Και μας ενώνει μαζί του η ίδια πίστη στο Χριστό. Ας μην ξεφύγουμε απ' αυτή. Να είναι το στήριγμά μας. Ο ακοίμητος φρουρός της αλήθειας, με την οποία πρέπει να ζούμε.

Τι και αν ο καιρός περνά! Τι και αν ο κόσμος μεταβάλλεται! Τι και αν όλα φθείρονται. Ο Χριστός μένει αθάνατος, έξω από τη φθορά, μακριά από την παροδικότητα. Μένει άθικτος από την κάθε αλλαγή...