«Τι ωραία παλατάκια είναι αυτά! Μήπως υπάρχει και για μένα κανένας τόπος εδώ;»

... O νεαρός, τότε, Ιάκωβος, μετά τον στρατό όπου κι εκεί έζησε με υπακοή προς τους ανωτέρους του, με αγάπη και βοήθεια προς τους συναδέλφους του, με ευσέβεια και μη συσχηματιζόμενος με τις αντίθετες προς την Πίστη συμπεριφορές των συστρατιωτών του και αφού 

αποκατέστησε την αδερφή του, πήγε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ για να προσκυνήσει τον Άγιο και να πάρει ευλογία, με σκοπό να πάει στα Ιεροσόλυμα, όπου κάποιος από τους συγγενείς του, ο Ιερομόναχος Δημήτριος, είχε αγιάσει ζώντας έγκλειστος στο Ναό της Αναστάσεως. 

Και αυτό πάντοτε το είχε στο νου του και τον ενέπνεε.

Όμως, όταν έφτασε στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ, ενώ το μοναστήρι ήταν πάμφτωχο κι ερειπωμένο, εκείνος είδε μπροστά του ένα παλάτι. Μέσα στο παλάτι αυτό υπήρχαν μικρές επαύλεις, ολοφώτεινες, ένα πανέμορφο τοπίο κι εκεί ένας Γέροντας του έδειχνε, τον ξεναγούσε. «Τι ωραία παλατάκια είναι αυτά!» είπε, «μήπως υπάρχει και για μένα κανένας τόπος εδώ;» «Να» του είπε ο Γέροντας «αυτός ο τόπος είναι δικός σου ,αν παραμείνεις εδώ και επιδείξεις παρθενία, ακτημοσύνη και υπακοή». «Θα μείνω», απάντησε ο Ιάκωβος. 

Και μετά την απάντησή του αυτή, τα πάντα αποκαταστάθηκαν όπως ήταν πριν, ένα ερειπωμένο μοναστήρι. Έτσι όμως, σκέφτηκε, ότι δεσμεύτηκε να μείνει στο μοναστήρι αυτό του Οσίου Δαυίδ...

Απόσπασμα από ομιλία του Ηγουμένου Μονής Οσίου Δαυίδ Γέροντος Γαβριήλ, για τον Όσιο Ιάκωβο.

Πηγή: Sofia Kalogirou