Άγιος Αναστάσιος ο Νεομάρτυρας εκ Ναυπλίου

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr.

Ο πολιούχος του Ναυπλίου (ανακηρύχθηκε με βασιλικό διάταγμα της 14ης Νοεμβρίου 1935), του οποίου την 1η Φεβρουαρίου εορτάζεται η μνήμη (έγιναν διήμερες λατρευτικές εκδηλώσεις την Παρασκευή 30 Ιανουαρίου και το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου), είχε ένα τέλος συγκλονιστικό, καθώς ήταν τόσο αφοσιωμένος στο Χριστό και τόσο δεμένος μαζί του, που προκάλεσε το ανεξέλεγκτο μίσος των Τούρκων.

Όρμησαν πάνω του και του διέλυσαν το κορμί με ξύλα, σπαθιά και μαχαίρια. Αλύπητα κατέκοψαν το σώμα του σε μικρά κομμάτια το 1655 (κατά άλλους το 1664).

Τι είχε προηγηθεί και τον μεταχειρίστηκαν τόσο βάναυσα; Μετά από έναν αποτυχημένο αρραβώνα και υπό την επήρεια μαγικών εκ μέρους των συγγενών της κοπέλας, για ένα διάστημα δεν ήξερε τι έκανε.

Μέσα σε σύγχυση αλλαξοπίστησε, αλλά γρήγορα κατάλαβε την βέβηλη πράξη και φώναξε ανάμεσα σε πλήθος Τούρκων: «Ήμουν, είμαι και θα είμαι για πάντα Χριστιανός».

Μπροστά στο δικαστή ύψωσε το ανάστημά του και ζωηρά είπε ότι αποστρέφεται τον Αλλάχ. Προκάλεσε την οργή του και διέταξε τον αποκεφαλισμό του, αλλά δεν πρόλαβαν να του πάρουν οι δήμιοι το κεφάλι, καθώς κατέπεσαν πάνω του αλαλάζοντες φανατικοί Μουσουλμάνοι και τον εξόντωσαν.

Ο νεομάρτυρας Αναστάσιος έφτασε στο τέρμα του πνευματικού αγωνίσματος με άριστη επίδοση. Μπορεί να μην είχε ξεκινήσει καλά, ωστόσο προσκολλήθηκε στο Χριστό και έδωσε το αίμα του γι' αυτόν.

Και η ζωή του είναι πυξίδα για μας: Δεν αρκεί να ξεκινάμε καλά στη χριστιανική ζωή, με ενθουσιασμούς, με ζήλο, αλλά είναι ανάγκη να συνεχίσουμε μέχρι τέλους.

Τι ωφελεί, στ' αλήθεια, να αρχίζει κανείς με ζήλο και ενθουσιασμό και να τα αφήσει στη μέση; Πολλοί ξεκίνησαν με χαρά, με επιτυχίες, με μεγάλες ελπίδες και όνειρα και όμως δεν έφθασαν ούτε στα μισά.

Έκαναν τον πρώτο γύρο και σταμάτησαν. Γύρισαν πίσω. Η επιστροφή του Χριστιανού στον κακό εαυτό του δεν είναι καθόλου ορθή και τιμητική ενέργεια.

Ο νεομάρτυρας Αναστάσιος αψήφησε το φόβο της τιμωρίας, τη σκληρότητα των διωκτών του και προσκολλήθηκε με προθυμία και αγαλλίαση μέχρι θανάτου στο Θεό.

Ο Χριστιανός ποτέ δεν αφήνει το Χριστό. Ανήκει σ' Αυτό και μάλιστα με πρόθεση καρδιάς.