«Πάτερ, τί πρέπει να κάνωμε όταν βρισκόμαστε σε τελετήν κηδείας και πώς πρέπει να φερόμαστε όταν περνάει κηδεία;»

Απάντησις:

Άκουσε παιδί μου, όταν πάμε στην εκκλησίαν και αρχίζει η τελετή της κηδείας, ποτέ δεν μιλάμε και μέσα μας λέμε το «Κύριε ελέησον τον δούλον σου». Και όσον κακόν μεγάλον και αν μας έκανεν όταν ζούσε ποτέ δεν τον κατηγορούμε.

Ούτε μέσα ,μας ούτε στους άλλους, διότι αυτός που κατηγορεί (νεκρόν) παροργίζει πολύ τον Θεόν και εις αφάνταστον βαθμόν. Και ο Θεός φορτώνει τα μισά αμαρτήματα του νεκρού στον άσπλαχνον κατήγορόν του.

Επίσης, όταν δούμε, να περνάει κηδεία, σταματάμε, βγάζουμε το καπέλο μας, κάνουμε τον σταυρόν μας και λέμε μέσα μας: «Κύριε ελέησον την ψυχήν του αδελφού ή της αδελφής». Και μόλις προσπεράσει η κηδεία ,φεύγουμε και εμείς.

Όταν όμως περνάει η κηδεία και δεν σταματάμε με το αυτοκίνητο και δεν βγαίνουμε να κάνουμε τον σταυρόν μας και να πούμε το «Κύριε ελέησον», δείχνωμε ότι είμαστε αναίσθητα κτήνη και ο Θεός συντομεύει την ζωήν μας, διότι τέτοια κτήνη δεν πρέπει να ζουν επί μακρόν επί της γης, διότι κάνουν την ζωήν των άλλων ανυπόφορη και βασανιστική ,με το παράδειγμά τους. Δεν υπάρχει πιο μεγάλο κτήνος από αυτόν που δεν σέβεται την κηδείαν.

Από το βιβλίο: Ιερέως Φωτίου Νικολαΐδη: «Ερωτήσεις και Απαντήσεις, Απορίες και Διευκρινίσεις σε θέματα:

Θρησκευτικά, πολιτικά, οικονομικά, περιβαλλοντολογικά, στρατιωτικά, διαπλανητικά και ηθικά που είναι χρήσιμα για κάθε άνθρωπο»

ΚΑΣΤΟΡΙΑ 1998

ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Πηγή