«Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον».
Με χέρια που τρέμουν από θαυμασμό και συγκίνηση, υποδέχεται σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Πρεσβύτης Συμεών τον Σωτήρα Κύριο. Κι’ ενώ με τα σωματικά του μάτια βλέπει μπροστά του ένα
βρέφος σαράντα ημερών, που προσφέρεται στο Θεό, σύμφωνα με τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου, που ήταν συνηθισμένο να γίνεται στα πρωτότοκα παιδιά, με τα μάτια της πίστης, διακρίνει τον Χριστό Κυρίου.
Πρόκειται για τον Μεσσία, που περίμεναν έθνη και λαοί και για τον Οποίον ο Συμεών είχε λάβει από το άγιον Πνεύμα την υπόσχεση, ότι δεν θα πέθαινε προτού Τον δεί. Κι ενώ τα γεροντικά του μάτια βουρκώνουν για την εκπλήρωση της Θείας υπόσχεσης, η γλώσσα κινείται. Κινείται για να ευλογήσει την Παρθένο Μητέρα και τον σεμνό προστάτη της, αλλά συγχρόνως για να διατυπώσει και μια προφητεία. Λέει, λοιπόν, ο Συμεών στην Θεοτόκο και μητέρα του Ιησού:
«Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον». Δηλαδή Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες. Θα είναι σημείον αντιλεγόμενο, για να φανερωθούν οι πραγματικές διαθέσεις πολλών. Με την ευκαιρία αυτή, καλό θα είναι να δούμε κι εμείς σήμερα, σε ποιο από τα δύο στρατόπεδα ανήκουμε και αν στη ζωή μας αυτή αγωνιζόμαστε ή αν αδιαφορούμε και δεν νοιαζόμαστε για τη σωτηρία της ψυχής μας.
Πράγματι, από τη στιγμή της παρουσίας του Χριστού στον κόσμο το Πρόσωπό Του ήταν και είναι σημείο αντιλεγόμενο. Η μορφή Του δεν άφησε και δεν αφήνει κανένα αδιάφορο. Όλοι οι άνθρωποι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, από τη στιγμή που θ’ ακούσουν γι’ Αυτόν, θ’ ασχοληθούν μαζί Του.
Κι άλλοι θα Τον πιστέψουν, όπως και είναι, Υιόν του Θεού και Θεόν αληθινό, Λυτρωτή και Σωτήρα, Παντοδύναμο και Πανάγαθο Κύριο και πρόσωπο λατρευτό και προσκυνητό. Και άλλοι, οι άπιστοι, θα Τον αποκηρύξουν, θα Τον κατακρίνουν και θα Τον μισήσουν. Θα προσπαθήσουν ακόμα να Τον πολεμήσουν και να εξαλείψουν, αν είναι δυνατό, το Όνομα Του και ό,τι σχετίζεται με αυτό.
Κι αυτό, βέβαια, δεν είναι μόνο φαινόμενο της εποχής μας. Όπως είπαμε και πιο πάνω, από τη στιγμή της γέννησής Του, το ίδιο συνέβη. Με την εμφάνιση Του στη γή επολεμήθη και πολεμάται όσον ουδείς άλλος. Με την γέννησή Του οι Μάγοι Τον προσκυνούν και ο Ηρώδης Τον καταδιώκει. Οι μαθητές Του Τον πιστεύουν και οι Φαρισαίοι Τον αποκαλούν Βεελζεβούλ. Ο ένας ληστής, όταν βρίσκεται στον Σταυρό, τον ομολογεί Θεόν και Βασιλέα και ο άλλος Τον βλασφημεί. Αργότερα, οι μάρτυρες πεθαίνουν γι’ Αυτόν, ενώ οι αυτοκράτορες Τον πολεμούν. Και δια μέσου των αιώνων υπάρχουν πάντοτε οι πιστοί και οι άπιστοι. Οι χριστιανοί και οι αντίχριστοι. Κι έτσι, μένει η μορφή του Χριστού, όσο καμιά άλλη μορφή στην ιστορία του κόσμου, σημείον αντιλεγόμενον. Και δημιουργεί, χωρίς κανένα λόγο, κρίση στις ψυχές, χωρίζει τους ανθρώπους και δημιουργεί «πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Οι εχθροί Του πέφτουν, συντρίβονται και εξαφανίζονται. Κι από την άλλη πλευρά ψυχές που έχουν πίστη κερδίζονται, μετανοούν, γίνονται παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της Ουράνιας Βασιλείας Του.
Όμως, σαν Πανάγαθος που είναι ο Θεός, θέλει όλων των ανθρώπων την σωτηρία. Κι όχι απλώς την θέλει, αλλά και δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις και ευκαιρίες για όλους, να Τον γνωρίσουν, να Τον λατρεύσουν σαν Θεό και να Τον κάμουν Σωτήρα τους. «Ήρθα», μας λέει, «για να φέρω σε κρίση τον κόσμο, έτσι ώστε αυτοί που δεν βλέπουν να βρουν το φώς τους κι εκείνοι που βλέπουν ν’ αποδειχθούν τυφλοί» (Ιωάνν. Θ΄39). Θέτει, λοιπόν, σ’ εφαρμογή για κάθε άνθρωπο Θείο σχέδιο, μέχρις ότου επιτευχθεί η σωτηρία. Η πολυποίκιλη σοφία Του, χρησιμοποιεί για κάθε ηλικία, για κάθε χαρακτήρα, για κάθε ψυχοσύνθεση τρόπους διάφορους για να ελκύσει κοντά Του, να ενθαρρύνει στην μετάνοια και να μας κερδίσει όλους. Και υπάρχουν οι άνθρωποι που σπεύδουν να Τον εγκολπωθούν, να συμμορφωθούν προς όλα όσα Εκείνος διατάσσει, να θυσιάσουν κάθε τι που τους χωρίζει από την αγάπη Του, να Του παραδώσουν ολόκληρη την καρδιά τους και να Τον κάμουν Κύριο και Θεό τους, Σωτήρα τους και Λυτρωτή τους. Είναι οι ευτυχισμένοι και τρισμακάριοι, οι αναστημένοι και κληρονόμοι της Βασιλείας Του.
Δυστυχώς, είναι και οι άλλοι, που θεληματικά Τον αρνούνται. Κλείουν ερμητικά τα αυτιά τους, για να μην ακούσουν την άγια διδασκαλία Του.
Απιστούν στην θεότητά Του και δεν δέχονται τη σωτηρία που τους προσφέρει.
Πολλές φορές γίνονται πολέμιοι και εχθροί Του. Αυτοί οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι και ταλαίπωροι, αποτυχημένοι και αξιοκατάκριτοι. Τέτοιος ήταν ο Ηρώδης που με πείσμα Τον αρνήθηκε και βρήκε τραγικό θάνατο. Τέτοιος ήταν ο Ιούδας που Τον πρόδωσε και συνετρίβη κυριολεκτικά. Τον αρνήθηκε, κατά ένα μεγάλο μέρος, το Ιουδαϊκό Έθνος και δοκίμασε τη φρίκη της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, με τα ποτάμια του αίματος και τα εκατομμύρια των νεκρών και αιχμαλώτων. Τον αρνήθηκαν σύγχρονα καθεστώτα και Τον πολέμησαν με μίσος και μανία και ζήτησαν με κάθε τρόπο να εξαφανίσουν τους πιστούς οπαδούς του Εσταυρωμένου. Για όλους αυτούς ισχύει και θα ισχύει η προφητεία του δικαίου Συμεών: «ούτος κείται εις πτώσιν πολλών».
Αγαπητοί μου! Ο Χριστός είναι όχι μόνο, το κέντρο της ιστορίας, γύρω από τον Οποίο στρέφεται ο κόσμος όλων των αιώνων και όλων των εποχών, αλλά και ο λίθος του προσκόμματος και η πέτρα του σκανδάλου. Όσοι Τον δέχονται σώζονται και λυτρώνονται. Όσοι Τον αρνούνται πέφτουν και συντρίβονται.
Προσκόπτουν και χάνονται. Όσοι έχουν καλή διάθεση, όσοι αγαπούν την αρετή και τον Θεό, σώζονται και ανίστανται. Όσοι έχουν κακή διάθεση και αγαπούν το σκοτάδι και τα πονηρά έργα πέφτουν και καταδικάζονται. Δεν θέλουν αυτοί τον Χριστό και τη σωτηρία που τους προσφέρει και γι’ αυτό απομακρύνονται και χωρίζονται από Αυτόν. Ας παρακαλούμε, λοιπόν, τον Κύριο να μας στηρίζει στην αγάπη Του και το θέλημα Του. Και να είναι για μας όχι σημείον αντιλεγόμενον, αλλά «ο Κύριος και Θεός μας».
Τέως Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου