ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΧΙΟΥ: Η Υπαπαντή του Σωτήρος Χριστού

Κάθε ἄνθρωπος στὴ ζωὴ του κρύβει ἕναν βαθύτερο πόθο, μία λαχτάρα, μίαν ἀγάπη, ἡ ὁποία τὸν διαποτίζει ὁλόκληρο καὶ χρωματίζει κάθε κίνημα τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός του. «Ὅπου ὁ θησαυρὸς ὑμῶν ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν». 

Αὐτὸς ὁ θησαυρὸς χαρακτηρίζει τὸ εἶναι μας, δίνει νόημα στὴ ζωή μας καί, ἀνάλογα πρὸς τὴν ἀξία του, μεγεθύνεται ἤ σμικρύνεται ἡ ἀξία τῆς καθημερινότητάς μας. Γιὰ τοὺς περισσοτέρους θησαυρὸς εἶναι τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, τὰ πλούτη , οἱ ἀνέσεις, οἱ ἐμπειρίες, ἡ δόξα, ἡ δύναμη καὶ ἡ

ἐξουσία, οἱ κάθε μορφῆς ἰδεολογίες καὶ θρησκευτικὲς δοξασίες, καὶ γύρω ἀπὸ αὐτὰ ἀγωνίζονται καὶ πάσχουν. Γιὰ ἄλλους, ἐλαχίστους, θησαυρὸς εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ Αὐτὸν ἐπιθυμοῦν νὰ Τὸν ἀποκτήσουν ὑπομένοντας δοκιμασίες καὶ θλίψεις.

Μία τέτοια μορφὴ ὑπομονετικοῦ ἀνθρώπου, «προσδεχομένου τὸν Χριστὸν», ἦταν ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ γέροντας, ὁ ὁποῖος προσδοκοῦσε νὰ δεῖ τὸν Χριστό, σύμφωνα μὲ τὴν πληροφορία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅτι δὲν θὰ πέθαινε, πρὶν συμβεῖ αὐτὴ ἡ πολυπόθητη συνάντηση, ἡ Ὑπαπαντή, ὅπως καθιερώθηκε νὰ ὀνομάζεται τὸ γεγονὸς αὐτό. Ὁ Συμεὼν χρόνια καὶ χρόνια αὐτὸ ποθοῦσε, γὶ ‘ αὐτὸ ζοῦσε καὶ αὐτὴ ἡ προσδοκία γέμιζε τὴν ὕπαρξή του σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ αἰσθάνεται ὡς θεϊκὸ δῶρο αὐτὴν τὴν ὑπερφυσικὴ παράταση τῆς ζωῆς του, χωρὶς νὰ βαρύνεται ἀπὸ τὴ φθορὰ τοῦ σώματός του.

Κάποια ἡμέρα λοιπὸν λαμβάνει τὴν πληροφορία ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο νὰ πάει στὸ Ναό, γιὰ νὰ δεῖ τὸν Ποθούμενο. Φανταστεῖτε τὸν ὑπέργηρο Συμεὼν νὰ ἀνεβαίνει ἀργὰ - ἀργὰ τὰ σκαλοπάτια τοῦ Ναοῦ, νὰ μπαίνει μέσα στὸ μεγαλόπρεπο ἐσωτερικό του καὶ ἐκεῖ νὰ βλέπει σὲ μία γωνιὰ τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὴ Μαριὰμ ποὺ κρατᾶ στὴν ἀγκαλιὰ της τὸ βρέφος Ἰησοῦ. Νὰ παίρνει τὸ μωρὸ στὴν ἀγκαλιά του, νὰ εὐλογεῖ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐκφωνεῖ τὸν περίφημο λόγο τῆς ἀπολύσεως: «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου Δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα Σου ἐν εἰρήνη», γιατί εἶδαν τὰ μάτια μου τὸ σχέδιό Σου γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, τὸ ὁποῖο ἑτοίμασες, γιὰ νὰ τὸ γνωρίσουν οἱ πάντες. Αὐτὸ τὸ σχέδιο θὰ φέρει τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας μπροστὰ σὲ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ θὰ δοξάσει τὸν λαό σου, τὸν Ἰσραήλ. Ὁ Ἰωσὴφ καὶ ἡ Μαριὰμ βλέπουν καὶ ἀκοῦνε ἔκπληκτοι καὶ γεμάτοι ἀπορία τὴν εὐλογία τοῦ Συμεὼν καί τὴν συνεπακόλουθη προφητεία τοῦ σχετικὰ μὲ τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος θὰ εἶναι «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» μέσα στὴν κοινωνία: ἄλλοι θὰ τὸν ἀρνηθοῦν καὶ θὰ χαθοῦν, ἄλλοι θὰ τὸν πιστέψουν καὶ θὰ σωθοῦν. Ὀδυνηρὸ σπαθὶ θὰ τρυπήσει τὴν καρδιὰ τῆς Μαρίας, ἐξαιτίας τοῦ πάθους του, σπαθὶ τὸ ὁποῖο θὰ διεισδύσει στὰ βάθη τῶν καρδιῶν καὶ θὰ φέρει στὸ φῶς ὅλες τὶς βαθιὲς καὶ ἀπόκρυφες σκέψεις σχετικὰ μὲ τὸν Χριστό. Ἔτσι ὁ Συμεὼν κρατώντας τὸ μικρὸ Χριστὸ μπορεῖ πλέον νὰ πεθάνει μέσα στὴν ἀνεκλάλητη χαρὰ κι ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη γλυκύτητα ἀπὸ αὐτὴν ποὺ χαρίζει ὁ Χριστὸς στὸν ἄνθρωπο ποὺ Τὸν συναντᾶ. Δὲν ὑπάρχει ἀνώτερη χαρὰ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ γεύεται ὁ ἄνθρωπος, ὅταν δέχεται τὸν Χριστὸ στὴν ἀγκαλιά του. Ὅπως μέσα σὲ νυχτερινὴ χειμωνιάτικη θύελλα μοναχικὸς διαβάτης μὲ δυσκολία περπατᾶ καὶ βλέπει ἀνέλπιστα κάπου μακριὰ φωτεινὸ παράθυρο καὶ πλησιάζοντας χτυπᾶ τὴν πόρτα, κάποιος τοῦ ἀνοίγει, μπαίνει μέσα καὶ ζεσταίνεται δίπλα σὲ ἀναμμένο τζάκι, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ πορεύεται ἀναζητώντας τὸν Χριστό, ἀρχικὰ κινεῖται στὸ σκοτάδι καὶ ξαφνικὰ βλέπει νὰ ἀνοίγεται ἕνα παράθυρο στὴν ψυχή του, ἀπ΄ὅπου εἰσέρχεται φῶς, θέρμη, ἐλπίδα, χαρά! Εἰσέρχεται μέσα του ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ φέρνει τὸν Παράδεισο μαζί του, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο Του: «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστι». Ἡ χαρὰ αὐτὴ δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, ἀλλὰ εἶναι ἀπότοκη τῆς ἄνωθεν γεννήσεως, κάτι ποὺ συμβαίνει σὲ ὅσους ἀναζητοῦν τὸν Οὐρανό. Καμιὰ ἐγκόσμια ἡδονὴ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ συγκριθεῖ μὲ τὴ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ. Ποιὰ πραγματικὴ χαρὰ θὰ μποροῦσε νὰ δώσει ὁ ἐπίγειος κόσμος, ποὺ εἶναι ἕνας ἀπέραντος ὁμιχλώδης καὶ δυσώδης βάλτος ἀποσύνθεσης καὶ θανάτου; Ἡ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς συνάντησης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Χριστό, εἶναι δῶρο φιλίας ἀπὸ τὸν Χριστό, ποὺ παρέχεται στοὺς φίλους του τοὺς ἀγωνιζομένους μὲ φιλότιμο πολὺ καὶ ἱδρώτα, κατὰ τὸν ἀσκητικὸ λόγο: « Δὸς αἷμα καὶ λάβε πνεῦμα!».

Ἀξίζει νὰ παλέψει κάποιος, γιὰ νὰ λάβει τὸν Χριστό, ἀξίζει νὰ γευτεῖ τὸν Χριστό, κατὰ τὸ ψαλμικὸ λεγόμενο: «Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος», ἀξίζει νὰ κοινωνήσει τὸν Χριστό, ἀξίζει νὰ δώσει τὸν ἑαυτό του στὸ Χριστὸ καὶ νὰ πέσει στὴν ἀγκαλιά Του, γιὰ νὰ ζεῖ μία ἀτέρμονη προσωπικὴ Ὑπαπαντή!

Πηγή