Κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου συνέλαβαν από τα βουνά κάποιον αντάρτη — τον ξέρουν οι παλαιοί Κοζανίτες — και δεμένο τον έσερναν μέσα στην πόλη.
Κάποιοι άνανδροι Κοζανίτες, που όταν εκείνος ήταν στα πράγματα κάθονταν κλαρίνο μπροστά του, τώρα βλέποντάς τον σαν χτυπημένο σκυλί να τον μεταφέρουν στην πόλη, τον έφτυναν.
Τον πιάσανε λοιπόν και σε άθλια κατάσταση τον έριξαν στη φυλακή.
Όταν το έμαθα στενοχωρήθηκα. Πήγα στις φυλακές για να τον δω. Οι υπεύθυνοι των φυλακών δεν με επέτρεπαν να μπω.
"Σε αυτόν έρχεσαι και του φέρνεις φαγητό; Όχι φαγητό, αλλά δηλητήριο να τού δώσεις" μου είπαν.
"Όπως ερχόμουν σε εσάς και έφερνα φαγητό στη φυλακή και όχι δηλητήριο, το ίδιο θα κάνω και σε αυτόν τον φυλακισμένο"τους απάντησα.
Με άφησαν και μπήκα.
Όταν άνοιξε η πόρτα και με είδε, έκλαψε.
Ήταν σε άθλια κατάσταση. Και είπε:
"Πάτερ Αυγουστίνε, εσύ ήλθες να με δεις! Ούτε η γυναίκα μου, ούτε τα παιδιά μου δεν με επισκέφτηκαν. Τώρα πιστεύω, ότι υπάρχει Χριστός!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου