«ανήγαγον αυτόν εις Ιεροσόλυμα παραστήσαι τω Κυρίω»
Σήμερα η Εκκλησία τιμά τη μεγάλη εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου. Χαρακτηρίζεται και ως Δεσποτική, αφού αναφέρεται στην αφιέρωση του θείου Βρέφους στον Θεό, αλλά και Θεομητορική, γιατί μέσα από το περιεχόμενό της η Παναγία εμφανίζεται να τελεί όσα προνοεί ο Νόμος.
Η προσαγωγή του Κυρίου στο Ναό, όπως όριζαν οι Μωσαϊκές διατάξεις για τα τεσσαρακονθήμερα βρέφη, αναδεικνύει και το πρόσωπο που τον υποδέχθηκε, δηλαδή τον δίκαιο Συμεών. Πρόκειται, όπως πληροφορούμαστε, για άνθρωπο «δίκαιο και ευλαβή», φωτισμένο από τον Θεό.
Το Πνεύμα το Άγιο του έδωσε την θεία πληροφορία ότι δεν θα έφευγε από τον παρόντα κόσμο «πριν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου». Πραγματικά, αξιώνεται να τον βαστάξει στις αγκάλες του. Δίνει την ευλογία του στην Παναγία Μητέρα, το μνήστορα, αλλά και το ίδιο το παιδίον. Βέβαια, δεν είχε ανάγκη ο Χριστός από την ευλογία του Συμεών. Αντίθετα, ο πρεσβύτης είχε ανάγκη να δεχθεί τις ευλογίες του Ιησού. Ο Θεάνθρωπος βλέπουμε να ταπεινώνεται μπροστά στο πλάσμα του. Έτσι, η μεγάλη εορτή της Υπαπαντής αποτελεί άλλη μια έκφραση της ταπείνωσης του ίδιου του Θεού και της ανάδειξης της ως της κατ’ εξοχή οδού σωτηρίας.
Η «παράσταση» του μόλις σαράντα ημερών θείου Βρέφους στον Θεό, συνιστά ουσιαστικά προαναγγελία για την πλήρη και ολοκληρωτική αφιέρωση του Κυρίου στο θέλημα του Θεού. Βλέπουμε μάλιστα να τελεσιουργείται στην εκούσια σταυρική θυσία του, κατά την οποία ο Χριστός «παρέστησεν εαυτόν θυσίαν ζώσαν αγίαν ευάρεστον τω Θεώ» για τη σωτηρία του ανθρώπου.
Η μαρτυρία του Συμεών
Ανεβαίνοντας, λοιπόν, η αγία οικογένεια στο ναό συνάντησε τον Συμεών και την προφήτιδα Άννα. Ο Συμεών περιγράφεται να είναι δίκαιος και ευλαβής, περιμένοντας διακαώς την έλευση του Μεσσία. Ήταν σίγουρος από τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος ότι «μη ιδείν θάνατον πρίν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου». Ο Συμεών δεν δυσκολεύεται ν’ αναγνωρίσει στο πρόσωπο του θείου Βρέφους τον αναμενόμενο Μεσσία. «Αγκαλίζεται χερσίν, τον του Νόμου ποιητήν και Δεσπότην του παντός». Εκείνον που, σύμφωνα με την υμνολογία, «οι άνω λειτουργοί τρόμω λιτανεύουσι, κάτω νυν ο Συμεών αγκαλίζεται χερσί».
Σ’ αυτή την προϋπάντηση (δηλαδή υπαπαντή), παραπέμπει η μεγάλη σημερινή εορτή. Γιατί ακριβώς, στο πρόσωπο του Συμεών η ζωή του κτιστού δημιουργήματος πλημμυρίζει από την άκτιστη ζωή και χάρη του θείου Βρέφους. Καταξιώνεται, λοιπόν, ο Συμεών ανώτερων μεγαλείων της θείας ευλογίας.
Με την ευλογία του ο Συμεών, έδωσε τη δική του μαρτυρία – προφητεία για το μέλλον του θείου Βρέφους: α) ο Χριστός με την παρουσία του στον κόσμο θα γίνει αιτία «εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ», β) ο Χριστός θα είναι «σημείον αντιλεγόμενον» και γ) η καρδιά της Παναγίας θα δεχθεί την μαχαιριά με τον εκούσιο σταυρικό θάνατο του «Υιού και Θεού» της.
Η επαλήθευσή της
Η προφητική αυτή μαρτυρία βρίσκει πλήρως την επαλήθευσή της, όχι μόνο τότε αλλά και μέχρι σήμερα. Η πτώση του ανθρώπου αποκαλύπτεται από την εκ μέρους του ανθρώπου απόρριψη της προσφερόμενης αγάπης του Θεού. Η ανάσταση αναφέρεται στους ανθρώπους που έχουν την ευλογία ν’ αποδέχονται στη ζωή τους πλήρως το σωτήριο μήνυμα του Κυρίου. Πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες που τα αναστάσιμα βιώματα από τη νέκρα της αμαρτίας και η δυνατότητα μετοχής στην αιώνια ζωή, αναδεικνύονται τρόπος ζωής. Στις συχνότητες του προφητικού λόγου του Συμεών κινείται και η διαπίστωση του αποστόλου Παύλου: «Οίς μεν οσμή θανάτου εις θάνατον, οις δε οσμή ζωής εις ζωήν» (Β΄ Κορ. β΄ 16). Το σκηνικό της Υπαπαντής συμπληρώνει και η παρουσία της προφήτιδας Άννας, η οποία «ανθωμολογείτο τω Κυρίω», δηλαδή ευχαριστούσε και δοξολογούσε τον Θεό για όλα αυτά τα θεία μεγαλεία που την καταξίωσε να βιώσει. Έδινε κι εκείνη τη δική της μαρτυρία σε όλους όσους ανέμεναν την σωτηρία και κατοικούσαν στην Ιερουσαλήμ.
Αγαπητοί αδελφοί, με την εορτή της Υπαπαντής η Εκκλησία προσκαλεί όλους να εγκολπωθούν τα σωτήρια μηνύματά της. Αυτά τα βαθύτερα μηνύματα ξεπροβάλλουν και μέσα από την υμνολογία της εορτής, μεταγγίζοντας στον άνθρωπο ουράνια ευλογία. Το μεγάλα γεγονότα που αναδεικνύονται στο όλο σκηνικό της Υπαπαντής του Κυρίου, βοηθούν τον άνθρωπο να προϋπαντήσει και ν’ αποδεχθεί τη δωρεά της χάριτος του Θεού, αισθανόμενος την ευδοκία του Χριστού να «ανακλίνεται» στην αγκάλη του Συμεών και παρακαλώντας ακατάπαυστα: «ημάς τους υμνούντας σε, της των παθών τυραννίδος ανακαλούμενος ρύσαι και σώσον τας ψυχάς ημών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου