– Γέροντα, ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ γράφει: «Ὁ ταπεινόφρων, ὅταν παρίσταται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δὲν θέλει τολμήσει νὰ προσευχηθῇ». Δηλαδὴ τί κάνει;
– Αἰσθάνεται τὸν ἑαυτό του ἀνάξιο νὰ προσευχηθῆ, νὰ συνομιλήση μὲ τὸν Θεό.
– Καὶ τί κάνει, Γέροντα;
– Γέροντα, ἐσεῖς μὲ τί τρόπους καλλιεργούσατε τὴν εὐχὴ στοὺς διαφόρους τόπους ποὺ μονάσατε;
– Χανόμουν στὴν εὐχή! Ξέρεις τί θὰ πῆ χανόμουν; Βυθιζόμουν…, ἕνα γλυκὸ βύθισμα…
– Θέλετε νὰ πῆτε, Γέροντα, ὅτι χάνατε τὴν αἴσθηση τοῦ τόπου καὶ τοῦ χρόνου;
– Ναί, χανόμουν τελείως… Γιὰ νὰ φέρω ἕναν λογισμό, ἔπρεπε νὰ σταματήσω τὴν εὐχή. Ξέρεις τί θὰ πῆ νὰ βυθίζεσαι‐νὰ βυθίζεσαι... Μετὰ δὲν θέλεις τίποτε, δὲν ζητᾶς τίποτε.
– Μετά, Γέροντα, λὲς μόνον τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»;
– Δὲν λὲς τίποτε· νιώθεις τὴν θεία θέρμη, τὴν θεία γλυκύτητα. Σταματάει πλέον καὶ ἡ εὐχή, ἐπειδὴ ὁ νοῦς ἔχει ἑνωθῆ μὲ τὸν Θεὸ καὶ δὲν θέλει μὲ κανέναν τρόπο νὰ φύγη ἀπὸ κοντά Του· τόσο εὐχάριστα νιώθει.
Ὅταν φθάση σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση ὁ ἄνθρωπος, ἡ εὐχὴ κόβεται μόνη της. Τότε σταματάει καὶ ὁ νοῦς ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, παύει νὰ λειτουργῆ καὶ τὸ μυαλό, καὶ ἡ ψυχὴ αἰσθάνεται μόνον τὴν γλυκύτητα τῆς θείας ἀγάπης, τῆς θείας στοργῆς καὶ σιγουριᾶς, σὰν τὸ μωρὸ ποὺ δὲν σκέφτεται τίποτε, ἀλλὰ μόνον ἀγάλλεται στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας του. Ὅταν τὸ παιδάκι λουφάζη στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας, μιλάει; Εἶναι ἕνωση πλέον, ἐπικοινωνία.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ - ΛΟΓΟΙ ΣΤ' - ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου