(Λκ. β΄ 22-40)
Ἀγαπητοί ἀδελφοί,
πιστοί τηρητές τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου ὁ Ἰωσήφ καί ἡ Παρθένος Μαρία, μέ τή συμπλήρωση σαράντα ἡμερῶν ἀπό τή γέννηση τοῦ Ἰησοῦ, ἔρχονται στά Ἱεροσόλυμα καί προσφέρουν στό Ναό τό νεογέννητο βρέφος.
Ἐκεῖ τούς ὑποδέχεται ὁ γέρων ἱερεύς Συμεών, στόν ὁποῖο τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶχε ἀποκαλύψει: «μή ἰδεῖν θάνατον πρίν ἤ ἴδῃ τόν Χριστόν Κυρίου» (Λουκ. 2,26). Ἀνοίγει τήν ἀγκαλιά του, δέχεται τό «παιδίον Ἰησοῦν» καί γεμάτος ἐσωτερική ἀγαλλίαση λέει τά συγκινητικά-εὐχαριστήρια ἐκεῖνα λόγια πού ἡ ἐκκλησία μας ἐπαναλαμβάνει πρίν τό τέλος κάθε ἑσπερινοῦ: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου Δέσποτα …
ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου, τό σωτήριόν σου…». Καί ἐνῶ ὁ «Ἰωσήφ καί ἡ μήτηρ αὐτοῦ ἦν θαυμάζοντες ἐπί τοῖς λαλουμένοις αὐτοῦ» (Λουκ. 2,33), στρέφεται ὁ πνευματοφόρος Προφήτης στήν Παναγία καί τῆς ἀποκαλύπτει μεταξύ ἄλλων καί τούτη τή συγκλονιστική προφητεία: «Ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. 2,34)· τῆς ὁμιλεῖ δηλαδή γιά τήν κατάσταση πού θά φέρει στόν κόσμο ἡ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ καί γιά τή στάση πού θά κρατήσουν οἱ ἄνθρωποι ἀπέναντι στό πρόσωπό Του.
Εἶναι γεγονός πώς ἀπό τή στιγμή πού ἦλθε στόν κόσμο ὁ Ἰησοῦς ἔγινε σημεῖο ἀντιλεγόμενο καί αἰτία πτώσης ἤ ἀνάστασης τῶν ἀνθρώπων. Ἦταν καί εἶναι ὁ Ἰησοῦς, γιά τούς ἀνθρώπους πού ζοῦν ἐκτός Ἐκκλησίας, σκότος καί μωρία, ψεῦδος καί μῦθος, γιά ὅλους αὐτούς πού τόν ἀντιμετώπισαν μέ ὑποψία καί ἐπιφυλακτικότητα, πού τόν ἐμίσησαν καί τόν ἐδίωξαν, αὐτούς πού τόν χαρακτήρισαν μέ τά αἰσχρότερα ὀνόματα: «Ἰδού ἄνθρωπος φάγος καί οἰνοπότης, τελωνῶν φίλος καί ἁμαρτωλῶν» (Ματθ. 11,19). Γι’ αὐτούς πού προσπάθησαν μέ κάθε τρόπο νά ἐξαλείψουν τό ὄνομά Του ἀπό τήν ἱστορία.
Γι’ αὐτούς ὅλους τούς ἀνθρώπους ὁ Ἰησοῦς ὑπῆρξε θάνατος καί πτώση. Εἶναι αὐτοί ἀκριβῶς πού τόν περιφρόνησαν καί ἔθεσαν τόν ἑαυτό τους πάνω ἀπό τό ἅγιο θέλημά Του, ὅσοι κατεπάτησαν τίς ἐντολές Του, τόν πολέμησαν καί τόν ἐσυκοφάντησαν μέ μανία. Τό ἀποτέλεσμα; Ἔπεσαν καί συνετρίβησαν, γιατί φυσικό ἐπακόλουθό της ἄρνησης τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἡ πτώση καί ἡ συντριβή, τό λέει χαρακτηριστικά ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «σύντριμμα καί ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν καί ὁδόν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν» (Ρωμ. 3, 16-17) καί ὁ ψαλμωδός ἀναφέρει: «οἱ μακρύνοντες ἑαυτούς ἀπό τοῦ Θεοῦ ἀπολοῦνται» (Ψαλμ. 72,27).
Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ ἄλλη μερίδα τῶν ἀνθρώπων. Ἐκείνων πού τόν δέχθηκαν ἀνεπιφύλακτα σάν Σωτῆρα καί Λυτρωτή, πού τόν ὁμολόγησαν Χριστό Υἱό τοῦ Θεοῦ ἐπαναλαμβάνοντας τά λόγια του ἀποστόλου Πέτρου: «Σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ματθ. 16,16).
Εἶναι ἀκριβῶς ἐκεῖνοι πού τόν ἀκολούθησαν μέ χαρά καί κάποια στιγμή ἀκόμη θυσιάστηκαν γι’ αὐτόν. Γι’ αὐτούς ὁ Ἰησοῦς ὑπῆρξε ἀνάσταση καί ζωή. Εἶναι οἱ κοινωνίες ἐκεῖνες καί τά ἔθνη πού ἔζησαν μέ τό θέλημά Του, ἀναστήθηκαν ἀπό τό βυθό τῆς ἀπώλειας καί μεγαλούργησαν. Γιατί ἄτομα καί οἰκογένειες, ἔθνη καί λαοί, πού πορεύθηκαν μέχρι σήμερα μέ τό φῶς τοῦ θείου Νόμου, δέν συνετρίβησαν στίς δοκιμασίες καί στίς καταιγίδες τῆς ζωῆς, ἀλλά διασώθηκαν καί δικαιώθηκαν, γιατί εἶχαν ὁδηγό τόν Ἰησοῦ.
Πρέπει νά ποῦμε ἐδῶ πώς ὑπάρχει καί μία τρίτη κατηγορία, πού σέ ὅλες τίς ἐποχές κάνει αἰσθητή τήν παρουσία της μέσα στόν κόσμο καί τήν κοινωνία. Εἶναι ἡ κατηγορία τῶν χλιαρῶν καί οὐδετέρων χριστιανῶν.
Οἱ ἄνθρωποι τῆς κατηγορίας αὐτῆς, ἀποχαυνωμένοι ἀπό τή δύναμη τοῦ κόσμου, ζαλισμένοι ἀπό τίς ἐπιτυχίες τῆς ἐπιστήμης, ἀδύναμοι στή μανία τῆς ἁμαρτίας, δίψυχοι καί διχασμένοι, κρατοῦν οὐδέτερη στάση στόν Ἰησοῦ καί τήν ἐκκλησία Του. Δέν πολεμοῦν, ἀλλά καί δέν ὑπερασπίζονται. Δέν βλασφημοῦν, ἀλλά καί δέν ὑποστηρίζουν τήν ἀλήθεια. Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ τύποι τῶν ἀνθρώπων πού θέλουν νά τά ἔχουν μέ ὅλους καλά.
Ἡ τραγική διαπίστωση εἶναι ὅτι πολλοί, πού θέλουν νά ὀνομάζονται χριστιανοί, ἀνήκουν στήν κατηγορία αὐτή καί πού ἴσως, χωρίς νά θέλουν νά τό δείξουν, στήν ὥρα τοῦ ἀγῶνα δέν τολμοῦν νά ὑπερασπιστοῦν τό Χριστό. Αὐτοί οἱ τύποι ἀνθρώπων-χριστιανῶν, μέ τήν ἀνοχή καί τή σιωπή τους, γίνονται σύμμαχοι καί συνυπαίτιοι τοῦ κακοῦ. Σ’ αὐτούς ἀναφέρονται τό εὐαγγελικό χωρίο: «ὁ μή ὤν μετ’ ἐμοῦ, κατ’ ἐμοῦ ἐστι» (Ματθ. 12,30).
Ἀγαπητοί μου,
Ἡ φράση τοῦ πρεσβύτου Συμεών, ὅτι ὁ Χριστός «κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν…» (Λουκ. 2,34), περιγράφει τή θετική ἤ ἀρνητική στάση τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντί Του. Καί γιά τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας ἐξακολουθεῖ ὁ Ἰησοῦς νά εἶναι πτώση καί ἀνάσταση καί σημεῖο ἀντιλεγόμενο.
Ὑπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί ἐχθροί του Χριστοῦ πού τόν πολεμοῦν ἀκόμη καί σήμερα, μέ κάθε μέσο. Πολλοί οἱ ὁποῖοι ἐπιδιώκουν νά τόν ἐξορίσουν ἀπό τή ζωή μας, τόν συκοφαντοῦν μέ τά ἔργα τους καί τόν βλασφημοῦν μέ τή διδασκαλία τους. Χωρίς νά γνωρίζουν βέβαια, πώς ὁ Ἰησοῦς δέν φθείρεται καί δέν ἀδυνατίζει ποτέ, γιατί ἡ βασιλεία του εἶναι «βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων».
Ἐμεῖς ἄς εἴμαστε ἀπό ἐκείνους πού πορεύονται ἀντίθετα στό ρεῦμα τοῦ κακοῦ, κρατώντας ψηλά τή σημαία τοῦ Ἐσταυρωμένου καί Ἀναστημένου Χριστοῦ. Γιατί ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή καί τό φῶς, ἡ ἐλπίδα καί ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου. Μόνο κοντά Του θά βροῦμε τή λύτρωση καί ζώντας ἑνωμένοι μέ τά μυστήρια τῆς ἐκκλησίας Του θά γίνουμε οἱ χαρούμενοι ἄνθρωποι τῆς γῆς καί οἱ ἔνδοξοι τοῦ οὐρανοῦ πολῖτες. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου