[Γράφει ο Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός]:
Όταν γυρίζαμε από κάποια υπηρεσία και διηγόμασταν για καμία συμφορά ή δοκιμασία, που ακούσαμε ή είδαμε σε κάποιο πρόσωπο έκλαιγε και, αν τυχόν έτρωγε, σταματούσε το φαγητό.
Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής (1898-1959).
Αν πάλι κάποιος, μας ευεργετούσε, άμεσα ή έμμεσα, δεν ξεχνούσε ποτέ, αλλά αναζητούσε τρόπους και αφορμές για να ανταποδώσει αν ήταν δυνατόν κάτι περισσότερο.
Εκεί, όμως, που ολοκλήρωνε την ευγνωμοσύνη και συμπάθειά του ήταν στην προσευχή. Ώρες ολόκληρες προσευχόταν με δάκρυα για τον κόσμο και κοινωνούσε έμπρακτα στον πανανθρώπινο πόνο, ιδίως των γνωστών του προσώπων, που παρακαλούσαν να προσευχηθεί γι’ αυτούς.
Μερικές φορές τον έβλεπα να αγωνιά και τον ρωτούσα τι συμβαίνει. Μου απαντούσε με πόνο ότι κάποιο πρόσωπο από τα γνωστά μας πάσχει και ζητάει βοήθεια.
Από το βιβλίο του Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού, ο “Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Βίος, Διδασκαλία, “Η Δωδεκάφωνος σάλπιξ”, έκδοση Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου