Η Μαρία Ιβάνοβνα, η διά Χριστόν σαλή, καθοδηγούταν από μιαν άλλη διά Χριστόν Σαλή, γνωστή ως «Πάσσα του Σάρωφ» (Πάσσα: Παρασκευή). Την ευλαβούνταν και την σέβονταν πολύ ο κόσμος, είχε ενδιαφερθεί γι’ αυτήν ακόμα κι ο ίδιος ο τσάρος.
Η συνάντηση της οσίας Παρασκευής (Πάσσας) της
διά Χριστόν σαλής με την οικογένενεια των τσάρων.
Το 1903 που ο τσάρος Νικόλαος επισκέφτηκε το Σάρωφ για την ανακομιδή των λειψάνων του οσίου Σεραφείμ, είχε μαζί της μια πολύωρη συζήτηση στην οποία παρίστατο και η αυτοκράτειρα. Τους προφήτεψε το μαρτυρικό θάνατό τους καθώς και το τέλος της Αγίας Ρωσίας. Στο σημείο αυτό η αυτοκράτειρα παρά λίγο να λιποθυμήσει.
Μπόρεσε μόνο να πει:
– Δεν το πιστεύω, δεν μπορεί να γίνει αυτό.
Αυτά έγιναν ένα χρόνο πριν από τη γέννηση του διαδόχου του θρόνου. Κι ήθελαν τόσο πολύ ένα διάδοχο! Η μητέρα Πάσσα όμως σηκώθηκε από το κρεββάτι της κρατώντας ένα κομμάτι κόκκινο πανί και είπε:
– Αυτό για να φτιάξεις ένα μικρό παντελονάκι για το γιο σου. Κι όταν γεννηθεί, θα πιστέψεις αυτά που σου λέω.
Φεύγοντας οι αυτοκράτορες αλληλοασπάστηκαν τα χέρια τους με την ασκήτρια. Ο τσάρος υποσχέθηκε πως θα ξανάρχονταν σύντομα για να κάνουν την ανακομιδή των λειψάνων της μητέρας Αλεξάνδρας, της πρώτης ηγουμένης του Ντιβέγεβο. Την ευλαβούνταν πολύ γιατί είχε εμφανιστεί στο παλάτι τους κι είχε κάνει πολλά θαύματα εκεί.
Όταν έφυγε ο τσάρος έδειχνε ωχρός και στενοχωρημένος, είπε όμως πως η Παρασκευή Ιβάνοβνα ήταν η μόνη αληθινή δούλη του Θεού. Όλοι και παντού τον υποδέχονταν σαν τσάρο, αυτή μόνο τον υποδέχτηκε σαν κοινό θνητό.
Όσιος Σερααφείμ του Σαρώφ
Όταν έφυγαν από τη μακαρία Πάσσα, οι τσάροι πήγαν να επισκεφτούν την Ελένη Μοτοβίλωφ, τη σύζυγο του Νικολάου Μοτοβίλωφ, που είναι πασίγνωστος επειδή κατέγραψε τη συζήτηση που είχε με τον άγιο Σεραφείμ για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.
Η Μοτοβίλωφ έδωσε στον τσάρο ένα γράμμα που της είχε παραδώσει εβδομήντα χρόνια νωρίτερα ο όσιος Σεραφείμ, για να το δώσει «στον τσάρο, στου οποίου τη βασιλεία θα δοξαστώ». Ο τσάρος πήρε το γράμμα και το βαλέ μ’ ευλάβεια στη μέσα τσέπη του σακκακίου του λέγοντας πως θα το διαβάσει αργότερα.
Η Ελένη Μοτοβίλωφ όμως δέχτηκε κάποιο θείο φωτισμό εκείνη τη στιγμή και τους μίλησε για δυο ώρες περίπου – αργότερα δε θυμόταν κι η ίδια καλά καλά τι τους είπε.
Η Μοτοβίλωφ αναπαύτηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1910, αφού πρώτα δέχτηκε μυστικά τη μοναχική κουρά. Ο τσάρος γύρισε στο ηγουμενείο κι άνοιξε το γράμμα. Σαν το διάβασε, έκλαψε πολύ. Οι αυλικοί τον παρηγόρησαν, του είπαν πως αν κι ο Σεραφείμ ήταν άγιος, ίσως και να ’χε πέσει έξω. Ο τσάρος όμως έκλαιγε απαρηγόρητος. Το περιεχόμενο παραμένει δυστυχώς άγνωστο.
Από το βιβλίο του Πέτρου Μπότση, «Γεροντικό του Βορρά», τόμος Β’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου