Η παιδική ηλικία του οσίου Σεραφείμ

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Ο όσιος Σεραφείμ, ο στάρετς του Σαρώφ, γεννήθηκε στην πόλη Κουρσκ της Ρωσίας από θεοσεβείς και εύπορους γονείς, τον Ισίδωρο και την Αγάθη Μοσνίν, στις 19 Ιουλίου του 1759, και στο άγιο βάπτισμα πήρε το όνομα Πρόχορος. 

Ο πατέρας του ήταν έμπορος και είχε πολύ ζήλο για τον Οίκο του Θεού· η μητέρα του ξεπερνούσε τον σύζυγό της στην ευλάβεια και τις αγαθοεργίες.

Σε ηλικία τριών ετών ο Πρόχορος έχασε τον πατέρα του.
Μοναδική του παιδαγωγός απέμεινε η ευλαβής μητέρα του, η οποία του μετέδωσε την χριστιανική ευσέβεια και την αγάπη προς την λειτουργική ζωή.

Από την τρυφερή παιδική του ηλικία εκδηλωνόταν πάνω στον μακάριο εξαιρετική θεία επιστασία που προανάγγελλε τον εκλεκτό της χάριτος του Θεού. Κάποτε, όταν η μητέρα του επέβλεπε την αποπεράτωση κάποιου ναού που είχε αρχίσει να κτίζει ο σύζυγός της, πήρε μαζί της στην κορυφή του καμπαναριού τον επταετή Πρόχορο.

Το παιδί από απροσεξία έπεσε από το καμπαναριό στο έδαφος. Η Αγάθη περίτρομη κατέβηκε τροχάδην, νομίζοντας ότι ο γιος της χτύπησε θανάσιμα. Με έκπληξη και χαρά όμως τον είδε να στέκεται όρθιος, σώος και αβλαβής. Εκπληρώθηκαν έτσι στο χαριτωμένο παιδί οι λόγοι της Αγίας Γραφής: «Ου προσελεύσεται προς σε κακά, και μάστιγξ ουκ εγγιεί εν τω σκηνώματί σου· ότι τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου του διαφυλάξαι σε εν πάσαις ταις οδοίς σου· επί χειρών αρούσι σε, μήποτε προσκόψης προς λίθον τον πόδα σου» (Ψαλμ. 90:10-12).

Η παιδική ηλικία του οσίου Σεραφείμ

Σε ηλικία δέκα ετών άρχισε να μαθαίνει γράμματα και σύντομα κατανοούσε την εκκλησιαστική γλώσσα, φανερώνοντας έτσι φωτεινό μυαλό και μνήμη, ενώ ταυτοχρόνως στολιζόταν με πραότητα και ταπεινοφροσύνη. Απροσδόκητα όμως ασθένησε τόσο σοβαρά, ώστε οι οικείοι του πίστευαν ότι δεν θα θεραπευθεί.

Σ’ αυτή την δύσκολη περίσταση είδε στον ύπνο του την Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία του υποσχέθηκε ότι θα τον επισκεφθεί και θα τον κάνει καλά.

Οι λόγοι της Θεοτόκου σύντομα πραγματοποιήθηκαν, όταν έγινε στο Κουρσκ λιτανεία με επικεφαλής την θαυματουργό εικόνα της Θεοτόκου την λεγομένη Ζναμένσκα. Επειδή έβρεχε και είχε λάσπη, η λιτανεία για να συντομεύσει την πορεία της πέρασε μέσα από την αυλή του σπιτιού του Προχόρου.

Η θεοσεβής Αγάθη έσπευσε να φέρει ενώπιον της θαυματουργού εικόνος της Θεομήτορος το άρρωστο παιδί της. Μετά απ’ αυτό το αγόρι θεραπεύθηκε εντελώς.

Ο ευλαβής μικρός κοπίαζε στην μάθηση με μεγάλη φιλοπονία, μελετώντας την Αγία Γραφή και άλλα θεία και ψυχωφελή βιβλία και προσηλώνοντας όλον τον νου του στον Θεό, από του οποίου την αγάπη φλεγόταν η καθαρή του ψυχή. Αλλά ο μεγαλύτερος αδελφός του, που ήταν έμπορος, άρχισε σιγά-σιγά να τον μυεί στο εμπόριο. Αυτό όμως δεν ανέπαυε την καρδιά του Προχόρου. Η ψυχή του ποθούσε να αποκτήσει θησαυρό άφθαρτο και αδαπάνητο.

Μη έχοντας δυνατότητα να λειτουργείται τις εργάσιμες ημέρες, δεν παρέλειψε ούτε μία σχεδόν ημέρα που να μη πάει στο ναό του Θεού ενωρίς το πρωί για την ακολουθία του όρθρου. Τις Κυριακές πάλι και τις εορτές αγαπούσε ιδιαιτέρως να μελετά πνευματικά βιβλία. Συχνά διάβαζε και εκφώνως στους συνομηλίκους του, αλλά κυρίως προτιμούσε να μελετά μόνος και σε ησυχία.

Δεν ήταν κρυφό από την μητέρα του, τι επιθυμεί η ψυχή του Προχόρου· η ίδια καθόλου δεν ήταν αντίθετη σ’ αυτή του την επιθυμία. Και όταν ο ευλαβής νέος συμπλήρωσε τα δεκαεπτά του, πήρε την σταθερή απόφαση να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να αφιερωθεί στην μοναχική ζωή, αφού πάρει την ευλογία της μητέρας του. Η μητέρα του ευλογώντας τον του χάρισε μεταλλικό σταυρό, τον οποίο δεν αποχωρίσθηκε ποτέ.

Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ Βίος, Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 9.

Πηγή