Γιατί οι προτεστάντες δεν τιμούν τους αγίους;

Οι προτεστάντες δεν τιμούν τους αγίους, γιατί δε δέχονται τη διδασκαλία τους. Πώς να τιμήσουν τους οσίους ασκητές, όταν απορρίπτουν το μοναχισμό; 

Μαζί με τους δογματικούς πατέρες και τους οσίους, γκρέμισαν και τους μάρτυρες. Ο άγιος Δημήτριος θυσιάστηκε για το Χριστό, ο Θεός ευλόγησε να βγαίνει μύρο από τον τάφο του, κι έρχονται οι προτεστάντες και λένε ότι δεν χρειάζεται η τιμή του αγίου Δημητρίου! Τους μάρτυρες κι όλους τους αγίους η Εκκλησία τους τιμά, γιατί πρώτα τους τίμησε ο Θεός. Αποτελούν πρότυπο των χριστιανών, επειδή θυσίασαν τα πάντα για το Χριστό. Οι πρώτοι μάρτυρες ήταν οι απόστολοι και χαίρονταν, που έπασχαν για το Χριστό (Πραξ.5, 41). Απορρίπτοντας οι προτεστάντες την ιστορική Εκκλησία, ως πλανεμένη, απέρριψαν και τους αγίους της.

Προξενεί εντύπωση πως, ενώ τους αγίους δεν τους δέχονται, τους εαυτούς τπους ως μέλη της ομάδας τους τους αποκαλούν αγίους. «Εμείς – λένε – είμαστε άγιοι, σωθήκαμε». Δυστυχώς, ζουν με ψευδαισθήσεις. 

Για να στηρίξουν την άρνηση των αγίων, κατέφυγαν στην Αγία Γραφή και λένε: «Ένας είναι ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός» (Α΄ Τιμ.2,5). Οι άγιοι, όντως, δε μεσιτεύουν για τη συμφιλίωση των ανθρώπων με το Θεό. Αυτό έγινε με τη σταυρική θυσία του Χριστού. Ο Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων κατά το εδάφιο, που χρησιμοποιούν, είναι ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός. Οι άγιοι, είναι μεσίτες με σχετική έννοια, όχι δηλαδή με την έννοια του λυτρωτικού έργου του Χριστού, αλλά με την έννοια ότι πρεσβεύουν με τις προσευχές τους για μας προς τον μόνο και με απόλυτη έννοια μεσίτη, το Θεάνθρωπο Χριστό. 

Άλλωστε, αν οι προτεστάντες πιστεύουν ότι δεν πρέπει να ζητάμε τις πρεσβείες των αγίων, διότι δήθεν παραβιάζεται το βιβλικό «εις μεσίτης», τότε ούτε κι αυτοί πρέπει να ζητούν από τους ομοθρήσκους τους να πρεσβεύουν με προσευχή γι’ αυτούς στο Θεό. Γιατί βάζουν μεσίτες; Και αν βάζουν μεσίτες θνητούς ανθρώπους με αβέβαιη παρρησία προσευχής, γιατί αρνούνται του αγίους, που έχουν ήδη νικήσει στον αγώνα της ζωής; 

Ο προφήτης Ηλίας, όταν με το πύρινο άρμα ανέβηκε στον πνευματικό κόσμο, βρήκε χάρη και ο Θεός εκπλήρωσε την υπόσχεσή του στον Ελισαίο, ότι αν τον δει ανερχόμενο στον ουρανό, θα δοθεί το Πνεύμα του Θεού, που είχε αυτός, και στον Ελισαίο. Πράγμα που επιβεβαίωσε το άνοιγμα του Ιορδάνη από τον Ελισαίο (Δ’ Βασ. 2, 13-14). Ο Ηλίας, που εισήλθε στον ουράνιο κόσμο με το σώμα, δεν εισήλθε σε μία απραξία, όπως λένε για τους αγίους οι προτεστάντες, αλλά συμμετείχε στο έργο των αγγέλων, στη δοξολογία του Θεού. Έτσι κατανοείται η παρουσία του κατά τη Μεταμόρφωση του Χριστού, όπου μαζί με το Μωυσή συζήτησαν με το Χριστό για το Πάθος Του (Λουκά 9, 30-31). 

Η παρουσία των αγίων της Παλαιάς Διαθήκης δείχνει ότι ζουν κοντά στο Θεό. Στη γη προσεύχονταν για το λαό (Εξ. 32, 11-14, και Βασ. Γ΄ 18,36-37) και στον πνευματικό κόσμο κοντά στο Θεό προσεύχονται. Στην Αποκάλυψη παρουσιάζονται οι προσευχές των αγίων ως θυμίαμα, που προσφέρεται στο ουράνιο θυσιαστήριο (Αποκ. 5, 8 και 8, 3). Ο Κύριος, απαντώντας αρνητικά στην ικετευτική προσευχή του προφήτη Ιερεμία, είπε: «Εάν σταθεί («εάν στή») ο Μωυσής και ο Σαμουήλ (που έφυγαν από την επίγεια ζωή) ενώπιόν μου (ζητώντας ευσπλαχνία για τους Ισραηλίτες), δε θα τους λυπηθώ…» (Ιερ. 15,1). 

Ο προφήτης Ησαΐας μετέφερε στο βασιλιά Εζεκία το μήνυμα του Θεού: «θα υπερασπισθώ την Ιερουσαλήμ, για να τη σώσω, επειδή εγώ το θέλω, και για χάρη του δούλου μου του Δαβίδ» (Ησαΐας 37, 35). Ο Δαβίδ είχε κοιμηθεί πριν από πολλά χρόνια και φαίνεται πως προσευχόταν για την Ιερουσαλήμ, αφού ο Θεός για χάρη του θα την υπερασπισθεί. 

Οι άγιοι στον ουρανό με τη δύναμη του Θεού μαθαίνουν για τις προσευχές προς αυτούς από τους αγωνιζόμενους χριστιανούς της γης. Οι ψυχές των αγίων στον πνευματικό κόσμο συνεχίζουν να είναι κατοικητήρια του Αγίου Πνεύματος και γι’ αυτό με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ακούνε τις προσευχές των ανθρώπων. Πως ο Ελισαίος μάθαινε για τις σκέψεις και τις ενέργειες του βασιλιά των Συρίων; (Δ΄ Βασιλειών 6, 8-10). Πως ο Πέτρος έμαθε ότι ο Ανανίας και η Σαπφείρα έλεγαν ψέματα; Με τη δύναμη του Θεού. Ο Πέτρος ήλεγξε τον Ανανία, γιατί προσπάθησε με το ψέμα του να εξαπατήσει το Πνεύμα το Άγιο (Πραξ. 5, 3). 

Τιμούμε τα λείψανα των αγίων, γιατί η χάρη του Αγίου Πνεύματος κατοίκησε και στο σώμα τους και εκδηλώνεται με θαύματα και ευωδίες. Σε μερικά λείψανα, δε διαλύθηκε η σάρκα και έμειναν ολόσωμα (άγιος Σπυρίδων, άγιος Γεράσιμος Κεφαλονιάς, άγιος Ιωάννης Ρώσος κ.λπ.), για να φανερωθεί ότι νικήθηκε ο θάνατος και η φθορά. Στην Καινή Διαθήκη ακόμα και τα μαντήλια και τα περιζώματα (ποδιές εργασίας) του αποστόλου Παύλου (Πραξ. 19, 12) και η σκιά του Πέτρου (Πραξ. 5, 15) έκαναν θαύματα. Στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε το θαύμα, που έκανε το νεκρό σώμα του Ελισαίου, που ανάστησε ένα νεκρό (Δ΄ Βασ. 13, 20-21). 

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 61), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου.

Πηγή