Γέροντας Εφραίμ, Καθηγούμενος Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου
Ο Απόστολος Παύλος μαζί με τον Απόστολο Πέτρο είναι οι Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι της Εκκλησίας. Η ιεραποστολική δράση του Αποστόλου Παύλου ήταν εκπληκτική και ανεπανάληπτη για τα δεδομένα της εποχής.
Νομίζουμε ότι δεν μπορεί να επαναληφθεί κάτι αντίστοιχο ακόμα και σήμερα. Χιλιάδες ερευνητές έχουν ασχοληθεί με το πρόσωπο και το έργο του Αποστόλου Παύλου. Οι περισσότεροι όμως από αυτούς εντυπωσιασμένοι από την δράση του μένουν στα εξωτερικά και δεν μπορούν να ανακαλύψουν και να εκτιμήσουν την εσωτερική νηπτική ζωή του Παύλου1.
Ο Απόστολος Παύλος ήταν ο μεγάλος «απόστολος των εθνών», αλλά και ο μεγάλος νηπτικός Πατέρας της Εκκλησίας. Μάλιστα είναι ο πρώτος νηπτικός Πατέρας, που στην συνέχεια ενέπνευσε την νηπτική ησυχαστική ζωή και την εσωστρέφεια σε όλους τους ασκητές της ερήμου και στους μεταγενεστέρους Πατέρες. Βέβαια στην πραγματικότητα δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των λεγομένων Νηπτικών και Κοινωνικών Πατέρων. Όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας ήταν νηπτικοί. Ο Απόστολος Παύλος, οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, ο Μέγας Βασίλειος, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός που έκαναν τεράστιο κοινωνικό, ιεραποστολικό έργο ήταν ταυτόχρονα και φορείς της ησυχαστικής παραδόσεως της Εκκλησίας. Ασκούσαν και σύστηναν την νήψη, και αυτό φαίνεται στο πρόγραμμα και στον τρόπο ζωής τους, στα κείμενά τους και τις ομιλίες τους.
Αυτός που «προέκοπτε εν τω Ιουδαϊσμώ υπέρ πολλούς συνηλικιώτας του, ο περισσοτέρως ζηλωτής των πατρικών του παραδόσεων»2 και ο τόσο κατηρτισμένος στην ελληνική σοφία, όταν συναντήθηκε με τον Κύριο στον δρόμο προς Δαμασκό, όπου πήγαινε για να διώξει και πιθανώς να σκοτώσει τα νέα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, άλλαξε αντιδιαμετρικά την ζωή του3. Η συνάντηση με τον Χριστό, η εκθαμβωτική και άρρητη θέα του φωτός που έκπεμπε το πρόσωπο του Χριστού και που έκανε τον τότε Σαούλ να τυφλωθεί, έγινε η αφορμή, αλλά και το θεμέλιο της νέας εν Χριστώ ζωής του Παύλου. Παρόλο τον διάλογο με τον ίδιο τον Χριστό, την θεραπευτική επέμβαση από τον Απόστολο Ανανία, την διαβεβαίωση από τον Χριστό ότι αυτός είναι «σκεύος εκλογής»4 Του, έπρεπε και ο ίδιος να προετοιμαστεί για το μεγάλο γεγονός της αποστολικής του δράσεως. Αμέσως μετά από αυτήν την θεοπτία, την συγκλονιστική εμπειρία της Δαμασκού και τις αποκαλυπτικές αλήθειες που θα άκουσε από τον Απόστολο Ανανία, που είχε θέση Γέροντος για τον τότε Σαούλ, πήγε στην έρημο της Πετραίας Αραβίας5. Βέβαια δια της επιθέσεως των χειρών του Ανανία «επλήσθη Πνεύματος Αγίου»6 συνετελέσθη η δική του προσωπική Πεντηκοστή, έπρεπε όμως να πάει στην ησυχία της ερήμου για να αποκτήσει καλύτερη επίγνωση του τι του συνέβη και της αποστολής του, για να αφήσει και παράδειγμα μίμησης στους μεταγενεστέρους. Στην ησυχία της ερήμου αγωνίστηκε, ασκήθηκε σωματικά και πνευματικά για να αφομοιώσει το μήνυμα του Ευαγγελίου του Χριστού.
Η έρημος ανέκαθεν ήταν καταφύγιο και τροφός των μεγάλων Προφητών, όπως του Προδρόμου και του Ηλία. Αλλά και τώρα στην Καινή Διαθήκη θα γίνει για τους Πατέρες της Εκκλησίας ο τόπος και ο τρόπος καθάρσεως της ψυχής από τα πάθη. Ο Μέγας Βασίλειος την ησυχία της ερήμου, την θεωρεί ως αρχή καθάρσεως της ψυχής7. Στην έρημο είχε όλες τις προϋποθέσεις για εσωστρέφεια, την στροφή προς τον εαυτό του και δι’ εαυτού προς τον Θεό8, για προσευχή, θεωρία, αυτογνωσία και Θεογνωσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου