Το Γενέσιον του Τιμίου Προδρόμου, του προστάτου του Ορθόδοξου μοναχισμού (24 Ιουνίου)

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ένδοξος Βαπτιστής του Κυρίου θεωρείται ο προστάτης του Ορθόδοξου μοναχισμού και αρχηγός του μοναχικού τάγματος.

Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος στάθηκε πάντα μια θαυμαστή για τον κάθε πιστό μορφή αγίου, αλλά και μια τραγική προφητική φυσιογνωμία. Η γέννησή του έγινε με τη χάρη του Θεού, κ’ η σύλληψή του ευαγγελίστηκε, όπως μας αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς (α΄ 5-25),
στον πατέρα του Ζαχαρία, μέσα στην εκκλησία, την ώρα που εθυμίαζε. Είπεν εκεί ο αρχάγγελος Γαβριήλ στο Ζαχαρία, πως η στείρα και μεγάλη πια στα χρόνια γυναίκα του Ελισάβετ, θα γεννήσει υιόν: «και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην• και έσται χαρά σοι και αγαλλίασις και πολλοί επί τη γεννήσει αυτού χαρήσονται. Έσται γαρ μέγας ενώπιον του Κυρίου». Κι αλήθεψεν ο λόγος τούτος του αγγέλου. Γεννήθηκεν ο Πρόδρομος «εκ των στειρωτικών λαγόνων» της Ελισάβετ, λύνοντας ταυτόχρονα την αφωνία του πατέρα του Ζαχαρία.

Ακόμα, όταν ήταν στην κοιλιά της Ελισάβετ και σκίρτησε, προφήτεψε τη σάρκωση του θείου Λόγου, στην παρθενική μήτρα της Παναγίας. Χωρίς να γνωρίσει την αμαρτία του κόσμου ο Πρόδρομος φεύγει νεώτατος στην έρημο, όπου ζει με άσκηση φοβερή, τρεφόμενος με ακρίδες και άγριο μέλι, σα να ’τανε πουλί. (Σε πολλές εικόνες της βυζαντινής αγιογραφίας, ο άγιος Πρόδρομος βρίσκεται ιστορημένος πράγματι με δύο φτερά, φυτρωμένα στους ώμους του, και με την επιγραφή «το πτηνόν της ερήμου»). Εκεί στην έρημο, μέσα στο μεγάλο καμίνι που δοκιμάζονται και ωριμάζουν οι μεγάλοι άγιοι, αρχίζει το κήρυγμα της μετανοίας. Βροντοφωνεί ότι «ήγγικεν», πως έφτασε κ’ είναι πολύ κοντά η βασιλεία των Ουρανών – εννοώντας, ασφαλώς, το Χριστό, που ερχόταν κοντά του, και ο οποίος, σαν Θεός, «έμπροσθέν του γέγονε»…

Κι αξιώθηκε ν’ ακούσει στο τέλος το εγκώμιο, που κανείς άνθρωπος δεν άκουσε, απ’ το ίδιο το φοβερό στόμα του Κυρίου και Θεού του, που βάφτισε στον Ιορδάνη ποταμό: «αμήν λέγω υμίν, ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του βαπτιστού» (Ματθ. ια΄ 11). Πηγή: Π. Β. Πάσχου, Έρως Ορθοδοξίας, Αποστολική Διακονία 2006

«Επειδή δε δεν ήταν άξιος ο κόσμος, διέμενε «εξ απαλών ονύχων» (βρέφος), θα λέγαμε, συνεχώς στην έρημο, ζώντας βίο απλό, αμέριμνο, απέριττο, χωρίς λύπη, αμέτοχο από τιποτένια πάθη, ανώτερο από την τιποτένια και υλιστική ηδονή, που κολακεύει μόνο το σώμα και τις σωματικές αισθήσεις· ζώντας μόνο διά τον Θεό, βλέποντας μόνο τον Θεόν, έχοντας τρυφή του τον Θεό. Ζούσε σαν σ’ ένα τόπο ανυψωμένο από την γη… ». Ζούσε τον τέλειο ησυχαστικό τρόπο ζωής, όπως αναγράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στην ομιλία στα Εισόδια της Θεοτόκου.

«Ο μοναχός που αγαπά την ησυχία αγαπάται από τον Θεό, επειδή και αυτός, αγαπώντας τον Θεό, θέλει μόνο με Αυτόν να συνομιλή μέσω της καθαράς προσευχής, και ενώ ζεί στην γη, φαντάζεται τα ουράνια. Γιατί όλος ο νους φροντίζει το πως να αρέση στο Θεό και να γίνη ναός του Αγίου Πνεύματός του…παραβλέποντας όλα τα ορατά, ποθεί τα αόρατα, ή, καλύτερα, τα υπομένει όλα ποθώντας τον αόρατο σαν να τον βλέπη. Οι μοναχοί αυτοί συναγωνίζονται με την ζωή τους, τους αγγέλους επιδιώκοντας πάντοτε την έρημο, ώστε συνομιλώντας μέσα στην ησυχία και αμεριμνησία με τον Θεό,να καταστήσουν τον νου τους ακηλίδωτο καθρέπτη, παρόμοιο με τον νου του Πρόδρομου και Βαπτιστή του Κυρίου Ιωάννη.»

Απολυτίκιον Γενεσίου Τιμίου Προδρόμου. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε

Προφήτα και Πρόδρομε, της παρουσίας Χριστού, αξίως ευφημήσαι σε, ουκ ευπορούμεν ημείς, οι πόθω τιμώντες σε’ στείρωσις γάρ τεκούσης, και πατρός αφωνία, λέλυνται τη ενδόξφ, και σεπτή σου γεννήσει, και σάρκωσις Υιού του Θεού, κόσμω κηρύττεται.

Πηγή