Γράφει ὁ μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης (ἐφημ. «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», 24.02.2013)
Πρὶν ἀπὸ 45 ἔτη ἐκοιμήθη στὸ νοσοκομεῖο λοιμωδῶν νόσων στὴν Ἁγία Βαρβάρα Αἰγάλεω Ἀθηνῶν ἕνας λεπρός. Ἦταν πολλὰ ἔτη ταλαιπωρούμενος ἀπὸ τὴν φοβερὴ ἀσθένεια, ποὺ τὸν παραμόρφωσε, τὸν τύφλωσε καὶ τὸν παρέλυσε.
Ὑπέμεινε ἀγόγγυστα, δοξολογικὰ καὶ εὐχάριστα τὴν ἀνίατη αὐτὴ ἀσθένεια.
Ὁ Ἅγιος Διάδοχος ἐπίσκοπος Φωτικῆς λέγει: «Ὁ ὑπομείνας χρόνιον ἀσθένειαν ἀγογγύστως, ὡς μάρτυς παραληφθήσεται». Πρόκειται γιὰ τὸν ὀσιωθέντα καὶ ὄντως λαμπρὸ τῆς καρτερίας ἀθλητὴ Νικηφόρο.
Γεννήθηκε, ὁ κατὰ κόσμον Νικόλαος Τζανακάκης, στὸ χωριὸ Σηρικάρι Χανίων Κρήτης τὸ 1890 ἀπὸ εὐσεβέστατους γονεῖς. Μικρὸς ὀρφάνεψε, ἔμαθε λίγα γράμματα, μπῆκε νωρὶς στὴ δουλειὰ καὶ στὰ βάσανα τῆς ἀσθένειας. Ἀπὸ τὰ Χανιὰ ἔφτασε στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου, προσπαθώντας νὰ κρύψει ὅσο μποροῦσε τὴν ἀσθένειά του. Μετὰ ἔτη, καθὼς τὰ σημάδια τῆς νόσου φούντωναν, καὶ κατόπιν συστάσεων πῆγε στὴ μυροβόλο Χίο. Ἐκεῖ τὸν ὑποδέχθηκε ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος Βαγιάνος καὶ τὸν τοποθέτησε στὸ λεπροκομεῖο. Ἐκεῖ τὸν ἔκειρε μοναχὸ τὸ 1916. Ζοῦσε μὲ ὑπομονή, ὑπακοὴ προσευχὴ καὶ ἄσκηση. Ὁ π. Νικηφόρος κατέγραψε πολλὰ θαύματα τοῦ Γέροντός του Ἁγίου Ἀνθίμου, καθὼς καὶ τὰ περὶ τοῦ προορατικοῦ του χαρίσματος. Ἡ ζωὴ στὸ λεπροκομεῖο ἦταν πάντοτε ἥσυχη, ἀθόρυβη, ἀτάραχη, εἰρηνική. Τὸ 1957 ἔκλεισε τὸ λεπροκομεῖο τῆς Χίου καὶ μεταφέρθηκε στῶν Ἀθηνῶν. Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος σύστησε τὸν π. Νικηφόρο στὸν ἐκεῖ νοσηλευόμενο ἐνάρετο ἱερέα π. Εὐμένιο Σαριδάκη, ὁ ὁποῖος τοῦ συμπαραστάθηκε μὲ πολλὴ ἀγάπη. Ὁ π. Νικηφόρος ἦταν πολὺ διαφορετικὸς ἀσθενής. Δίχως παραξενιές, κακομοιριὲς καὶ ἀπαιτήσεις.
Πολλοὶ πήγαιναν νὰ τὸν παρηγορήσουν καὶ παρηγοροῦνταν οἱ ἴδιοι. Οἱ συνασθενεῖς του λάβαιναν δύναμη καὶ κουράγιο. Ὁ ἴδιος λάβαινε δύναμη ἀπὸ τὴν προσευχή. Τὰ μυστικά της τοῦ τὰ εἶχε διδάξει ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος, ποὺ κι ἐκεῖνος τὰ ἔμαθε ἀπὸ τὸν Γέροντα Παχώμιο τῆς Χίου, ποὺ εἶχε μαθητή του καὶ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως. Ὁ π. Νικηφόρος μὲ τὴ σειρά του δίδαξε τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς στὸν π. Εὐμένιο. Τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ δίδασκε καὶ στοὺς ἐπισκέπτες του.
Ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ στὶς 4 Ἰανουαρίου 1964. Κηδεύθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων κι ἐτάφη στὸ ἐκεῖ κοιμητήριο. Κατὰ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν τιμίων λειψάνων τοῦ πολυάθλου αὐτοῦ νέου Ἰώβ, τὰ ὀστᾶ εὐωδίασαν. Ὁ πένης, ὁ ἀφανής, ὁ λεπρός, ὁ τυφλός, ὁ σχεδὸν παράλυτος Νικηφόρος δικαιολογημένα εὐωδίασε. Δὲν τὸν μελαγχόλησε ποτὲ ἡ ἀσθένεια καὶ δὲν τὸν ἔκαμψαν τὰ μύρια βάσανα. Μάλιστα, πολλοὶ μιλοῦν γιὰ τὸ διορατικό του χάρισμα. Ἡ εἰρήνη καὶ ἡ ἀγάπη χαρακτήριζαν τὸν βίο του, λέγουν ὅσοι τὸν γνώρισαν. Οἱ μαρτυρίες πολλῶν εἶναι θαυμαστές, περιγράφοντας τὴν κρυφή του ὁσιότητα καὶ τὴν Θεία Χάρη ποὺ σκήνωσε πάνω του. Ἦταν, ἀλήθεια, μία χαριτωμένη ψυχή, ποὺ εἶχε δοθεῖ ὅλη στὸν Κύριο. Πολλοὶ μαρτυροῦν καὶ πολλὰ θαύματα τοῦ μακαρίου π. Νικηφόρου.
Εὐχαριστοῦμε θερμὰ τὸν μοναχὸ Σίμωνα ποὺ συγκέντρωσε τὰ στοιχεῖα αὐτὰ τοῦ βίου του σ’ ἕνα βιβλίο μὲ τρεῖς ἐκδόσεις καὶ τὸν τίτλο «Νικηφόρος ὁ λεπρός, τῆς καρτερίας ἀθλητὴς λαμπρός». Ἂς πρεσβεύει γιὰ ὅλους τοὺς πονεμένους. Ἂς δέεται γιὰ ὅλους τοὺς ἀνίατα ἀσθενεῖς. Νὰ βροῦν μέσα ἀπὸ τὴν ἀσθένεια τοῦ σώματος τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς τους, ὅπως κατόρθωσε ὁ ἴδιος, ὁ τρισόλβιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου